เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2118

หลังผ่านไป 2-3 ชั่วโมง ข่าวที่ลู่ฝานกลับมายังเมืองตงหวาแพร่กระจายไปทั่วเมือง อีกทั้งยังแพร่กระจายไปทั่วเขตตงหวาอย่างรวดเร็ว

เป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จและโด่งดังที่สุดในเขตตงหวาภายในช่วง 2-3 ปีมานี้ ตอนนี้ชื่อเสียงของลู่ฝานในเขตตงหวาเรียกได้ว่าดังสุดๆ

หลังจากได้ยินว่าลู่ฝานกลับมาแล้ว คนนับไม่ถ้วนในเมืองตงหวา มาเบียดกันอยู่หน้าประตูตระกูลลู่ ตะโกนและร้องห่มร้องไห้ขอเจอลู่ฝาน

ถึงขั้นมีคนปีนกำแพงจะเข้าไปในตระกูลลู่ สำหรับพวกเขาแค่ได้เห็นลู่ฝาน ก็ถือว่าสมปรารถนาในชีวิตนี้แล้ว

ตระกูลลู่ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ปิดประตูไว้ องครักษ์ตระกูลคุ้มกันแน่นหนา ให้คนคลั่งพวกนี้รบกวนเจ้าบ้านพวกเขาไม่ได้เด็ดขาด

ทุกคนที่กล้าบุกเข้ามา จะโดนหักขาแล้วโยนออกมาหมด

ไม่มีใครกล้าเถียง แล้วก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อหน้าศิษย์ตระกูลลู่ใบหน้าดุดันพวกนี้

แม้แต่พวกเขายังไม่ได้เจอเจ้าบ้านเลย ไอ้เลวพวกนี้อยากเจองั้นเหรอ

ข้าราชการระดับสูง ผู้เฝ้าเมือง ผู้แข็งแกร่ง ผู้ฝึกชี่ โดนกันเอาไว้นอกประตูทั้งหมด

พวกตระกูลในเมืองตงหวาที่มีความสัมพันธ์ค่อนข้างดีกับตระกูลลู่ก็เข้ามาไม่ได้เหมือนกัน

ตระกูลลู่ประกาศออกมาแล้ว ใครกล้ารบกวนเจ้าบ้าน ต่อไปไม่ต้องเข้าใกล้ตระกูลลู่อีก

เว้นเสียแต่เจ้าบ้านจะยอมเจอพวกเขา ไม่งั้นก็อยู่ในบ้านอย่างว่าง่ายเถอะ

ตอนนี้เขตตงหวาคือถิ่นของตระกูลลู่

ใครกล้าทำให้ตระกูลลู่ไม่พอใจ ระวังต่อไปจะไม่ได้อยู่ในเขตตงหวาอีก

ทั้งเมืองตงหวาคึกคักเพราะการกลับมาของลู่ฝาน

ตามตรอกซอกซอย เรื่องเล่าต่างๆ นานาเกี่ยวกับลู่ฝานถูกพูดถึงอีกครั้ง

แม้แต่เด็กน้อยยังเรียกฉายาท่านเจ้าคุณลู่ กระบี่หนักไร้เทียมทานได้อย่างถูกต้อง

ตระกูลลู่เงียบและสงบสุข

ไม่เหมือนความคึกคักด้านนอก ในจวนลู่ไม่มีเสียงโวยวายเท่าไรนัก

ศิษย์ตระกูลลู่ที่เห็นลู่ฝาน ทำได้แค่มองลู่ฝานด้วยสายตาเลื่อมใส ไม่ใช่ทุกคนที่กล้าเข้าไปคุยกับลู่ฝาน

คนที่บังเอิญโดนลู่ฝานถาม ส่วนใหญ่จะสั่นเหมือนเจอเทพวิญญาณตัวเป็นๆ

ลู่ฝานไม่รู้จริงๆ อันที่จริงตอนนี้ในตระกูลลู่เลื่อมใสเขาจนถึงขั้นสุดยอดแล้ว

ช่วยไม่ได้ ตอนนี้เรื่องเล่าเกี่ยวกับเขาเยอะมาก โดยเฉพาะหลังจากลู่ฝานเอาชนะเพื่อตระกูลลู่และได้ดูแลเมือง พอพูดถึงชื่อเจ้าบ้านลู่ฝาน ศิษย์ตระกูลลู่คนไหนไม่เชิดหน้าชูคอด้วยใบหน้าฮึกเหิมบ้างล่ะ

เจ้าบ้านพวกเขาคือท่านเจ้าคุณลู่ที่เอาชนะได้ทั้งเมืองหลวง

เป็นคนที่สิบตระกูลใหญ่ไม่สามารถกำราบได้!

เป็นคนที่สามารถให้คนเอายาเทวดานับไม่ถ้วนกลับมาอย่างง่ายดาย!

เป็นผู้แข็งแกร่งที่เป็นตัวแทนประเทศอู่อานเข้าร่วมการแข่งนานาประเทศ!

ความภูมิใจเช่นนี้ ทำให้ตระกูลลู่เป็นหนึ่ง

ถ้าวันหนึ่งพวกเขารู้ว่าลู่ฝานทำอะไรหลังจากออกไปจากประเทศอู่อาน พวกเขาคงบูชาลู่ฝานเหมือนเทพเลยล่ะ

ศาลบรรพบุรุษตระกูลลู่ ป้ายวิญญาณวางเรียงราย

หลังจากตระกูลลู่ย้ายออกมาจากเมืองเจียงหลิน ลู่เฮ่าหรานก็ให้คนย้ายหอบรรพบุรุษตระกูลลู่มาจากเมืองเจียงหลินด้วย ตอนนี้ป้ายวิญญาณที่ยังอยู่บ้านเกิด เหลือแค่สายเลือดของลู่เฟิงเท่านั้น

ลู่ฝานถือธูปสามดอกในมือ ปักไว้ข้างหน้าศพศพหนึ่ง

เมื่อเขียนเสร็จ ลู่ฝานวางป้ายวิญญาณของลู่หมิงไว้ในศาลบรรพบุรุษ

จู่ๆ ลู่เฮ่าหรานรู้สึกน้ำตารื้นขึ้นมา

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ปู่ ถ้าวันไหนฉันตาย ฉันขอแค่วางป้ายวิญญาณนิรนามไว้ให้ฉันในหอบรรพบุรุษของตระกูลก็พอแล้ว”

ลู่เฮ่าหรานส่ายหน้า “อย่าพูดแบบนี้ ลู่ฝาน นายคือเจ้าบ้านตระกูลลู่ นายแบกทั้งตระกูลลู่ไว้ ใครจะตายก็ได้ แต่นายตายไม่ได้”

ลู่ฝานหันมาพูดว่า “ใครไม่มีวันตายกันล่ะ! แค่ช้าเร็วเท่านั้น”

พูดจบ ลู่ฝานเดินช้าๆ ออกจากหอบรรพบุรุษ

ลู่เฮ่าหรานเดินมาด้านหน้า ลูบป้ายวิญญาณของลู่หมิง 2-3 ครั้ง แล้วเดินตามออกมา

ด้านนอกแสงอาทิตย์ส่องสว่าง เป็นวันที่อากาศสดใส

ลู่เฮ่าหรานจัดการอารมณ์ตัวเอง จากนั้นพูดกับลู่ฝานว่า “ต่อไปนายจะทำอะไร อยู่บ้านสักระยะหรือเปล่า พวกเด็กในตระกูลรอให้นายชี้แนะพวกเขามานานแล้ว”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ฉันคงไม่มีเวลาแล้ว ฉันต้องไปหาของที่เมืองหยุนไห่”

ลู่เฮ่าหรานพูดอย่างสงสัย “เมืองหยุนไห่เหรอ นายไปหาอะไรที่เมืองหยุนไห่ เดี๋ยวนะ นายไม่ได้ไปหายัยแก่เฉียนใช่ไหม”

ลู่ฝานอึ้งไปแล้วพูดว่า “ปู่รู้จักคุณย่าเฉียนด้วยเหรอ”

ลู่เฮ่าหรานพูดว่า “ไปหาเธอจริงด้วย ลู่ฝาน ฉันคงต้องบอกข่าวไม่ดีกับนาย ก่อนหน้านี้คุณย่าเฉียนที่นายพูดถึงตายไปแล้ว ตายที่ตระกูลลู่ของเรา เธอบอกว่าเป็นย่าของหลิงเหยา เราเลยให้เธอพักด้วย แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอตายก่อนที่จะได้เจอหลิงเหยา”

ลู่ฝานรีบถามว่า “แล้วศพเธอล่ะ เธอทิ้งอะไรไว้ไหม”

ลู่เฮ่าหรานพูดว่า “ฝังศพไปนานแล้ว แต่เธอทิ้งจดหมายไว้หนึ่งฉบับ บอกว่าให้หลิงเหยา จดหมายอยู่กับฉัน!”