เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2119

“จดหมายเหรอ เอามาเร็ว!”

ลู่ฝานรีบพูด จดหมายนั่นบอกว่าให้หลิงเหยา แต่ไม่แน่อาจให้เขาก็ได้

ก่อนตายคุณย่าเฉียนยังพูดกับเขาว่าทุกเรื่องที่เขาอยากรู้ ไปหาได้ที่ศพจริงของเธอ

คิดไม่ถึงว่าช่วงสุดท้ายของชีวิตคุณย่าเฉียนจะอยู่ที่ตระกูลลู่ของพวกเขา

งั้นหมายความว่าคุณย่าเฉียนรู้วันตายของตัวเองนานแล้ว แต่แค่ทิ้งทุกอย่างไว้ที่ตระกูลลู่ในช่วงสุดท้ายของชีวิตเท่านั้น

ลู่เฮ่าหรานรีบพาลู่ฝานมาที่ห้องหนังสือตระกูลลู่ เอาจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากซอกลับตรงกำแพง

กระดาษใหม่มาก ลายมือดูหวัด ลู่ฝานขมวดคิ้ว ดูไม่ออกเลยว่าเขียนอะไร

ลู่เฮ่าหรานเห็นใบหน้าสับสนของลู่ฝาน เขาชี้กระดาษแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายอ่านออกหรือเปล่า ฉันเคยขอคำแนะนำจากยอดฝีมือด้านพู่กันจีน แต่ไม่มีใครดูออกเลยว่าเธอเขียนอะไร ลายมือซับซ้อนวุ่นวายมาก ไม่เป็นระเบียบเลย ฉันสงสัยมากว่าหลิงเหยาจะอ่านออกจริงเหรอ หรือไม่นายก็เก็บไว้ก่อน รอพาหลิงเหยากลับมาตอนไหนค่อยให้เธอดู ไม่แน่นี่อาจเป็นรหัสลับระหว่างพวกเธอก็ได้”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่รหัสลับ”

วาดนิ้วลงบนลายมือเบาๆ ลู่ฝานใช้ความคิดในใจ นี่คือพลังแห่งวิถี

คุณย่าเฉียนเขียนหนังสือที่ไหนกันล่ะ ทิ้งอะไรบางอย่างไว้ผ่านพลังแห่งวิถีไว้บนกระดาษชัดๆ

แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าวิทยายุทธของคุณย่าเฉียนล้ำลึกมาก

ขุนพลังสุดเหนือฟ้าทั่วไปไม่สามารถเทียบได้เลย

อย่างเช่น อริยบุคคลน้ำแข็ง ทั้งชีวิตคงไม่มีวันถึงระดับนี้ได้

อย่ามองว่านี่เป็นแค่กระดาษธรรมดาๆ สิ่งที่แฝงอยู่ด้านในอาจเป็นพลังแห่งวิถีที่คุณย่าเฉียนบรรลุมาทั้งชีวิตก็ได้

ลู่ฝานหลับตาลง เคลื่อนไหวพลังวิถีแห่งชีวิตกับปราณชี่ของตัวเอง

พลังแห่งวิถีเริ่มรวมตัวกันในห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว จากนั้นเห็นกระดาษแผ่นนี้สว่างขึ้นมา

ตัวหนังสือแต่ละตัวมีแสงสลัวสว่างขึ้นมา เหมือนหิ่งห้อยยามค่ำคืน

ลู่ฝานปล่อยพลังวิญญาณตามออกมา ค่อยๆ เข้าไปใกล้พลังแห่งวิถีบนกระดาษ

เมื่อทั้งสองอย่างสัมผัสกัน กระดาษทั้งแผ่นส่องแสงสว่างจ้าทันที

ทันใดนั้นวิญญาณของลู่ฝานโดนกระดาษดูดเข้าไป รวมถึงลู่เฮ่าหรานที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ก็โดนดูดเข้าไปในกระดาษด้วย

ด้านหน้ามืดมิด เหมือนมาอีกโลกหนึ่ง

ลู่เฮ่าหรานมองรอบๆ ด้วยความตกตะลึง รีบพูดกับลู่ฝานอย่างตกใจว่า “ลู่ฝาน นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “ไม่ต้องตกใจ ไม่ต้องตื่นเต้น เราจะได้เห็นข้อความสำคัญที่คุณย่าเฉียนทิ้งไว้แล้ว”

ลู่เฮ่าหรานยืนด้านหลังลู่ฝานอย่างหวาดระแวง จากนั้นเงาหนึ่งปรากฏตรงหน้าลู่ฝาน

ใบหน้าและไม้เท้าแสนคุ้นเคย นั่นคือเงาของคุณย่าเฉียน

เมื่อเห็นลู่ฝาน คุณย่าเฉียนเผยรอยยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน ในที่สุดนายก็มาแล้ว”

คุณย่าเฉียนถอนหายใจแล้วพูดว่า “ไม่มีใครเข้าสิงเธอหรอก แค่เธอฟื้นความทรงจำเดิมแล้วเท่านั้น ลู่ฝาน เธอคือทูตแห่งเทพ ถือว่าตัวเองเป็นเทวทูตฟ้าดินมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว แล้วก็เป็นพวกคนที่เอาแต่ทะเยอทะยานอยากเป็นเทพวิญญาณ เธอเป็นผู้แข็งแกร่งตั้งแต่กำเนิด อวดดีคิดว่าตัวเองเก่ง ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา มองคนอื่นเฉกเช่นสุนัข ถ้านายหยุดเธอไม่ได้ เธอจะทำให้ใต้หล้ากลับไปเป็นเหมือนสมัยโบราณอีกครั้ง ถ้าเธอเป็นเทพสำเร็จ จะเป็นวันที่สรรพสิ่งพังพินาศ นายต้องหยุดไม่ให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น มีเพียงนายเท่านั้นลู่ฝาน!”

ลู่ฝานหัวเราะพรืดแล้วพูดว่า “พูดเหมือนเป็นผู้กอบกู้โลกอะไรนั่นอีกแล้ว ทูตแห่งเทพแล้วยังไง ฉันแค่อยากเอาหลิงเหยาคนที่ฉันรู้จักกลับมาเท่านั้น”

คุณย่าเฉียนพูดว่า “ถ้านายหยุดเธอได้ นายก็จะเอาเธอกลับมาได้ ลู่ฝาน นายอาจยังไม่รู้จักภารกิจของนาย นายดูภาพนี้สิ!”

ทันใดนั้นลู่ฝานเห็นทะเลโลหิตมากมายปรากฏด้านล่างเท้า

หลิงเหยาถือหินก้อนหนึ่งอยู่ในทะเลโลหิต ใบหน้ามีรอยยิ้มชั่วร้าย

ด้านหน้าเธอคือศพมากมาย จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกเหมือนรู้จักศพเหล่านี้

มีเย่หนานเทียน หนานกงสิง หวงฝู่อู่ แล้วก็พวกศิษย์พี่หานเฟิงด้วย

สีหน้าลู่ฝานเปลี่ยนไป จากนั้นเขาเห็นว่ามีใครอีกคนปรากฏขึ้นในภาพ

คนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นตัวเขาเอง

ทั้งสองคนสบตากันจากไกลๆ จากนั้นต่างยกอาวุธในมือขึ้นมา

“ไม่! เป็นไปไม่ได้! ภาพพวกนี้โกหกทั้งนั้น”

ลู่ฝานแผดเสียงอย่างโมโห เหยียบภาพจนแตกกระจุย

คุณย่าเฉียนพูดอย่างราบเรียบว่า “ภาพพวกนี้ล้วนเป็นภาพในอนาคต มันคือลิขิตฟ้า!”