เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2127

ลู่เฮ่าหรานกับลู่หาวเห็นภาพแบบนี้แล้วหน้าแดงเถือก ตัวสั่นไปหมด ไม่รู้ตื่นเต้นหรือเครียดกันแน่

ก่อนมาพวกเขายังสงสัยฐานะลู่ฝานอยู่นิดหน่อย เพราะพวกเขารู้จักหานเฟิง ขึ้นชื่อเรื่องพูดไปเรื่อย ชอบพูดอะไรเวอร์ๆ

แต่ตอนนี้เห็นสององค์ชายประเทศอู่อานออกมาต้อนรับเอง อีกทั้งยังโค้งคำนับต่ำขนาดนั้น ลู่เฮ่าหรานกับลู่หาวยอมรับแล้วจริงๆ

ครั้งนี้หานเฟิงไม่ได้พูดเวอร์จริงๆ

ตอนนี้ฐานะลู่ฝานในประเทศอู่อาน ทำให้พวกเขาไม่สามารถจินตนาการได้จริงๆ

“เตี้ยนเซี่ยทั้งสองไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมาก เชิญ”

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน คนต้องเข้าใจว่าคำพูดของเขาอวดดี ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาแน่นอน

องค์ชายออกมาต้อนรับด้วยตัวเองแบบนี้ ขุนนางคนไหนจะไม่เคารพนอบน้อมบ้างล่ะ ต้องซาบซึ้งจนร้องห่มร้องไห้สิถึงจะถูก

แต่ลู่ฝานพูดแบบนี้ออกมา คนอื่นกลับรู้สึกว่าสมเหตุสมผลแล้ว

เพราะตอนนี้ฐานะของลู่ฝาน ในสายตาคนที่รู้เหตุการณ์ เหนือกว่าองค์ชายทั้งสองคนมากจริงๆ

แม้แต่เจ้าบ้านตระกูลใหญ่ที่ยืนอยู่ไกลๆ ก็ไม่ได้รู้สึกว่าลู่ฝานทำอะไรไม่เหมาะสม

ถึงขนาดที่ลู่ฝานยอมสนใจองค์ชายทั้งสองคน ถือว่าให้เกียรติตระกูลจักรพรรดิของประเทศอู่อานมากแล้ว

เพราะในใต้หล้านี้ผู้แข็งแกร่งคือเทพ ตอนนี้พละกำลังของลู่ฝาน แม้แต่ผู้แข็งแกร่งอย่างอริยบุคคลน้ำแข็งยังสู้เขาไม่ได้เลย ทั้งประเทศอู่อาน มีใครกล้าไม่เคารพลู่ฝานบ้างล่ะ

ถ้าฉินซางต้าตี้ยังมีชีวิตอยู่ เมื่ออยู่ต่อหน้าลู่ฝานก็ต้องก้มหัวอย่างเกรงใจ

ไม่เคยเห็นมาก่อน ตำแหน่งผู้รักษาเมืองหลักของลู่ฝาน แค่พูดขึ้นมาก็ผ่านเลยเหรอ

ไม่มีใครกล้าคัดค้าน แล้วก็ไม่มีใครกล้าสงสัย

ลู่ฝานรับตำแหน่งผู้รักษาเมืองหลัก ถือว่าทำให้พระราชวังประเทศอู่อานมั่นใจมากขึ้น ความหมายก็คือฉันไม่สนใจอำนาจจักรพรรดิ

ขอแค่สององค์ชายไม่ใช่คนโง่ ต้องบูชาลู่ฝานเหมือนองค์เทพแน่นอน

ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้สถานการณ์ที่เมืองหลวงไม่ค่อยดี พวกเขาจะระดมคนทั้งหมดมาต้อนรับลู่ฝานจริงๆ

เคารพยังไงก็ไม่ถือว่าทำเกินไป

ลู่ฝานก้าวไปด้านใน สององค์ชายฉินอวิ่นกับฉินฝานเดินตามด้านหลังอย่างนอบน้อม

ประชาชนประเทศอู่อานสองข้างทางเห็นภาพนี้ คนที่ยังเหลือรอดของตระกูลใหญ่ก็เห็นลู่ฝานที่เดินนำอย่างชัดเจน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตอนนี้คนที่ยืนด้านหน้าสุดควรเป็นฉินซางต้าตี้

หลู่เฉิงเซี่ยงและคนอื่นเดินตามขบวนช้าๆ มองด้านหลังลู่ฝาน หลู่เฉิงเซี่ยงพูดกับหลู่ยินที่อยู่ข้างๆ ว่า “นี่เพิ่งผ่านไปแค่ไม่กี่ปีเอง ตอนนี้มังกรซ่อนลายผงาดขึ้นไปบนฟ้าไกลแล้ว หลู่ยิน ดูเหมือนตอนนั้นเราได้ทำความรู้จักกับบุคคลที่ยอดเยี่ยมสุดๆ ไปเลย”

ทุกคนมุ่งหน้าไปยังพระราชวัง หลังออกมาจากประตูเมือง ลู่ฝานนั่งรถม้าของตระกูลจักรพรรดิไปกับองค์ชายทั้งสองคน

เมื่อฉินอวิ่นไท่จื่อขึ้นมาบนรถม้า ก็ปฏิบัติกับลู่ฝานอย่างเคารพนับถือมาก ไท่จื่อผู้ยิ่งใหญ่รินน้ำชาให้ลู่ฝาน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้ตึงเครียดเหมือนที่ลู่ฝานจินตนาการไว้

ส่วนองค์ชายรองฉินฝานนั่งเงียบๆ อยู่ตรงข้ามลู่ฝาน มองลู่ฝานด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “สหายลู่ฝาน ต่อไปต้องฝากประเทศอู่อานให้นายดูแลด้วยนะ”

ลู่ฝานบอกให้ฉินอวิ่นไท่จื่อนั่งลง หันมององค์ชายทั้งสองคนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่กล้าดูแลหรอก แค่ช่วยเท่านั้นเอง เตี้ยนเซี่ยทั้งสองท่าน ฉันไม่ใช่ศิษย์ของตระกูลร่ำรวย แล้วก็ไม่ได้มาจากตระกูลใหญ่ ดังนั้นฉันจึงไม่เข้าใจเรื่องพิธีรีตองสักเท่าไร ถ้ามีอะไรล่วงเกิน โปรดอภัยให้ด้วย ฉันเป็นคนพูดและทำอะไรตรงๆ ดังนั้นถือโอกาสตอนที่คนอื่นไม่อยู่ ฉันมีบางเรื่องที่ต้องพูดตรงๆ”

องค์ชายทั้งสองคนสีหน้าเคร่งขรึมทันที พวกเขารู้สึกว่าคำพูดต่อไปของลู่ฝาน จะมีอิทธิพลต่อสถานการณ์โดยรวมของประเทศอู่อาน

ทุกอย่างในอนาคตของพวกเขา อาจขึ้นอยู่กับคำพูดของลู่ฝาน

ลู่ฝานจิบน้ำชาแล้วพูดว่า “ฉันไม่สนใจเรื่องของตระกูลจักรพรรดิ และไม่มีเจตนาช่วงชิงสิทธิของพวกนาย ทุกอย่างของประเทศอู่อาน จำเป็นต้องให้พวกนายจัดการดูแล ถ้าให้ฉันเป็นคนจัดการ ฉันไม่มีเวลาจริงๆ พวกนายก็รู้ว่าโลกภายนอกเป็นยังไง ฉันยังมีเรื่องสำคัญกว่าต้องทำ พวกนายอาจยังไม่รู้ว่าตอนอยู่ประเทศฉิงเทียน เสด็จพ่อพวกนายสัญญากับฉันแล้ว ฉันไม่แตะต้องสายเลือดราชวงศ์ พวกนายก็อย่าไปหาเรื่องสายเลือดตระกูลลู่ของฉัน”

เมื่อฉินอวิ่นเตี้ยนเซี่ยได้ยินก็ตาเป็นประกายทันที เขารีบพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว วันนี้ฉันขอสาบานด้วยชีวิตว่าจะไม่แตะต้องสายเลือดตระกูลลู่แม้แต่ปลายเส้นผม”

ฉินฝานที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไร แววตาวูบไหวเล็กน้อย เหมือนเขาเดาได้แล้วว่าต่อไปลู่ฝานจะพูดอะไร

ลู่ฝานมองฉินอวิ่นแวบหนึ่งแล้วพูดต่อ “ตอนนั้นฉินซางต้าตี้เคยถามฉันว่าหนึ่งในพวกนายสองคน ฉันจะสนับสนุนใครให้ขึ้นครองราชย์ ตอนนั้นฉันไม่ได้ตอบ ตอนนี้ฉันก็ไม่คิดจะตอบเหมือนกัน ฉินอวิ่นเตี้ยนเซี่ย พูดตามตรงว่าฉันไม่ชอบนาย แต่ฉันจะไม่ตัดสินใจลวกๆ จากความชอบส่วนบุคคล ฉินฝานเตี้ยนเซี่ย ตอนนั้นนายช่วยฉันหลายครั้ง ฉันติดหนี้น้ำใจนาย แต่ฉันก็จะไม่ทำผิดสัญญาที่ให้ไว้กับฝ่าบาทฉินซาง เพียงเพราะฉันติดหนี้น้ำใจนาย ถ้านายคิดว่าฉันจะฆ่าฉินอวิ่นเตี้ยนเซี่ย เพื่อให้นายขึ้นครองราชย์ นายคิดผิดแล้ว”

ฉินฝานส่ายหน้า ยิ้มแล้วพูดว่า “สหายลู่ฝาน ฉันรู้ว่านายจะพูดอะไร นายจะให้เราตัดสินใจเองใช่ไหม”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่ เรื่องของพวกนาย พวกนายตัดสินใจกันเอง ฉันแค่รอผลก็พอแล้ว ใครจะได้ครองราชย์ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของตัวเอง”