เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2148

ดาบบินผ่านเมฆ สายลมพัดอยู่บนท้องฟ้า

เสื้อผ้าปลิดปลิว ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ห้อยอยู่ที่สูง ลุ่ฝานนั่งอยู่บนดาบ มองดูทางข้างหน้า และรอคอยให้ภูเขาเสินหวงปรากฏตรงหน้า

กู่อานที่นั่งอยู่ข้างๆ มองลู่ฝานหัวจรดเท้า ราวกับว่าเขาเป็นสาวสวยมีความงามที่ไม่มีใครเทียบได้ และต้องจับตามองไม่ให้คลาดสายตา

คนที่อยู่ข้างหลังกู่อาน ต่างก็วิจารณ์กันไม่หยุด

“คนของสายเลือดจิ่วเซียวยังตายกันไม่หมดเหรอ แล้วตอนนี้ยังเหลืออีกกี่คนล่ะ”

“เหอะ ฉันว่าเหลือไม่กี่คนหรอก นายดูสิไอ้เด็กนี่มันมาคนเดียว ไม่มีแม้แต่ที่มาเป็นเพื่อนเลยสักคน ฉันขอเดาน่าจะเป็นเพราะว่าอยู่ข้างนอกไม่รอดแล้ว เลยจะมาขอความช่วยเหลือจากพวกเรา”

“มีเหตุผล แต่ว่าพวกผู้อาวุโสใหญ่จะยอมให้เขาอยู่มั้ย คนของสายเลือดจิ่วเซียว ไม่ได้มีแต่คนโง่ๆ ไม่เต็มไม่ใช่เหรอ”

“อันนี้ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ถ้าหากเขายอมเอาของที่เหลือของสายเลือดจิ่วเซียวออกมา ผู้อาวุโสเขาอาจจะยอมรับเขาก็ได้”

“นายหมายถึงแหวนเจ้าสำนักเหรอ”

“ไม่ใช่แค่นั้น ยังมีตำราหนึ่งในตำราสวรรค์สามเล่ม แต่ฉันว่าไอ้เด็กนี่น่าจะไม่มีหรอก”

.....

แม้ว่าข้อโต้แย้งของพวกเขาจะไม่ดังมาก แต่ทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็สามารถได้ยินในสิ่งที่พูดดอย่างชัดเจน

กู่อานก็ไม่ได้ห้ามพวกเขา เหมือนกับว่าตั้งใจอยากให้ลู่ฝานได้ยิน เขาอยากจะรู้ว่าถ้าลู่ฝานได้ยินแบบนี้ เขาจะมีปฏิกิริยายังไง

จะโกรธ อับอาย หรือตื่นตระหนก

แต่น่าเสียดาย ลู่ฝานไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ เขาทำราวกับว่าคำพูดวิจารณ์พวกนี้ เป็นเพียงเสียงลมที่พัดและผ่านข้างหูของเขา

กู่อานยังคงจ้องไปที่นิ้วของลู่ฝาน ดูเหมือนว่าเขาต้องการอยากจะหาบางอย่างที่เป็นของสายเลือดจิ่วเซียวจากในมือของลู่ฝาน

แวบแรกกู่อานก็เจอแหวนเจ้าสำนักที่ลู่ฝานใช้ในการสวมรอยเมื่อครู่

กู่อานหยีตาลงเล็กน้อย พร้อมรอยยิ้มของความชั่วร้าย

และทันใดนั้น กู่อานเอื้อมมือไปเพื่อจะสัมผัสแหวน

แต่มือของเขาที่เพิ่งยืดออกไป และในเวลาเดียวกันลู่ฝานก็ลืมตาขึ้น และขยับมือของเขาออกด้วยใบหน้านิ่งเฉย

มองกู่อานด้วยสายตานิ่งๆ ลู่ฝานกล่าว “การขโมยของในสถานที่ลี้ภัยคงเป็นพฤติกรรมที่ไม่ดีใช่มั้ย”

กู่อานมือชะงักค้าง ยิ้มแห้งกล่าว “ฉันแค่อยากดูแหวนของนาย มันดูค่อนข้างจะแปลกตา เป็นแหวนบรรพบุรุษที่ตกรุ่นสู่รุ่นเหรอ”

ลู่ฝานกล่าว “มันเหมือนจะไม่เกี่ยวอะไรกับสหายกู่นะ สิ่งของของคนอื่น ไม่ต้องไปแตะต้องดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ”

ลู่ฝานฉีกยิ้มให้กู่อาน ตาเป็นสระอิ

แต่ในวินาทีนี้ กู่อานกลับรู้สึกเหมือนลู่ฝานเป็นปีศาจหุ้นตุ้นที่น่ากลัวและกำลังแยกเขี้ยวใส่ของเขา

กู่อานชักมือกลับโดยสัญชาตญาณ พร้อมกับเก็บสายตาที่กำลังจ้องแหวนอยู่ในตอนแรก “แน่นอน”

ลู่ฝานถึงได้หันหน้ากลับไป พร้อมกับส่งสายตาให้กลุ่มคนที่พูดคุยนินทาเขาเมื่อครู่

เพียงแค่ครั้งเดียว ทุกคนต่างก็ปิดปากเงียบทันที

ลู่ฝานลืมตาพักสายตาต่อ แต่ลูกศิษย์ของสายเลือดเสินหวงที่อยู่ข้างหลัง ใบหน้าต่างก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกเขาถึงได้มีความรู้สึกหวาดกลัวเหมือนถูกปีศาจจับตามอง

มองเพียงแวบเดียว คนส่วนใหญ่ก็พบว่าตัวเองเปียกโชกมีเหงื่อท่วมตัว

พวกเขาไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้อีก และพวกเขาไม่ใช่ผู้ที่เพิ่งฝึกฝนวิชาใหม่ พวกเขารู้ดีว่าคนที่สายตาน่ากลัวแบบนี้ วิทยายุทธแข็งแกร่งกว่าพวกเขามากแค่ไหน

ไม่เพียงมีแต่พวกเขาเท่านั้น และกู่อานก็ตกใจกลัวเช่นกัน

แม้กระทั่งบนตัวผู้อาวุโสหลายๆ คนของสายเลือดเสินหวง เขาก็ไม่เคยรู้สึกถึงความหวาดกลัวที่ร้ายแรงขนาดนี้มาก่อน

ลู่ฝานเอ่ยชมด้วยความจริงใจ กู่อานหัวเราะ “แน่นอน ที่นี่ถูกสร้างขึ้นตามแบบภูเขาในตอนสมัยที่สำนักจิ่วเซียวมั่งคั่งและรุ่งเรืองที่สุด ในปีนั้นมีการลือกันว่าสำนักจิ่วเซียวมียอดเขาเก้าลูก และแต่ละลูกมีขนาดเท่าประเทศประเทศหนึ่ง เป็นโลกที่ไม่มีจุดสิ้นสุดและการสร้างที่ไม่มีที่สิ้นสุด ในตอนนี้ พวกเราสายเลือดเสินหวง ก็ทำได้เพียงรื้อฟื้นความทรงจำที่ผ่านด้วยวิธีแบบนี้เท่านั้น”

ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ เขาสามารถจินตนาการถึงความรุ่งโรจน์ของสำนักจิ่วเซียวในสมัยนั้น

ดาบบินค่อยๆ หยุดลงตรงหน้าเขตรอบนอกของยอดเขาเล็กๆ ลูกหนึ่ง บนยอดเขามีประตูบานเล็กๆ อยู่บานหนึ่ง ลู่ฝานเดินลงไปตามกู่อานและคนอื่น ๆ

กู่อานชี้ไปที่ประตูภูเขา แล้วเอ่ยพูด “นายรออยู่ที่นี่ก็แล้วกัน ฉันไปเรียนเรื่องให้ผู้อาวุโสทราบก่อน ถ้าพวกเขาเต็มใจที่จะพบนาย เดี๋ยวจะมีคนมารับนายเอง”

ลู่ฝานหัวเราะ “ถ้าเกิดพวกเขาไม่อยากจะเจอฉันล่ะ”

กู่อานยังพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นฉันก็ช่วยไม่ได้ นายคงต้องบินกลับไปเอง!”

พูดจบ กู่อานและคนอื่น ๆ ก็บินจากไปไกล

ลู่ฝานส่ายหัวเล็กน้อย และเงยหน้าขึ้นมองประตูภูเขาที่อยู่ตรงหน้า

ประตูภูเขาที่มีรอยแตกร้าวเล็กน้อย และตัวหนังสือทั้งสองด้านนั้นแทบจะจางหายแล้ว

ลู่ฝานเดินไปข้างหน้า และยกมือปัดฝุ่นที่ติดอยู่ด้านบนทิ้ง เขาถึงได้เห็นตัวหนังสือที่เขียนไว้ด้านบน

“คนจนที่น่าสงสารไม่มีใครถามถึง”

“คุกเข่าสามครั้งแล้วเคาะเก้าที ประตูจะเปิดเอง”

มีก้อนหินวางเรียงกันที่หน้าประตูภูเขา ซึ่งดูเหมือนเป็นนัยให้คนคุกเข่าลง

ลู่ฝานเข้าใจและพยักหน้า “ดูเหมือนว่าสายเลือดเสินหวงคงจะไม่ชอบฉันจริงๆ ทิ้งฉันไว้ในสถานที่แบบนี้ นี่ดูเหมือนจะไม่ใช่วิธีต้อนรับคนรึเปล่า!”

เสียงของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรก็ดังขึ้น

“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ท่านเป็นถึงเจ้าสำนักของจิ่วเซียว พวกเขาทำแบบนี้กับท่านได้ยังไง ท่านน่าจะสามารถลงโทษพวกเขาได้นะ!”

ลู่ฝานหัวเราะ “อย่าใจร้อนไป ไหนๆ ก็มาแล้ว มีโอกาสอีกเยอะ”