เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2156

ด้านหลังภูเขา ปุยขาวของเมล็ดหลิวลอยอยู่ทั่วท้องฟ้า และดอกไม้ก็มีกลิ่นหอม

เก้าอี้หิน โต๊ะหิน ชามหิน

ผู้คนนั้น หอกนั้น และรอยยิ้มนั้น

ร่างหนึ่งบินลงไปที่พื้น ปรากฏต่อหน้าลู่ฝาน

เขามีใบหน้าที่หล่อเหลา และดูเหมือนจะอายุยี่สิบต้น ๆ เสื้อผ้าเรียบง่ายแต่ไม่เรียบร้อยนัก

คิ้วเหมือนกระบี่ที่บินขึ้นไปบนเมฆา

ดวงตาเหมือนหอก และเยือกเย็นเล็กน้อย

บุคคลนี้ดูเหมือนอายุน้อยมาก แต่ทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนว่าเขามีความเข้าใจโลกอย่างชัดแจ้ง ไม่มีมลทินใด ๆ และเคยผ่านความโชกโชนมาแล้ว

ในดวงตาของเขาเหมือนจะมีความผันผวนของชีวิต

ลู่ฝานไม่สามารถตัดสินอายุของคน ๆ นี้ได้ สำหรับยอดฝีมือบางคนที่มาถึงแดนแปรสภาพ

แค่ดูรูปร่างหน้าตา มักจะไม่แม่น

ยอดฝีมือบางคนสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ของตนเองได้

ตัวอย่างเช่น ลู่ฝานเองก็รู้วิชานี้

ตัวอย่างเช่น ประมุขแห่งประเทศตันเซิ่ง ทั้ง ๆ ที่อายุมากกว่าใคร ๆ แต่เขาดูเหมือนเด็กอายุเจ็ดแปดขวบ

รสนิยมน่ารังเกียจแบบนี้ ทำให้ลู่ฝานไม่กล้าถามประมุขประเทศตันเซิ่งมากนัก

ตามที่ศิษย์พี่หานเฟิงกล่าว อาจเป็นเพราะประมุขประเทศตันเซิ่งคิดว่าเด็ก ๆ ไปที่ไหนก็ไม่จำเป็นต้องจ่ายเงิน

นอกจากนี้ยังมีความคิดน่ารังเกียจบางอย่าง เช่น ให้ผู้หญิงอุ้มได้เป็นต้น ดังนั้น ลู่ฝานจะไม่พูดถึงมัน

เลือดบนร่างกายของเขาเหือดหายไปอย่างรวดเร็ว และบาดแผลก็หายเป็นปกติในพริบตา ลู่ฝานก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

การรวมพลังของผู้อาวุโสทั้งแปดยังคงฆ่าลู่ฝานไม่ได้

เดิมทีราชาปีศาจผู้ปราบมังกรก็รู้สึกว่าพลังของเขาแข็งแกร่งกว่าลู่ฝานมาก และการฆ่าลู่ฝานเป็นเรื่องง่าย

ผลสุดท้าย ก็คือลู่ฝานทำให้ราชาปีศาจผู้ปราบมังกรได้รู้ว่า อะไรคือพลังชีวิตที่วิปริต

วันนี้ ผู้อาวุโสเหล่านี้ก็ได้เห็นมันแล้ว

ร่างกายของลู่ฝานแข็งแกร่งขึ้นและมีพลังมากขึ้นกว่าเดิม ดังนั้น หลังจากถูกโจมตีจากผู้อาวุโสทั้งแปดคน ลู่ฝานก็ยังมีชีวิตอยู่และสบายดี

เพียงแต่ปราณชี่ส่วนใหญ่ถูกใช้ไปแล้ว แต่นี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับลู่ฝาน

อะไรทำให้เขาฟื้นตัวเร็วกว่าคนธรรมดามากล่ะ

ด้วยปราณชี่นี้ นั่งดื่มชาสักแก้ว ก็อาจจะดีขึ้นแล้ว

ลู่ฝานเดินไปหาชายคนนั้น คารวะแล้วถามขึ้นเสียงดังว่า "ขอถามได้ไหมว่า ผู้อาวุโสใหญ่อยู่ที่ไหน"

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลู่ฝาน จากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า "รู้จักมารยาทเป็นอย่างดีนี่ แล้วทำไมถึงทำเรื่องฆ่าคนแล้วบุกมาที่เขาจิ่วเซียวได้ล่ะ"

ลู่ฝานตอบว่า "ไม่มีทางนี่ มีอุปสรรคมากเกินไป ก็ต้องวิ่งให้เร็วขึ้น ส่วนที่ว่าฆ่าคนแล้วบุกมาที่เขาจิ่วเซียว คำพูดนี้ไม่ค่อยถูกนัก ฉันมาโดยไม่ฆ่าใครเลย รวมถึงคนที่คิดจะฆ่าฉันด้วย!”

ชายคนนั้นพยักหน้าอย่างเข้าใจและพูดกับลู่ฝาน "ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดี ฉันจะได้คุยกับนายได้มากขึ้น ผู้อาวุโสใหญ่ที่นายกำลังหาคือฉันเอง ฉันคือผู้อาวุโสใหญ่แห่งสายเลือดเสินหวง”

เมื่อพูดเช่นนั้น เหลียงหลงก็ยื่นมือตัวเองออกมา

บนนิ้วชี้ของมือขวา มีแหวนที่เขียนคำว่าหั่วเซียวอยู่

ลู่ฝานยิ้มออกมาทันทีและพูดว่า "ที่แท้ก็เป็นผู้อาวุโสหั่วเซียว"

มวลพลังของผู้อาวุโสทั้งหลายยังไม่หายไป ทันทีที่ลงมา ต้นไม้ที่อยู่รอบตัวพวกเขาก็ล้มลงไปข้างหนึ่ง

ดอกไม้ ต้นไม้ และก้อนหินใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาพังทลายลงทีละชิ้น กลายเป็นผงและลอยหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อเห็นฉากนี้ รอยยิ้มของเหลียงหลงก็จางหายไปทันที เขาหันไปมองผู้อาวุโสทั้งแปดแล้วพูดว่า “พวกคุณมาทำอะไรที่นี่? คนก็ปล่อยเข้ามาแล้ว ยังตามมาแบบนี้มีประโยชน์อะไร? ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เวลาถามค่อยตอบ ยืนอยู่ข้าง ๆ กันก่อน!”

เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสเหลียงหลงเป็นผู้สูงสุดในของสายเลือดเสินหวง

ทันทีที่คำพูดของเหลียงหลงพูดออกไป ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรสักคำ และพวกเขาทั้งหมดก็ยืนอยู่ห่าง ๆ อย่างเชื่อฟัง ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

เหลียงหลงหันหน้าไปทางลู่ฝานแล้วพูดต่อว่า

"เอาล่ะ คนก็มาครบแล้ว มีอะไรก็รีบพูดมา ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น ดังนั้น อย่ารบกวนเวลาของฉัน นายเองก็เห็นแล้ว วันนี้ถ้านายไม่พูดอะไรที่สมเหตุสมผลออกมา พวกเขาก็จะไม่ปล่อยนายไป สิ่งที่นายจะพูดต่อไป จะเป็นตัวกำหนดชะตากรรมของนายในวันนี้”

ขณะที่พูด เหลียงหลงก็หัวเราะอีกครั้ง

ทันทีที่เขาหัวเราะ ท่าทางจริงจังของเขาก็หายไป

ลู่ฝานพยักหน้าและกล่าวว่า "มีเรื่องจริง ๆ ฉันมาที่นี่ในนามของสายเลือดจิ่วเซียว ต้องการหารือบางอย่างกับสายเลือดเสินหวง อยากได้ความช่วยเหลือสุดกำลังจากสายเลือดเสินหวง!"

ก่อนที่ลู่ฝานจะพูดจบ ผู้อาวุโสเก้าก็ตะโกนเสียงดัง

"ฝันไปเถอะ!"

เหลียงหลงหันหน้าไปหาเขา มองผู้อาวุโสเก้าด้วยสายตาที่เฉียบคมแล้วพูดว่า "นายมีสิทธิ์พูดเหรอ?"

ผู้อาวุโสเก้าก้มศีรษะลง แต่ความเกลียดชังในดวงตาของเขาไม่ได้ลดลงเลย และเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของลู่ฝานอย่างมั่นคง

ผู้อาวุโสเหลียงหลงมองไปที่ลู่ฝานอีกครั้งและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ความช่วยเหลือสุดกำลัง? ชายหนุ่มจากสายเลือดจิ่วเซียวคนนี้ เรื่องแบบนี้ ให้อาจารย์ของนายมาพูดดีกว่าไหม นายเป็นตัวแทนของสายเลือดจิ่วเซียวได้จริง ๆ เหรอ? อีกอย่าง นายไม่รู้สึกว่า นายฆ่าและบุกมาถึงที่นี่ มันไม่ค่อยเหมือนการขอความร่วมมือกันหรือเปล่า”

ลู่ฝานก็ยิ้มเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ยื่นมือตัวเองออกไปแล้วถูมันเบา ๆ เผยให้เห็นแหวนสายเลือดจิ่วเซียวของเขา และพูดว่า "ในช่วงเวลาพิเศษ เราทำสิ่งที่พิเศษ มีเวลาไม่เพียงพอ และฉันไม่มีทางเลือก ฉันสามารถเป็นตัวแทนของสายเลือดจิ่วเซียวได้อย่างแน่นอน ขึ้นอยู่กับว่าผู้อาวุโสใหญ่จะเลือกอย่างไร!”