เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2157

“แหวนเจ้าสำนัก!”

ผู้อาวุโสใหญ่เหลียงหลงกวาดมองเพียงครั้งเดียว ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ไม่ไกลนัก เมื่อผู้อาวุโสอีกหลายคนเห็นแหวนนี้ ทันใดนั้น สีหน้าของพวกเขาก็ดูไม่ค่อยดีนัก

หากลู่ฝานเป็นเพียงลูกศิษย์ธรรมดาของสายเลือดจิ่วเซียว พวกเขายังสามารถกล่าวหาลู่ฝานในฐานะผู้อาวุโสว่าเขาบุกรุก

แต่ลู่ฝานแสดงตัวตนของเขาในฐานะเจ้าสำนัก ใครจะสามารถกล่าวหาเขาในเรื่องนี้ได้

ไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างสายเลือดจิ่วเซียวและสายเลือดเสินหวงจะแย่แค่ไหนก็ตาม ท้ายที่สุดแล้ว ทั้งสองสายเลือดนี้ยังคงเป็นศิษย์ของสำนักจิ่วเซียว พวกเขายังคงเคารพเจ้าสำนักจิ่วเซียวอยู่

เว้นแต่พวกเขาจะแยกตัวออกจากสำนักจิ่วเซียว และก่อตั้งสำนักของตนเอง มิเช่นนั้น ตัวตนของลู่ฝานจะมีกดพวกเขาไว้

ไม่ต้องพูดถึงการบุกรุกเขาจิ่วเซียว แม้จะทุบตีพวกเขาทั้งหมดก็สมเหตุสมผล

ใบหน้าของผู้อาวุโสเก้าดูไม่ดีมาก สิ่งที่เขากังวลมากที่สุดก็เกิดขึ้นแล้ว

ไม่เพียงแต่ไม่สามารถหยุดลู่ฝานได้ แต่ยังทำให้ลู่ฝานสามารถเปิดเผยตัวตนของเขาได้อีกด้วย

เมื่อเป็นเช่นนี้ อาการบาดเจ็บของเขาถือว่าเปล่าประโยชน์แล้ว

ผู้อาวุโสเก้าก้าวถอยหลังไปสองก้าวอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่

สีหน้าของผู้อาวุโสใหญ่เหลียงหลงอ่อนโยนลงเล็กน้อย เดิมที เขายังคงต้องการสอนบทเรียนให้ลู่ฝาน

แต่หลังจากที่ลู่ฝานแสดงแหวน ผู้อาวุโสใหญ่เหลียงหลงก็ยับยั้งตัวเองจากความคิดนี้โดยสิ้นเชิง

“ที่แท้ เจ้าสำนักคนใหม่คือนายเองเหรอ อาจารย์ของนายคือหวูเฉิน?”

เหลียงหลงถามอย่างใจเย็น

ลู่ฝานพยักหน้าและตอบว่า "ถูกต้องแล้ว หวูเฉินเป็นอาจารย์ของฉัน ฉันชื่อลู่ฝาน เจ้าสำนักคนใหม่ของสำนักจิ่วเซียว! พวกคุณเรียกฉันว่าลู่ฝานก็พอ"

เหลียงหลงยิ้มและพูดว่า "คงไม่กล้า กฎก็คือกฎ เจ้าสำนักลู่ วันนี้คุณมาที่นี่เพื่อแจ้งให้เราทราบ เรื่องเจ้าสำนักคนใหม่นี้เหรอ? อาจารย์ของคุณล่ะ? เขาอยู่ที่ไหน? คุณขึ้นมาเป็นเจ้าสำนักแบบนี้ ผ่านเก้าด่านสุดยากหรือยัง? ได้รับการยอมรับจากเหล่าผู้อาวุโสจิ่วเซียวแล้วใช่ไหม?"

คำถามมากมายของเหลียงหลงทำให้ลู่ฝานไม่รู้ว่าควรตอบคำถามอย่างไร

เก้าด่านสุดยากอะไร การยอมรับจากผู้อาวุโสอะไร

ตอนที่เขาได้รับแหวนจิ่วเซียว คือตอนที่อยู่ในโรงเตี๊ยมที่อาจารย์เปิดไว้

อาจารย์มอบแหวนให้เขาเหมือนกำลังทิ้งขยะ

ผู้อาวุโสรองและคนอื่น ๆ มองไปที่ลู่ฝานด้วยดวงตาลุกวาง

พวกเขาสามารถบอกได้จากการแสดงออกของลู่ฝานว่า ตอนที่ลู่ฝานได้รับแหวน น่าจะไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน นี่ค่อยน่าสนใจหน่อย

เหลียงหลงกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

" ทำไม เจ้าสำนักลู่ไม่รู้กฎเหล่านี้เหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็มีปัญหาบางอย่างกับการสืบทอดตำแหน่งของคุณแล้ว หากคุณคิดว่า แค่ได้รับแหวนก็กลายเป็นเจ้าสำนักจิ่วเซียว ถ้าอย่างนั้นคุณก็ดูถูกตำแหน่งนี้มากเกินไปแล้ว พวกเราสายเลือดเสินหวง จะไม่ยอมรับเจ้าสำนักที่มีปัญหา"

ลู่ฝานได้ยินจากคำพูดของเหลียงหลงว่าเขาไม่เต็มใจที่จะให้ความร่วมมือ

ลู่ฝานส่ายหัวและหัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าวว่า

"ผู้อาวุโสใหญ่ตั้งใจที่จะตั้งคำถามถึงตัวตนของฉัน เพื่อบรรลุจุดประสงค์ที่จะไม่อยากช่วยเหลือใช่ไหม?"

แม้แต่ผู้อาวุโสใหญ่เหลียงหลงก็ทนฟังคำพูดเหล่านี้ไม่ได้

ผู้อาวุโสเหลียงหลงหันหน้าไปทางผู้อาวุโสเก้าแล้วพูดว่า "ถ้าพูดไม่เป็นก็ไม่ต้องพูด การฆ่าอาจารย์เพื่อชิงแหวนนั้น ไม่สามารถเอาแหวนจิ่วเซียวมาได้หรอก!"

ราวกับผู้อาวุโสเก้าเพิ่งจำกฎของสำนักจิ่วเซียวได้ ริมฝีปากของเขากระตุกเล็กน้อยและถอยกลับไป

ลู่ฝานใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ และทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากระยะไกล

"ผู้อาวุโสใหญ่ ยังไงเจ้าสำนักลู่ยังคงเป็นบุคคลในนามของเจ้าสำนักจิ่วเซียว ไล่เขาไปเช่นนี้ คงไม่เหมาะสมหรอกมั้ง และดูเหมือนว่าจะขัดต่อกฎเกณฑ์"

ชายร่างอ้วนท้วม กำลังดื่มสุรา ไอ้อ้วนตงมาอย่างช้า ๆ

เมื่อเห็นไอ้อ้วนตง ผู้อาวุโสรองและคนอื่น ๆ ก็หดคอลงทันที

ผู้อาวุโสใหญ่เหลียงหลงมองดูไอ้อ้วนตงและยิ้มแล้วพูดว่า "ไอ้อ้วน คุณกลับมาแล้วเหรอ มาสิ มานั่งที่นี่ คุณต้องการพูดอะไรแทนเจ้าสำนักลู่คนนี้เหรอ?"

ไอ้อ้วนตงนั่งลงข้าง ๆ ผู้อาวุโสใหญ่และลู่ฝานอย่างไร้กังวล เขาวางขวดสุราลงบนโต๊ะ เทชาในชามทิ้ง แล้วพูดว่า "ชามีอะไรน่าดื่ม มา ดื่มสุราหน่อย ฉันไม่ช่วยใครทั้งนั้น ทุกอย่างเป็นไปตามกฎ ผู้อาวุโสใหญ่ ลู่ฝาน พวกคุณคิดว่าไง?"

ลู่ฝานค่อนข้างจะเข้าใจ เขายิ้มและพูดว่า

"ถูกต้อง ผู้อาวุโสใหญ่ คุณบอกว่าตำแหน่งเจ้าสำนักของฉันมีปัญหาไม่ใช่เหรอ? งั้นเรามาคุยกันในแบบที่ไม่มีปัญหาแล้วกัน เรื่องที่ให้ผู้อาวุโสทั้งหลายยอมรับ ฉันคงทำไม่ได้ เพราะว่าถ้าตอนนี้จะให้หาผู้อาวุโสทั้งเก้าของสำนักจิ่วเซียวคงหาไม่ได้ แต่เก้าด่านสุดยากนั้น ฉันเต็มใจที่จะลองดู"

หลังจากนิ่งไปชั่วคราว ลู่ฝานก็หยิบชามสุราขึ้นมาแล้วพูดว่า "ทุกอย่างเป็นไปตามกฎ"

ใบหน้าของผู้อาวุโสเหลียงหลงก็มีรอยยิ้มผุดขึ้น

“น่าสนใจ”