เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2161

ลู่ฝานเห็นไอ้อ้วนตงไม่พูดอะไร จึงสงบสติอารมณ์และตั้งใจอ่านหนังสือซ่อนวิถี

ม่านแสงนี้ไม่ได้แค่ขัดขวางพลังแห่งวิถีส่วนใหญ่ของลู่ฝาน ยังขัดขวางการมองเห็นของลู่ฝานด้วย ทำให้เขามองไม่ชัดว่ามีอะไรเขียนอยู่ในหนังสือซ่อนวิถี

วิธีเดียวที่ทำให้เขาเห็นเนื้อหาในหนังสือซ่อนวิถีคือรับรู้โดยใช้พลังแห่งวิถีของตัวเอง

พูดตามตรงว่าวิธีนี้เป็นการฝึกฝนคนสุดๆ

ลู่ฝานเข้าใจเจตนาของผู้อาวุโสใหญ่แล้ว นี่คือวิธีฝึกฝนวิชาที่แท้จริง

วิชาในหนังสือซ่อนวิถีที่ต้องเกี่ยวข้องกับพลังแห่งวิถีแบบนี้ ต้องมีเงื่อนไขในการควบคุมพลังแห่งวิถีที่โหดมากแน่ๆ

ถ้าแค่ใช้พลังแห่งวิถีพลิกหนังสือและอ่านเนื้อหาไม่ได้

งั้นคงไม่ต้องฝึกวิชาในหนังสือซ่อนวิถีต่อแล้วล่ะ กลับไปพัฒนาการควบคุมพลังแห่งวิถีคือวิถีที่ถูกต้องที่สุด

ลู่ฝานไม่มีปัญหาด้านการควบคุมพลังแห่งวิถีเลย

ความสามารถในการควบคุมพลังของเขา ประมุขประเทศตันเซิ่งยังอึ้ง

ไม่ได้ฝึกวิชาเทพไร้ขีดจำกัดกับวิชาของจิ่วเซียว เสินเซียวมาเสียเปล่า

“เดิมฟ้าดินไร้วิถี ใจทำให้เกิดกิเลส เมื่อจิตใจไม่สงบ เกิดการเริ่มต้นของสรรพสิ่ง จึงเกิดเป็นกฎแห่งวิถี วิถีมากมายจนไม่สามารถสัมผัสได้......”

ลู่ฝานอ่านข้อความในหนังสือซ่อนวิถีเบาๆ

ภาพมากมายปรากฏในหัวลู่ฝาน เขาเริ่มมองดูภาพเหล่านี้ สัมผัสความหมายลึกซึ้งในภาพเหล่านี้

แค่มองดูแบบลวกๆ ลู่ฝานพอเข้าใจวิชาที่บันทึกอยู่ในหนังสือซ่อนวิถีแล้ว

เป็นการสรุปเต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งฟ้าดิน ตอนแรกมันวิเคราะห์ที่มาและจุดอ่อนจุดแข็งของเต๋าอันยิ่งใหญ่แต่ละประเภทให้ลู่ฝานรู้

ที่แท้วิชาเต๋าสูญสิ้นคือการใช้พลังแห่งวิถีของตัวเองไปขจัดพลังแห่งวิถีของคนอื่น แสดงว่าต้องมีความรู้ความเข้าใจเต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งฟ้าดินมากพอ

หากต้องการทำลายมัน จำเป็นต้องรู้จักมันก่อน

จากนั้นก็เป็นหมวดหมู่กับการสรุปเต๋าอันยิ่งใหญ่แต่ละประเภท

ใช้วิธีอะไรไปทำลายเต๋าอันยิ่งใหญ่แต่ละประเภท เต๋าอันยิ่งใหญ่ประเภทไหนที่สามารถทำลายด้วยวิธีเดียวกัน แล้วก็ประเภทไหนที่ต้องทำลายด้วยวิธีอื่น

ภาพมากมายถูกกรอกใส่หัวลู่ฝานไม่หยุด

ลู่ฝานที่รู้แล้วว่าเต๋าสูญสิ้นคืออะไร ทำให้ผู้สร้างวิชานี้นับถือจากใจจริง

ต้องระดับไหนกัน ถึงสามารถผ่านเต๋าอันยิ่งใหญ่มากมายในใต้หล้า และเข้าใจมันถึงจุดนี้

ลู่ฝานอ่านไปพลาง พลังของเขาเริ่มสงบนิ่ง ลมหายใจค่อยๆ ช้าลง พลังแห่งวิถีบนตัวก็เริ่มอ่อนแอลง

ไอ้อ้วนตงเห็นภาพนี้แล้วขมวดคิ้ว

เขาเตือนลู่ฝานแล้วว่าอย่าเข้าฌาน คิดไม่ถึงว่าลู่ฝานก็ยังจะเข้าฌาน

อีกทั้งยังเข้าฌานเร็วขนาดนี้ อ่านแป๊บเดียวก็เงียบไปเลย

ลู่ฝานรับรู้ถึงวิชาได้เร็วมาก หรือไม่ก็จิตใจโดนวิชาดึงดูดจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว

จากสายตาของไอ้อ้วนตง ลู่ฝานต้องเป็นแบบอย่างแรกแน่ๆ

ลู่ฝานพอรู้ถึงสภาพจิตใจของลู่ฝานอยู่บ้าง

ตอนหนีออกจากประเทศฉิงเทียนทางเขตเหนือ วิญญาณมากมายไม่มีอิทธิพลกับจิตใจของลู่ฝานเลย ถ้าแค่การฝึกวิชามีอิทธิพลต่อจิตใจของลู่ฝานคงแปลกมาก

ไอ้อ้วนตงตัดสินใจนั่งลงด้านข้าง เอาถุงเหล้าออกมาดื่มรอ

เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าภายในเวลาสามวัน ลู่ฝานจะฝึกหนังสือซ่อนวิถีถึงระดับไหน

ศิษย์คนนี้ก้มหน้าลงอีก จากนั้นตอบว่า

“เห็นว่าไม่ถึงแก่ชีวิต แค่เจอความทรมานไม่น้อยเท่านั้น”

ผู้อาวุโสเก้าพยักหน้า เมื่อแน่ใจแล้วว่ากู่อานไม่ได้บาดเจ็บจนอันตรายถึงชีวิต สีหน้าเขาก็ดีขึ้นเล็กน้อย

ผู้อาวุโสเก้าชี้ศิษย์คนนี้แล้วพูดว่า “ถ้ากู่อานฟื้น นายบอกเขาว่าความทรมานที่เขาเจอวันนี้ ฉันจะให้ลู่ฝานชดใช้เป็นสิบเท่าร้อยเท่าไปจนถึงพันเท่า พวกนายออกไปเถอะ ถ้าไม่มีคำสั่งของฉัน ห้ามใครเข้ามาใกล้ตำหนัก!”

ผู้อาวุโสเก้าเหวี่ยงมือบอกให้ศิษย์ทั้งหมดออกไป ไม่นานที่นี่เหลือผู้อาวุโสเก้าเพียงคนเดียว

มองซ้ายมองขวา เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครแอบดูอยู่รอบๆ

ผู้อาวุโสเก้าสะบัดฝ่ามือ พื้นตำหนักค่อยๆ แยกออก แสงสีดำโผล่ออกมากลางตำหนัก

เห็นได้ชัดว่านี่คือแสงของประตูอากาศธาตุ ผู้อาวุโสเก้าหายตัวเข้าไป

ด้านในคือตำหนักที่กว้างใหญ่กว่า เรียกได้ว่ารสนิยมของผู้อาวุโสเก้าเป็นแบบนี้ ขนาดจวนอากาศธาตุยังพื้นๆ ธรรมดาๆ

หลังจากหาในตำหนักใหญ่รอบหนึ่ง ผู้อาวุโสเก้าหาของออกมาหนึ่งชิ้น

นี่คือตราประทับที่เหมือนจี้หยก เมื่อมองดูดีๆ ด้านบนเป็นตัวอักษรคำว่าตายที่มีกลิ่นอายของเต๋าอันยิ่งใหญ่แผ่ซ่านออกมาอย่างรุนแรง

กำตราประทับอย่างระมัดระวัง รอยยิ้มโหดเหี้ยมผุดขึ้นบนใบหน้าผู้อาวุโสเก้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอาฆาตน่ากลัว

ใส่พลังเข้าไปเล็กน้อย ตราประทับส่องแสงสลัวออกมา พลังน่ากลัวแผ่ซ่านไปทั่วจวนอากาศธาตุ ผู้อาวุโสเก้ารีบเก็บพลังกลับมา ไม่กล้าใส่เข้าไปเยอะอีก เขากลัวตราประทับจะดึงเขาเข้าไป ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาต้องตายอย่างไร้ที่ฝังแน่นอน

“สมบัติสุดล้ำค่าของเผ่ายันต์ ตราประทับเป็นตาย ลู่ฝานนะลู่ฝาน ฉันจะให้นายตายอย่างทุเรศตั้งแต่ด่านแรก ฉันอยากเห็นนายสิ้นหวัง ทำร้ายตัวเอง สุดท้ายก็ฆ่าตัวตายในตราประทับอันนี้”

ผู้อาวุโสเก้าเอาตราประทับใส่ไว้ในแขนเสื้อตัวเอง จากนั้นหัวเราะเบาๆ

เสียงหัวเราะชั่วร้ายมาก เหมือนกับผู้ฝึกชั่วร้าย