เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2167

ทุกอย่างว่างเปล่า ลู่ฝานไม่รู้ว่าอยู่ในความมืดมานานขนาดไหนแล้ว

ก่อนหน้านี้ลู่ฝานไม่เคยรู้เลยว่าความโดดเดี่ยวสามารถฆ่าคนได้

ตอนนี้เขาพอรู้แล้วว่าพลังของตราประทับเป็นตายคืออะไร

ถ้าเดาไม่ผิด นี่คงเป็นเค้าโครงของโลกใบเล็ก

โลกใบเล็กที่ไม่มีพลังและสิ่งของอะไรเลย

สาเหตุที่ลู่ฝานดูออก เพราะในตัวเขายังมีโลกใบเล็กของจักรพรรดิอู่

แม้พลังแห่งโลกของจักรพรรดิอู่โดนเขาใช้ไปพอสมควรแล้ว ที่เหลือก็โดนปราณชี่กัดกิน

แต่ส่วนสำคัญอย่างโลกใบเล็กยังอยู่ในตัวเขา ไม่โดนแตะต้องเลย

เส้นลมปราณ กระดูกและอวัยวะภายในเขาคือโลกใบเล็ก

ตอนจักรพรรดิอู่เอาโลกใบเล็กใส่เข้ามาในตัวลู่ฝาน ก็เปลี่ยนร่างกายลู่ฝานไปจนหมด

ผ่านการบรรลุโลกใบเล็กมาหลายปีขนาดนี้ ลู่ฝานจึงแยกความแตกต่างระหว่างโลกใบเล็กกับโลกจริงได้

ที่นี่ไม่มีพลังอะไรเลย แม้แต่พลังแห่งวิถีก็ยังไม่มี

เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่โลกจริงแน่นอน

เมื่อเข้าใจจุดนี้ ความหวาดกลัวของลู่ฝานลดลงไม่น้อย

คนกลัวสิ่งที่ไม่รู้จักเป็นที่สุด

พอรู้ว่าตัวเองกำลังเผชิญกับอะไร ความกลัวก็หายไปเกือบครึ่ง

แต่ถึงดูออก จะหนีออกจากเค้าโครงของโลกแห่งนี้ก็ยังยากมาก

พูดได้เพียงว่าผู้แข็งแกร่งที่สร้างโลกว่างเปล่าแห่งนี้ มีพละกำลังแข็งแกร่งมาก ฝีมือในการควบคุมโลกใบเล็กต้องสุดยอดจนน่ากลัวมากแน่นอน

เขาสามารถใช้พลังตัวเองรวมโลกว่างเปล่าจนกลายเป็นตราประทับเก็บไว้ได้

วิทยายุทธต้องน่ากลัวขนาดไหนกันนะ!

สร้างโลกนอกโลกอีกที

พละกำลังระดับนี้ ในบรรดาขุนพลังสุดเหนือฟ้าก็เรียกว่าอยู่ในจุดสูงสุดแล้ว

แม้แต่สามอริยบุคคลในตอนนี้ก็ไม่น่าจะเทียบได้

ตอนนั้นเผ่ายันต์ถือเป็นเผ่าแข็งแกร่งอันดับต้นๆ ในใต้หล้า แต่น่าเสียดายที่สุดท้ายสิ่งที่แข็งแกร่งก็หนีชะตากรรมของการล่มสลายไม่พ้น

หลังการรุ่งเรืองคือโรยรา หลังจุดสุดยอดคือพังทลาย นี่คือสัจธรรมที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาตั้งแต่โบราณ

ลู่ฝานยังลองรวมปราณชี่ของตัวเอง

ตอนนี้ปัญหาใหญ่ไม่ใช่ความน่ากลัวของโลกว่างเปล่าแห่งนี้ แต่คือการที่เขาไม่สามารถใช้พลังตัวเองได้

ถ้าเขาใช้ปราณชี่ตัวเองได้ ถึงจะแค่นิดเดียว ลู่ฝานสามารถลองทำลายโลกว่างเปล่าแห่งนี้ แต่ไม่มีพลังสักนิดเดียว ลู่ฝานคงเอาหมัดมาทำลายโลกว่างเปล่าแห่งนี้ไม่ได้หรอกมั้ง

ตอนนี้เขาไม่สามารถออกแรงได้สักนิด ลองฝืนเหวี่ยงหมัดไปก็โจมตีใส่ความว่างเปล่าเท่านั้น

ทดลองอยู่นาน ลู่ฝานพบว่าไม่มีโอกาสเลย

แม้แต่เชื่อมต่อกับเจดีย์เสวียนเก้ามังกรยังไม่ได้เลย แสดงว่าที่นี่กั้นเขาออกจากภายนอกอย่างสมบูรณ์แล้ว

ลู่ฝานกลัวเหตุการณ์แบบนี้เป็นที่สุด

ความรู้สึกหมดหนทางที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเริ่มโจมตีใส่ลู่ฝาน

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมาก จู่ๆ ความรู้สึกลบต่างๆ นานาเริ่มเข้ามาในหัวเขา

จู่ๆ ลู่ฝานมีความรู้สึกอยากอาละวาด อยากทำร้ายตัวเอง เขาทำได้แค่อาศัยปณิธานอันแรงกล้าของตัวเองสะกดความคิดเหล่านี้ไว้

สาเหตุเดียวที่อีกฝ่ายทำให้แขนขาตัวเองขยับได้ เพราะต้องการให้เขามีโอกาสทำร้ายตัวเอง รวมถึงฆ่าตัวตายด้วย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนาดไหน ท่ามกลางความโดดเดี่ยว ปณิธานของลู่ฝานค่อยๆ ไหวเอน

ตอนผู้อาวุโสเก้าเห็นเลือดไหลออกจากมือลู่ฝาน เขายกยิ้มมุมปากทันที

“หึ ถึงวิทยายุทธนายน่าทึ่ง ฝีมือมากมาย ปณิธานแรงกล้า สุดท้ายก็หนีไม่พ้นความตายอยู่ดี”

ผู้อาวุโสเก้าไม่คิดว่าตัวเองทำผิดสักนิด ควรทำแบบนี้กับศัตรูอยู่แล้ว

การมีอยู่ของลู่ฝานคืออันตรายของสายเลือดเสินหวง คนที่สนับสนุนให้สายเลือดเสินหวงแยกตัวออกมาเป็นอิสระอย่างเขา ไม่รู้สึกเลยว่าการตายของลู่ฝานมีตรงไหนที่น่าเสียใจ

ตายซะ รีบตายๆ ไปซะ!

ผู้อาวุโสเก้าเพลิดเพลินกับการตายช้าๆ ของลู่ฝานมาก เขาอยากเห็นเลือดลู่ฝานไหลจนแห้งเหือด อยากเห็นพลังชีวิตลู่ฝานหายไป ใบหน้าแห้งเหี่ยว สุดท้ายตายอย่างอนาถ

ทางที่ดีให้แผลนี้ใหญ่และลึกขึ้นอีก จะได้ตายเร็วขึ้น!

ตอนนี้เลือดไหลช้ามาก!

ขณะที่ผู้อาวุโสทุกคนมั่นใจแล้วว่าลู่ฝานต้องตายแน่ๆ จู่ๆ แผลของลู่ฝานสมานกันอย่างรวดเร็ว

เดิมทีนี่ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจ จากพลังการฟื้นฟูของร่างกายลู่ฝาน ยื้อมาถึงขนาดนี้แล้วเพิ่งจะฟื้นฟู แสดงว่านี่คือเจตนาของลู่ฝาน

พวกเขาเบิกตาโต โน้มตัวไปด้านหน้า ไม่รู้ทำไมลู่ฝานถึงเลิกทำร้ายตัวเอง

ปณิธานแบบไหนที่ทำให้เขาอดทนกับความโดดเดี่ยวต่อไป

“เกิดอะไรขึ้น”

ผู้อาวุโสเก้าพูดอย่างตกใจ เขาเคยค้นหาในหนังสือโบราณ วิธีที่ลู่ฝานทำ ไม่เหมือนกับที่บันทึกไว้ในหนังสือโบราณ แผลคนอื่นจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนตายในที่สุด!

ทำไมแผลลู่ฝานถึงสมานกันได้

แรงเฮือกสุดท้ายก่อนตายเหรอ เขาจะยื้อต่ออีกหน่อยเหรอ

ผู้อาวุโสเก้าเข้ามาใกล้โดยไม่รู้ตัว อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ขณะนั้นความเคร่งขรึมบนหน้าลู่ฝานผ่อนคลายลง ค่อยๆ ยกยิ้มมุมปาก