เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2166

ผู้อาวุโสทุกคนพูดอะไรไม่ออก พวกเขาเคยได้ยินผู้อาวุโสใหญ่พูดถึงบ้านิรนามมาหลายครั้งแล้ว

แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่รู้ว่าคนนี้คือใครกันแน่

ทุกครั้งที่พูดถึงสุดยอดความแข็งแกร่งในใต้หล้า หรือเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ผู้อาวุโสใหญ่มักพูดถึงชื่อนี้เสมอ

ตอนแรกผู้อาวุโสคนอื่นยังถามว่าบ้านิรนามคือใคร แต่หลังจากผู้อาวุโสใหญ่อึกอักไม่ยอมตอบ พวกเขาก็หมดความสนใจ คิดว่าผู้อาวุโสใหญ่กำลังคุยโม้

พวกเขาถึงขั้นสงสัยว่าฉายาเดิมของผู้อาวุโสคือบ้านิรนามหรือเปล่า!

เมื่อลู่ฝานฟังผู้อาวุโสเก้าอธิบายจบ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นพูดว่า “ฟังแล้วดูยากมากเลย”

ผู้อาวุโสเก้าหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ถ้าไม่ยากก็ไม่ใช่เก้าด่านสุดยากน่ะสิ ตอนนี้ฉันจะแสดงพลังของตราประทับแล้ว ถ้านายยังยืนนิ่ง พลังของตราประทับต้องกลืนกินนายเข้าไปแน่นอน”

พูดจบ ผู้อาวุโสเก้าประทับตราลงบนตัวลู่ฝานทันที ไม่ให้โอกาสลู่ฝานได้หลบเลย

วินาทีที่ประทับตราลงไป ผู้อาวุโสเก้าเหาะถอยหลังไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว

เหมือนเขากลัวว่าพลังของตราประทับจะดึงเขาเข้าไปด้วย

ลู่ฝานยังอยากถามเกี่ยวกับตราประทับเป็นตายอันนี้ การเอาชนะด่านนี้จะทำให้เขาเสียเวลามากหรือเปล่า

เขาไม่กลัวอันตราย แต่กลัวเสียเวลา

แต่เขายังไม่ทันถาม ก็รู้สึกถึงพลังโจมตีทั้งตัว

ความมืดนับไม่ถ้วนกลืนกินเขา

ทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นสีดำทันที

ไม่มีแสงสักนิด เขาไม่เห็นแม้กระทั่งมือตัวเอง

พลังฟ้าดิน พลังแห่งวิถีอะไรพวกนั้น หายไปในพริบตา

เหมือนเขายืนอยู่ในเหวลึกไม่มีที่สิ้นสุด รู้สึกเหมือนตัวเองลอยอยู่กลางอากาศ ไม่รู้สึกถึงพลังสนับสนุนอะไรเลย

ปราณชี่ที่เขาภาคภูมิใจก็หายไปในตัว

ลู่ฝานลองเรียกเจ้าดำกับเจดีย์เสวียนเก้ามังกร แต่ก็ไร้การตอบสนอง

นี่คือแดนมายาเหรอ

ลู่ฝานลองใช้พลังวิญญาณของตัวเองทำลายมัน แต่พบว่าพลังวิญญาณของตัวเองก็หายไปเหมือนกัน

หลงเหลือเพียงความโดดเดี่ยวและความมืดมิด!

เขาลองส่งเสียงออกมา แต่กลับไม่ได้ยินเสียงตัวเอง

เขาลองเดิน แต่พบว่าไม่มีที่ให้ยืมแรงเลย แขนขาขยับไม่หยุด ไม่รู้ว่าเดินไปข้างหน้าหรือเปล่า

เพราะไม่มีสิ่งของอ้างอิงให้เขามองดูเลย

เหมือนดวงตาสูญเสียการใช้งาน หู จมูกรวมถึงทุกสิ่งอย่างหายไปหมด

ลู่ฝานเพิ่งเคยเจอสถานการณ์แบบนี้ครั้งแรก ความหวาดกลัวที่ไม่มีสาเหตุแผ่ซ่านไปทั่วตัวเขา

อย่าบอกนะว่าการทดสอบนี้คือให้เขาอยู่นิ่งๆ ในความมืด

ตอนนี้จู่ๆ เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

ตอนนี้บนเขาปี้เซียว หลังจากทุกคนเห็นตราประทับเป็นตายมีแสงกะพริบ ลู่ฝานก็นิ่งอยู่ที่เดิม

นัยน์ตาเขาแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ มือเท้าแข็งทื่อ คิ้วขมวด ใบหน้ามีความเจ็บปวด

สายตาที่พวกเขามองลู่ฝานเปลี่ยนไปแล้ว

เหมือนทุกคนมองลู่ฝานด้วยสายตาที่บอกว่า “ตายแน่นอน”

ตอนนี้ขึ้นอยู่กับว่าลู่ฝานจะทนได้นานแค่ไหน จะเลือดออกเจ็ดทวารตาย หรือจะทนได้สักสองสามวันแล้วบ้าคลั่งจนตาย

ภายในกลุ่มคน เฟิงเสี่ยวชี่กัดฟันพูดว่า “อาจารย์อา นี่คือเก้าด่านสุดยากเหรอ ถ้าต่อไปฉันจะสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักจิ่วเซียว ฉันก็ต้องผ่านด่านเป็นตายแบบนี้เหมือนกันเหรอ”

ไอ้อ้วนตงที่ยืนข้างเฟิงเสี่ยวชี่พยักหน้าพูดว่า

“ใช่ ใครจะเป็นเจ้าสำนักต้องผ่านด่านเป็นตาย แต่ถึงตอนนั้นถ้าถึงตานายจริงๆ เก้าด่านสุดยากคงง่ายขึ้นเยอะ นายไม่มีทางเจอตราประทับเป็นตายแน่นอน อย่างมากก็แค่สู้กับพวกผู้อาวุโสเท่านั้น”

สีหน้าเฟิงเสี่ยวชี่ยิ่งไม่สู้ดี “หมายความว่าลู่ฝานตายแน่ใช่ไหม! พวกเขาจะฆ่าคนที่อาจช่วยกอบกู้สำนักจิ่วเซียวขึ้นมาได้ใช่ไหม”

ไอ้อ้วนตงพูดว่า “ถ้านายจะพูดแบบนี้ก็ใช่ พวกเขาจะทำแบบนี้ อันที่จริงพวกเขาไม่สนใจคำว่าสำนักจิ่วเซียวเท่าไรนัก พวกเขาคิดถึงแค่คำว่าเสินหวงเท่านั้น”

เฟิงเสี่ยวชี่ส่ายหน้าพูดว่า “ฉันดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ฉันจะกลับไปฝึก”

ไอ้อ้วนตงรั้งเฟิงเสี่ยวชี่ไว้ พูดด้วยเสียงดุว่า

“ทนดูไม่ไหวก็ต้องดู เฟิงเสี่ยวชี่ นายไม่ใช่ศิษย์ที่จะเอาแต่ฝึกฝนแล้วนะ ถ้าต่อไปนายอยากอยู่ระดับแนวหน้า ต่อสู้เพื่อใต้หล้าแบบลู่ฝาน นายต้องยอมรับทุกอย่างได้ นายรอดูตอนจบของลู่ฝานที่นี่เถอะ ถ้าไม่สร้างปาฏิหาริย์ ก็ตายอยู่ที่นี่ สิ่งเหล่านี้อาจเป็นชะตากรรมของนายในอนาคตก็ได้!”

เฟิงเสี่ยวชี่กำหมัด สั่นไปทั้งตัวอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ไอ้อ้วนตงเห็นท่าทางของเฟิงเสี่ยวชี่แล้วถอนหายใจ

ตามคาดจริงๆ เฟิงเสี่ยวชี่ยังไม่มีความห้าวหาญของผู้แข็งแกร่งเหมือนลู่ฝาน เขายังห่างจากคำว่าเจ้าสำนักมากจริงๆ

“ลู่ฝาน ให้ฉันได้เห็นปาฏิหาริย์หน่อยเถอะ!”

ไอ้อ้วนตงพูดในใจ แววตาวูบไหวมาก