เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2226

ท้องฟ้าก็มืดราวกับหมึก พื้นดินลอยขึ้น มวลพลังเคลื่อนผ่านท้องฟ้า และพลังเต๋าก็แพร่กระจายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ดวงตาของผู้อาวุใหญ่ก็เริ่มเฉียบคมขึ้น ดวงตาของเขาราวกับจะหายไปในทันที และกลายเป็นเปลวไฟที่ลุกโชนโดยตรง

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสใหญ่ก็เป็นผู้ลงมือก่อน ไม่มีการลังเลหรือสงวนท่าที

ลงมือด้วยท่าสังหารที่สะเทือนฟ้าสะเทือนดิน ผีสางเทวดายังหลั่งน้ำตา

หอกยาวชูขึ้น ร่างของผู้อาวุโสใหญ่ก็หายไป

ลู่ฝานรู้สึกเพียงว่าโลกทั้งโลก กำลังกดลงมายังเขาในทันที

พลังนั้นไม่อาจต้านทานได้

ถ้าลู่ฝานเลือกที่จะเผชิญกับมันตรง ๆ เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

ลู่ฝานไม่มีเวลาคิดว่าผู้อาวุโสใหญ่จะใช้วิธีแบบไหน

สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือกดฝ่ามือลงแล้ว ดึงปราณชี่กลับมาเพื่อปกป้องร่างกายของเขา

“เต๋าสูญสิ้น!”

พลังส่วนใหญ่ที่พุ่งไปอยู่ตรงหน้าเขาถูกเหวี่ยงออกไปทันที

จากด้านนอกเขาจิ่วเซียว เมื่อมองจากระยะไกล เห็นเพียงแสงสีดำและสีขาวที่น่าสะพรึงกลัวก็รวมตัวกันฉับพลัน จากนั้นระลอกคลื่นก็ปรากฏขึ้นตรงกลาง

ถูกต้อง พลังทั้งหมดของลู่ฝาน ทำได้เพียงปลุกระลอกคลื่นภายใต้ท่าสังหารของผู้อาวุโสใหญ่เท่านั้น

ลู่ฝานกัดฟันแน่น รู้สึกได้ว่าพื้นที่เต๋าสูญสิ้นที่เขาสามารถควบคุมได้นั้นหดตัวลงในอัตราที่น่าตกใจ

ถึงตำราสวรรค์สามเล่มจะแข็งแกร่งก็ตาม

แต่เมื่อเผชิญกับพลังที่ทรงพลังพอที่จะบดขยี้เขาได้นั้น แม้ว่าจะมีวิชาที่ทรงพลังแค่ไหน มันก็มีแต่จะถูกทำลายลงเท่านั้น

ลู่ฝานกระทืบเท้าอย่างหนักบนพื้น และบินถอยไป

กระบี่หนักไร้คมแยกออกจากมือขวาของเขา และฟันไปในทิศทางที่เขากำลังถอย ราวกับพยายามช่วยลู่ฝานหาทางออก

ในเวลาเดียวกันกับที่เต๋าสูญสิ้นของลู่ฝานพังทลายลง ร่างของลู่ฝานก็หายไปในแสงสว่างเช่นกัน

มีเสียงระเบิดดังขึ้น และทั้งเขาจิ่วเซียวก็ปล่อยลำแสงพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

ทันใดนั้น แสงสีดำและสีขาวก็หายไป และโลกก็กลับคืนสู่ความโปร่งใส

ในเวลานี้ ทุกคนเห็นร่างของลู่ฝานปรากฏขึ้นกลางอากาศอย่างชัดเจน

กระบี่หนักไร้คมอยู่ตรงหน้าเขา และร่างกายของลู่ฝานก็ถูกห่อหุ้มด้วยเกราะเกล็ดมังกร แต่ถึงอย่างนั้น เลือดก็ยังคงไหลออกมาจากเกาะเกล็ดมังกร

เพียงกระบวนท่าเดียว ลู่ฝานก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว

เขาโน้มตัวมองลงไป ผู้อาวุโสใหญ่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อน

หอกยังคงชี้ไปในทิศทางของลู่ฝาน และผู้อาวุโสใหญ่ก็พูดเสียงเรียบ "หนึ่งกระบวนท่า!"

หลังจากพูดจบเขาก็หมุนข้อมือของเขา หอกเริ่มหมุนอย่างดุเดือด

ลู่ฝานทำเพียงเหลือบมองปลายหอกแล้วหลับตาลงทันที ในขณะนั้น ปลายหอกราวกับจะหมุนวิญญาณของเขาออกไป

ช่างเป็นพลังที่น่ากลัวจริง ๆ!

ฟิ้ว!

เสียงลมพัดเบา ๆ ดังก้องอยู่ในหูของลู่ฝาน

ทันทีที่เขาได้ยินเสียงนั้น ลู่ฝานก็หลบไปทางซ้ายโดยสัญชาตญาณ และในขณะเดียวกัน เขาก็ยกกระบี่หนักไร้คมขึ้นมาบังทั้งตัวของเขา

สัญชาตญาณนี้ช่วยชีวิตเขาไว้ เพราะในขณะเดียวกันกับที่เขาตอบสนอง หอกของผู้อาวุโสใหญ่ก็ถูกโยนออกไปแล้ว

ตัวหอกปลิวไปตามสายลม และพลังฟ้าดินทั้งหมดก็กลายเป็นหอกที่ส่องแสง

หอกจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังโจมตีไปทางลู่ฝาน หอกแต่ละเล่ม อาจมีพลังที่สามารถแยกภูเขาและทะเลออกได้

การหลบไปด้านข้างของลู่ฝาน และการตั้งกระบี่แนวตั้งตรงหน้าเขา ช่วยให้เขาต้านแรงโจมตีในรอบแรกได้

หอกที่เยอะราวกับเม็ดฝน กระทบร่างของลู่ฝาน

ลู่ฝานไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะโต้กลับ

สายตาของเขามองทะลุผ่านป่า ผ่านฝุ่นและควัน ตรงไปที่ตัวลู่ฝาน

เมื่อเขายกมือขึ้น หอกสีดำก็หายไปทันที เมื่อมันปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันก็กลับมาอยู่ในมือของผู้อาวุโสใหญ่แล้ว

ปลายหอกไม่มีเลือดสักหยด และตัวหอกไม่มีฝุ่นแม้แต่นิดเดียว

ผู้อาวุโสใหญ่พูดเสียงเรียบ "สองกระบวนท่า!"

ลู่ฝานกัดฟัน เอามือปิดหน้าอกของตัวเอง และพยายามยืนขึ้น

มวลพลังบนร่างกายของเขาลดลง แต่ความมุ่งมั่นในดวงตาของลู่ฝานยังคงเหมือนเดิม

ด้วยการโบกมือ กระบี่หนักไร้คมก็กลับมาที่มือของเขา

ทันใดนั้น เปลวไฟก็ลอยขึ้นมาจากเจดีย์เสวียนเก้ามังกรและห่อหุ้มลู่ฝานไว้ ภายในเปลวไฟ บรรพบุรุษมังกรเพลิงทะลุเข้าไปในร่างของลู่ฝาน ดูเหมือนจะต้องการเสริมความแข็งแกร่งของลู่ฝาน

เป็นผลให้ชุดเกราะของลู่ฝานซึ่งเกือบจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ มีลายมังกรเพลิงเพิ่มขึ้น

ลู่ฝานเช็ดเลือดออกจากมุมปากแล้วหายใจเข้าลึก ๆ

ผู้อาวุโสใหญ่ยืนอยู่บนยอดเขาแล้วพูดเสียงดัง

"ลู่ฝาน นายต้องการสู้ต่อไหม?"

ลู่ฝานเงยหน้าขึ้นมองผู้อาวุโสใหญ่แล้วพูดเสียงดัง "สู้ต่อสิ ฉันยังไม่ตายนี่!"

ผู้อาวุโสใหญ่หัวเราะและพูดว่า "ยังไม่ตายก็ใกล้แล้วไม่ใช่เหรอ!กระบวนท่าที่สาม ตั้งรับให้ดีล่ะ!"

ผู้อาวุโสใหญ่พลิกฝ่ามือของเขาอีกครั้ง และหมอกหนาก็เริ่มลอยขึ้นมาจากหอก

ราวกับมีเสียงคำรามออกมาจากภายในหอก

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดเสียงดังว่า "ไอ้เวร ไอ้แก่คนนี้ รังแกคนที่อ่อนแอกว่า บุรุษผู้ยิ่งใหญ่อะไรกัน สู้กับรุ่นที่เล็กกว่ายังใช้เต็มกำลังขนาดนี้ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เราควรทำอย่างไรดี!”

ลู่ฝานยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ง่ายมาก ถ้าสู้ไม่ได้ ก็หนีสิ!"

เมื่อพูดเช่นนั้น จู่ ๆ ลู่ฝานก็หมุนตัว และกระโดดขึ้นจากเขาจิ่วเซียว