เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2227

เขาทำตามที่พูดได้ ก่อนที่คนอื่นจะตอบสนอง

ลู่ฝานก็กลายเป็นแสง และบินไปในที่ไกล ๆ

ด้วยความเร็วของเขา บางทีอาจต้องให้เหล่าผู้อาวุโสจากสายเลือดเสินหวงร่วมมือกัน ถึงจะสามารถหยุดเขาได้

แต่ก่อนที่เหล่าผู้อาวุโสจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ลู่ฝานก็ผ่านตัวพวกเขาไปแล้ว

ผู้อาวุโสใหญ่อ้าปากเล็กน้อย ยังไม่ทันใช้กระบวนท่าที่สาม ลู่ฝานก็หนีไปอย่างไร้ร่องรอย

“เด็กคนนี้!”

จากการตัดสินใจอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด ผู้อาวุโสใหญ่โบกมือ ทันใดนั้น รอบ ๆ ฟ้าดินก็มีสิ่งที่คล้ายทางช้างเผือกก็ปรากฏขึ้น

ที่จริงแล้ว สิ่งเหล่านี้คืออุโมงค์มิติ ระดับฝีมือของผู้อาวุโสใหญ่ในด้านมิตินั้น อยู่ในระดับสูงสุดอย่างแน่นอน

หอกถูกโยนออกไป และทุกคนก็เห็นหอกแยกออกเป็นแสงหลายดวงทันที และพุ่งเข้าไปในอุโมงค์มิติ

ในระยะไกล ลู่ฝานที่กำลังหนี จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ราวกับมีแรงอาฆาตกำลังพุ่งมาทางเขา

ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย ลู่ฝานยังแสดงปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วเกินกว่าคนทั่วไปอีกด้วย

เขายกกระบี่ขึ้น ย่อตัว และด้วยเสียงที่ดัง

ลู่ฝานโยนเจดีย์เสวียนเก้ามังกรออกไป

ก่อนที่ไอ้เก้าจะตอบสนอง แสงหลายดวงก็กระทบเข้ากับมัน

ไอ้เก้ากรีดร้องอย่างน่าเวทนา และแสงบนเจดีย์ก็หรี่ลงทันที

ใช้ตัวเจดีย์ของตัวเองทั้งเป็น ช่วยลู่ฝานต้านทานแสงสังหารหลายดวง

พลังนี้เพียงพอที่จะฉีกฟ้าดินออกจากกันและทำลายความว่างเปล่าได้

แม้ว่าร่างกายของลู่ฝานจะแข็งแกร่งกว่านี้เป็นสองเท่า แต่เขาก็จะต้องตายอย่างแน่นอน หากถูกโจมตี

ตัง ตัง!

กระบี่หนักไร้คมบังแสงอีกสองดวง เหลือเพียงแสงสุดท้ายซึ่งมาจากด้านหลังลู่ฝาน

ดูเหมือนไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ !

ความเร็วของหอกนี้เกินขีดจำกัดที่คนทั่วไปสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่ามาก

แม้แต่จะเป็นยอดฝีมือแดนเซียนบู๊ ก็ไม่สามารถมองเห็นหอกภายในแสงได้ชัดเจน เห็นเพียงแสงที่ส่องผ่านเข้ามาเท่านั้น

หลังจากนั้น ลู่ฝานก็บินออกไปทันที

คราวนี้ มือของลู่ฝานถูกระเบิดออกเป็นหมอกสีเลือด

ในวินาทีสุดท้าย ลู่ฝานเพียงใช้มือของเขาเพื่อเบี่ยงเบนแสงเล็กน้อย

เมื่อปล่อยหมัดทั้งสอง พลังความเป็นความตายวนเวียน และท้องฟ้าก็แตกสลายในเจ็ดรอบ

ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย พลังความเป็นความตายวนเวียนของลู่ฝานก็เกิดความก้าวหน้าอีกครั้ง แสดงกระบวนท่าที่เจ็ดออกมาโดยตรง

หมัดถูกชกออกไป หมอกเลือดลอยออกมาจากแขนทั้งสองข้าง และแสงก็เบี่ยงเบนไปเล็กน้อยและผ่านลู่ฝานไป

บูม!

มวลพลังระเบิดออกมา มีหลุมดำปรากฏขึ้นใต้ฝ่าเท้าของเขา บนท้องฟ้า ม่านแสงก็ส่องอีกครั้ง

มวลพลังนี้ แม้แต่ม่านแสงที่คอยปกป้องสถานที่หลบภัยนี้ยังรู้สึกหวาดกลัว

ลู่ฝานผ่อนคลาย และสีหน้าซีดเซียว

ตอนนี้แขนของเขาถือว่าสูญเสียแล้ว แค่สามกระบวนท่าเท่านั้น ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ ถ้ายังสู้ต่อไป แพ้แน่นอน!

"ไป!"

ลู่ฝานตะโกนเสียงดัง

เสียงนี้ไม่เพียงแต่เป็นการเรียกไอ้เก้าเท่านั้น แต่ยังเป็นการเรียกกระบี่หนักไร้คมด้วย

“พูดถูก เมื่อกี้ฉันกำลังคิดอยู่ ถ้าผู้อาวุโสใหญ่ต้องปะทะกับลู่ฝาน ลู่ฝานจะทำอย่างไร สู้กันซึ่ง ๆ หน้า เขาไม่สามารถชนะได้อย่างแน่นอน แต่ฉันไม่เคยคิดว่าสามารถหนีได้ ศิษย์พี่ลู่ฝานนี่ฉลาดจริง ๆ ต้องเจ้าสำนักแบบนี้ ถึงคู่ควรแก่การติดตามของเรา หรือพวกนายทุกคนต้องการให้คนโง่ที่บุกเป็นอย่างเดียวเป็นเจ้าสำนักล่ะ?เหมือนกับ……เทพบู๊เสินเซียวในตอนนั้น?"

. . . . . .

ผู้อาวุโสทั้งหลายยังไม่พูดอะไร สาวกของสายเลือดเสินหวงก็เริ่มพูดคุยกันทีละคน

คนส่วนใหญ่ประหลาดใจกับสิ่งที่ลู่ฝานทำ นี่เป็นการแสดงออกของคนมีความกล้าหาญและไหวพริบที่ดี แน่นอนว่า มีคนบางส่วนคิดว่านี่คือความขี้ขลาด เป็นผู้ชายควรตรงไปตรงมา!

น่าเสียดายที่คนส่วนใหญ่ยังฉลาดอยู่ กำลังรอดูว่าลู่ฝานจะทำยังไงต่อไป

บนเขาจิ่วเซียว ผู้อาวุโสใหญ่หยิบหอกของเขากลับมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

“ไอ้ตัวดี สมองนี้ใช้ได้จริง ๆ สู้ไม่ได้ก็หนี เหมือนฉันในเมื่อก่อนเลย!”

ผู้อาวุโสใหญ่มองไปรอบ ๆ จากนั้นก็ปล่อยพลังวิญญาณของเขา เริ่มสำรวจไปทุกที่ แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยของลู่ฝาน

เขาแอบชื่นชมความสามารถในการซ่อนตัวของลู่ฝานที่เหนือกว่าคนอื่น ๆ

ผู้อาวุโสใหญ่พึมพำ "เด็กคนนี้ การที่จะตามหาเขา เกรงว่าจะต้องให้ไอ้คนตาบอดมาตรวจดูถึงจะเจอ ช่างเถอะ ดูเหมือนว่าข้อตกลงสิบกระบวนท่านี้คงไม่กระทบเขาหรอก"

ในใจของผู้อาวุโสใหญ่ชัดเจนราวกับกระจกใส รู้ดีว่า ถ้าลู่ฝานเล่นเช่นนี้ สิบกระบวนท่าฆ่าเขาไม่ได้อย่างแน่นอน

สู้แล้วหนี บังคับให้ออกหนึ่งกระบวนท่าแล้วถอย เมื่อฟื้นตัวดีแล้วก็กลับมาสู้ต่อ

วิธีนี้อย่าว่าแต่สิบกระบวนท่าเลย หนึ่งร้อยกระบวนท่า ก็จะทำสำเร็จอย่างช้า ๆ

เดิมทีผู้อาวุโสใหญ่คิดว่าด่านที่เก้าของเขานั้นยากเพียงพอแล้ว และอย่างน้อยเขาก็จะสามารถเอาชนะลู่ฝานได้ ซึ่งจะทำให้ง่ายต่อการทำสิ่งต่าง ๆ ในอนาคต

แต่เขาไม่คาดคิดว่าลู่ฝานจะเล่นกลอุบายนี้

ผู้อาวุโสใหญ่คิดอยู่พักหนึ่งแล้วจึงนั่งลงและรอให้ลู่ฝานกลับมา

“ถ้ารู้อย่างนี้ น่าจะจำกัดมันไว้แค่เขาจิ่วเซียว!”

ผู้อาวุโสใหญ่ยังคงรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ลู่ฝานไม่ได้ไปที่อื่นไกล แต่ไปอยู่ที่ภูเขาด้านหลังของเขาจิ่วเซียว