เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2241

หลังผ่านไปสองวันที่เขาตันเซียว

ลู่ฝานนั่งขัดสมาธิอยู่ใต้ต้นหม่อนสูงใหญ่ต้นหนึ่ง แสงส่องผ่านช่องระหว่างใบไม้ลงมาบนหน้าลู่ฝาน

“หลายครั้งที่การฝึกฝนของผู้ฝึกชี่ไม่ค่อยสนใจระดับความแข็งแกร่งของพลัง แต่สนใจการควบคุมพลังที่เด็ดขาดมากกว่า ความแข็งแกร่งของผู้ฝึกชี่คนหนึ่ง ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าวิทยายุทธของเขาแข็งแกร่งขนาดไหน แต่ขึ้นอยู่กับว่าเขาสามารถควบคุมพลังฟ้าดินได้มากขนาดไหน สัจธรรมนี้เป็นพื้นฐานการฝึกฝนของผู้ฝึกชี่ แล้วก็เป็นเนื้อหาสำคัญของวิชาควบคุมฟ้าในหนังสือซ่อนพลังชี่ด้วย!”

ลู่ฝานพูดเบาๆ พลางสะบัดมือปล่อยกระบวนท่า ใบไม้ใบหนึ่งร่วงลงมาในมือเขา

ศิษย์สายเลือดเสินหวงที่นั่งล้อมอยู่รอบๆ เป็นร้อยคน พวกเขามองลู่ฝานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

ใบไม้ใบเล็กๆ ใบนั้นหมุนอยู่ในฝ่ามือลู่ฝาน

จากนั้นท่ามกลางสายตาทุกคน ใบไม้ใบนี้เหี่ยวลงอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีเหลืองอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานยิ้มบางๆ ใช้มือขวาลูบบนใบไม้ ทันใดนั้นใบไม้ค่อยๆ กลายเป็นสีเขียวอีกครั้ง

การเปลี่ยนแปลงชีวิตและความตายอยู่ในการควบคุม

ศิษย์สายเลือดเสินหวงเหล่านี้อุทานด้วยความตกใจทันที

แต่ยังไม่จบ จากนั้นลู่ฝานดีดนิ้วเบาๆ

ใบไม้ใบนี้เริ่มกลายเป็นของเหลว น้ำสีเขียวหนึ่งหยดปรากฏในมือลู่ฝาน

ลู่ฝานควบคุมทุกอย่างของใบไม้ภายในพริบตา จากนั้นเปลี่ยนแปลงรูปร่างในมือตามใจชอบ

เมื่อดีดนิ้ว ของเหลวสีเขียวลุกโชนขึ้นมา

เปลวไฟลุกโชน ไม่ได้ทำให้ทุกคนรู้สึกร้อน แต่กลับสบายประดุจอาบน้ำในช่วงฤดูใบไม้ผลิ

สุดท้ายลู่ฝานกำมือ เปลวไฟหายไป ศิษย์สายเลือดเสินหวงทุกคนยืดคอยาว มองมาที่ฝ่ามือลู่ฝาน

เมื่อลู่ฝานค่อยๆ กางฝ่ามือ ทุกคนเห็นว่าใบไม้กลับมาอีกแล้ว

อีกทั้งลอยขึ้นจากมือลู่ฝาน กลับไปอยู่บนต้นไม้ และงอกอยู่ด้านบนนั้น

เหมือนทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

แต่พลังลึกลับที่ไหลเวียนอยู่ในใบไม้ ทำให้ทุกคนเห็นแล้วอ้าปากค้าง

พวกเขาเคยเห็นความสามารถในการควบคุมระดับนี้ซะที่ไหนกันล่ะ

ผู้อาวุโสหกมองดูอยู่ไกลๆ เขามองด้วยแววตาลุกโชน

“ฟ้าดินอยู่ในมือ ฟ้าดินอยู่ในใจ ฟ้าดินอยู่ท่ามกลางสรรพสิ่ง ไม่ว่านายจะฝึกวิถีอะไร กลั่นยาอะไร อย่าลืมเด็ดขาดว่าต้องเป็นพลังที่นายควบคุมเอง ถึงจะเป็นพลังแท้จริงของนาย ไม่งั้นจะเป็นเพียงความเพ้อฝัน เป็นแค่การข่มขู่เท่านั้น!”

ลู่ฝานดึงมือกลับมาแล้วยิ้มบางๆ ให้ทุกคน

สำหรับพวกศิษย์สายเลือดเสินหวง ลู่ฝานไม่ปิดบังอยู่แล้ว สอนได้เท่าไรก็สอนให้หมด

เขาให้ศิษย์พวกนี้ดูหนังสือซ่อนพลังชี่ไม่ได้ แต่เขาสามารถนำความรู้ที่ตัวเองได้มาพูดให้ทุกคนฟังได้ ส่วนคนพวกนี้จะรับรู้ได้มากเท่าไร ก็เป็นเรื่องของพวกเขาแล้ว

“เจ้าสำนักๆ เมื่อกี้เจ้าสำนักทำให้ใบไม้ตายแล้วฟื้นได้ยังไง พูดให้ชัดเจนหน่อยได้ไหม!”

สวมเกราะสีเงิน ในมือมีหอกเหล็กดำ พอผู้อาวุโสใหญ่เห็นลู่ฝานมาถึง เขายิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าสำนักลู่เป็นเจ้าสำนักที่มีความรอบรู้และเฉลียวฉลาดปราดเปรื่องจริงๆ แม้มีเวลาพักผ่อนแค่สองวัน ยังไปบรรยายให้ศิษย์คนอื่นฟังอีก ฉันอยู่สำนักจิ่วเซียวมานานขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นภาพแบบนี้เลย!”

ลู่ฝานยักไหล่แล้วพูดว่า “แค่เบื่อๆ เท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นฉันชอบศิษย์สำนักจิ่วเซียวมาก พวกเขาเป็นคนมีพรสวรรค์ แล้วก็เป็นอนาคตของสำนักจิ่วเซียวด้วย”

ผู้อาวุโสใหญ่พูดว่า “เจ้าสำนักลู่ ถ้าเทียบกับพวกเขา ฉันว่านายต่างหากที่เป็นอนาคตของสำนักจิ่วเซียว เอาเถอะ ไม่พูดเรื่องไร้สาระแล้ว เราควรออกเดินทางกันได้แล้ว อ้อ เจ้าสำนักลู่ ฉันจะแนะนำคนหนึ่งให้รู้จัก เขาจะไปกับเราด้วย”

พูดจบ ผู้อาวุโสใหญ่เบี่ยงตัวออก ผู้อาวุโสตาบอด ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเดินออกมา

แม้ผู้อาวุโสตาบอดหลับตา แต่ลู่ฝานกลับรู้สึกว่าเขาสามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง

ถึงขนาดที่ลู่ฝานรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองใส่เสื้อผ้าอะไรไว้ข้างใน ผู้อาวุโสคนนี้ก็เห็นหมดแล้ว

เมื่อผู้อาวุโสคนนี้ปรากฏตัวออกมา ลู่ฝานนึกออกแล้วว่าเขาคือใคร นี่คือผู้อาวุโสที่เฝ้าคลังบู๊ประเทศอู่อานไม่ใช่เหรอ

ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่

ในใจลู่ฝานเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เขากลับไม่แสดงออกมาสักนิด ราวกับลืมไปแล้วว่าผู้อาวุโสคนนี้คือใคร

ผู้อาวุโสตาบอดยิ้มให้ลู่ฝานแล้วพูดว่า

“ฉันแซ่หลัว เจ้าสำนักลู่เรียกฉันว่าไอ้หลัวก็ได้ ฉันคือผู้ช่วยที่ผู้อาวุโสใหญ่เหลียงเชิญมา ยินดีพาทั้งสองคนเข้าไปในเขตแห่งความยุ่งเหยิง”

ลู่ฝานมองผู้อาวุโสใหญ่นิ่งๆ เหมือนกำลังถามว่าคนนี้เชื่อถือได้ไหม

ผู้อาวุโสใหญ่รีบพูดว่า “เจ้าสำนักวางใจได้เลย ฉันรู้จักกับไอ้บอดหลัวมาหลายปีแล้ว มีเขาอยู่ รับรองว่าไม่มีปัญหา!”