เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2242

ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ แม้เขาไม่รู้ว่าไอ้บอดหลัวเป็นเทพมาจากไหน ทำไมเป็นคนเฝ้าคลังประเทศอู่อาน แล้วยังรู้จักผู้อาวุโสใหญ่เหลียงหลงด้วย

แต่ลู่ฝานดูออกว่าผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวไม่ได้รู้จักกันธรรมดาๆ

ทั้งสองคนต้องเป็นเพื่อนเก่าที่รู้จักกันมานานแล้ว อีกทั้งวิทยายุทธของไอ้บอดหลัว ต้องสูงส่งจนน่ากลัวแน่ๆ แค่ยืนอยู่ตรงนั้นยังทำให้ลู่ฝานรู้สึกกดดันสุดๆ

ลู่ฝานยิ่งหวาดระแวงในใจ ถ้าสองคนนี้จะเล่นงานเขา ทำได้อย่างง่ายดายแน่นอน เขาคงเหลือโอกาสหนีอยู่แค่ไม่เท่าไร

แต่ภายนอกลู่ฝานยังดูสบายๆ อีกทั้งยังพูดกับไอ้บอดหลัวอย่างเป็นกันเองว่า “ที่แท้ก็เพื่อนเก่าผู้อาวุโสใหญ่นี่เอง เสียมารยาทแล้วๆ ผู้อาวุโสหลัวคงเป็นยอดฝีมือรุ่นที่แล้วสินะ มีฉายาหรือเปล่า”

ไอ้บอดหลัวยิ้มแล้วพูดว่า “ความสามารถน้อยนิด จะมีฉายาได้ยังไงกัน เจ้าสำนักลู่พูดติดตลกแล้ว!”

ผู้อาวุโสใหญ่พูดว่า “ใครบอกว่าไม่มีฉายา เขาชื่อตาผี หมายความว่าถ้าลืมตาทั้งสองข้างจะน่ากลัวเหมือนผีไง ฮ่าๆๆๆ!”

เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสใหญ่อารมณ์ดีมาก ยังพูดหยอกล้อกับไอ้บอดหลัวด้วย

ไอ้บอดหลัวขี้เกียจสนใจเขาแล้วพูดว่า “เจ้าสำนักลู่ เวลาไม่เคยคอยท่า เราออกเดินทางกันเถอะ จากที่นี่ไปเขตแห่งความยุ่งเหยิงต้องใช้เวลาเดินทาง รีบไปรีบกลับดีที่สุด!”

ผู้อาวุโสใหญ่หุบยิ้มแล้วพูดเห็นด้วย

“ใช่ เหตุการณ์ข้างนอกยุ่งเหยิงขนาดนั้น ต้องรีบไปรีบกลับ ถ้าเจ้าสำนักลู่ไม่ต้องเตรียมอะไรแล้ว เราออกเดินทางกันได้เลย!”

ลู่ฝานกำลังชั่งน้ำหนักผลดีและผลเสียที่จะเดินทางไปกับพวกผู้อาวุโสใหญ่

ขณะนั้นเจดีย์เสวียนเก้ามังกรในตัวเขาพูดเสียงดังว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ อย่าออกไปกับสองคนนี้ดีกว่า แค่ผู้อาวุโสใหญ่เหลียงหลงคนเดียวก็รับมือยากแล้ว ถ้ามีไอ้บอดหลัวมาเพิ่มอีก อันตรายเกินไปจริงๆ!”

ลู่ฝานตอบในใจ “ไอ้เก้า พลังแกฟื้นฟูไปถึงไหนแล้ว ถ้าถึงตอนนั้นต้องหนี แกพาฉันหนีได้หรือเปล่า”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นพูดว่า “พอฝืนได้อยู่ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ แต่ฉันคิดว่าอย่าเสี่ยงดีกว่า”

ลู่ฝานพูดในใจว่า “เป็นวาสนาไม่ใช่คราวเคราะห์ ถ้าเป็นคราวเคราะห์ก็หลบไม่พ้น ฉันอยากรู้ว่าสองคนนี้จะทำอะไรกันแน่”

ลู่ฝานกวาดตามองหน้าผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัว แล้วพูดว่า “ได้เลย งั้นเราออกเดินทางกันเถอะ!”

ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้มแล้วพยักหน้า สะบัดมือโยนหอกในมือออกไป หอกเปลี่ยนรูปร่างทันที กลายเป็นเรืออากาศธาตุสีดำเหมือนหมึกต่อหน้าต่อตาลู่ฝาน

ทั้งสามคนเหาะขึ้นมาบนเรือ

ทันใดนั้นลู่ฝานรู้สึกถึงพลังอย่างอื่นมาจากฝ่าเท้า เหมือนมีพลังแห่งวิถีน่ากลัวบางอย่างแฝงอยู่ในเรือลำนี้

เป็นการทำลายล้าง การเข่นฆ่า หรืออย่างอื่นกันนะ

จู่ๆ ลู่ฝานนึกขึ้นได้ อันที่จริงจนถึงตอนนี้เขายังไม่เคยเห็นผู้อาวุโสใหญ่ควบคุมพลังแห่งเต๋าอันยิ่งใหญ่เลย

สิบกระบวนท่าที่สู้กันในด่านที่เก้า ผู้อาวุโสใหญ่ใช้แค่พลังของเทพในหนังสือซ่อนพลังบู๊เท่านั้น

“เจ้าสำนักลู่ ไอ้บอดหลัว ยืนกันให้ดี อย่าโดนเหวี่ยงออกไปเด็ดขาด!”

ผู้อาวุโสใหญ่ยืนด้านหน้าสุด หันมายิ้มตาหยีให้ลู่ฝานกับไอ้บอดหลัวแล้วเอ่ยขึ้น

ไอ้บอดหลัวชูนิ้วกลางให้ผู้อาวุโสใหญ่อย่างไม่เกรงใจ ลู่ฝานหัวเราะแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ไม่ได้จะพุ่งไปเขตแห่งความยุ่งเหยิงแบบนี้ใช่ไหม!”

ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้มแล้วพูดว่า “พุ่งไปเหรอ ฉันไม่มีความสามารถแบบนั้นหรอก แต่พวกนายต้องยืนให้ดีๆ นะ!”

พูดจบ ไม่รอให้ลู่ฝานกับไอ้บอดหลัวตั้งตัว

เรือลำนี้พุ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ออกจากม่านแสงที่หลบภัยทันที

ถ้าเดาไม่ผิด วิชาที่ผู้อาวุโสใหญ่ใช้ เหมือนจะเป็นพลังแห่งเต๋าอันยิ่งใหญ่บางอย่างที่กั้นทุกอย่างไว้

แม้ไม่ใช่วิชาเต๋าสูญสิ้น แล้วก็ไม่ใช่ปราณชี่ของเขา แต่มีผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมเหมือนกัน

พุ่งไปด้านหน้าตลอดทาง ไม่ว่าจะเป็นอสูรหุ้นตุ้นที่ลู่ฝานเห็น หรือจะเป็นปราณแห่งหุ้นตุ้นที่เคลื่อนไหวอยู่ โดนดันออกไปจนหมด

ทุกที่ที่ผ่านไป ไม่มีอะไรขวางได้เลย มุ่งไปด้านหน้าตลอด ลู่ฝานเห็นท้องฟ้าที่กระแสลมปั่นป่วน ไม่นานพวกอสูรหุ้นตุ้นรูปร่างเป็นแก๊สค่อยๆ หายไปจนหมด พวกอสูรหุ้นตุ้นกึ่งร่างจริงปรากฏตัวออกมา

เห็นได้ชัดว่าอสูรหุ้นตุ้นพวกนี้เก่งมาก แม้พวกมันยังไม่เห็นพวกลู่ฝาน แต่เหมือนมีสองสามตัวเห็นร่องรอยของเรืออากาศธาตุ อีกทั้งยังใช้กรงเล็บหรือไม่ก็หางลองสำรวจดูด้วย

ผ่านไปอีกสองชั่วโมง ยังคงเดินทางไปด้านหน้า

อสูรหุ้นตุ้นกึ่งร่างจริงเหล่านี้ก็หายไปเช่นกัน ทันใดนั้นสิ่งที่ปรากฏในสายตาคืออสูรหุ้นตุ้นร่างจริงทั้งหมด

พอเจออสูรหุ้นตุ้นพวกนี้ ความเร็วของเรือก็ช้าลงด้วยเช่นกัน

ผู้อาวุโสใหญ่ยกฝ่ามือขึ้น เหมือนใส่พลังเข้ามาในเรือเรื่อยๆ ในเวลาเดียวกันก็พูดออกมาว่า “พวกนายห้ามขยับ อสูรหุ้นตุ้นที่นี่แข็งแกร่งทุกตัว ถ้าโดนพวกมันล้อมโจมตี ฉันอาจปกป้องพวกนายไม่ได้เหมือนกัน!”

ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ ไอ้บอดหลัวหลับตามองไปรอบๆ

จู่ๆ ไอ้บอดหลัวขมวดคิ้วพูดว่า “เหลียงหลง รีบเปลี่ยนทาง ที่นี่ไปไม่ได้!”

ผู้อาวุโสใหญ่รีบหยุดเรือ ลู่ฝานถามว่า “เกิดอะไรขึ้น”

ผู้อาวุโสใหญ่ชี้ไอ้บอดหลัวแล้วพูดว่า “นายถามเขาสิ”

ไอ้บอดหลัวพูดว่า “แย่แล้ว ทำไมพอตามนายออกมาแล้วเจอไอ้พวกนี้เลย ถอยไปด้านหลังหน่อย สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ลาดตระเวนแล้ว!”