เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ นิยาย บท 7

หลังจากที่ฉินเย่ว์เจียวออกไปข้างนอก ฉินเย่ว์โหรวก็ยกอาหารที่เฉินฝานกินไปได้ครึ่งหนึ่งออกไปขึ้นโต๊ะ

“นายท่าน ข้าน้อยอุ่นข้าวแล้ว ท่านทานเถอะเจ้าค่ะ!”

พูดจบก็วางอาหารแล้วหมุนตัวจะออกไป

หลังออกจากห้องหลัก ฉินเย่ว์โหรวเรียกฉินเย่ว์เจียวให้ไปกินข้าวเย็น

สองพี่น้องไม่ได้เข้าไปกินอาหารในห้องหลัก พวกนางเดินเข้าไปในครัว หนึ่งคนถือหนึ่งชามกินอาหาร

เฉินฝานนั่งลง มองชามข้าวใบเล็กตรงหน้าเขาแล้วยิ้มอย่างจนใจ ชามข้าวนี้ของเขา กินแล้วช่างเต็มไปด้วยความพลิกผันเหลือแสนเสียจริง กินตั้งแต่เที่ยงถึงเย็นก็ยังกินไม่หมดเลย

ในขณะที่ยิ้มอย่างขมขื่น เฉินฝานก็เงยหน้าขึ้น อีกฟากหนึ่งของห้องครัว สีหน้าอันเจ็บปวดของสองพี่น้องฉินที่กลืนอาหารอย่างขมขื่นก็ตกอยู่ในสายตาของเขา

เมื่อคิดว่าสิ่งที่อยู่ในชามของพวกนางไม่ใช่ข้าวขัดสีแต่คือผักป่า เขาก็กินไม่ลง

เดิมทีเขาต้องการเรียกพวกนางมากินข้าวด้วยกัน แต่เมื่อมองดูชามข้าวขนาดเล็กบนโต๊ะแล้ว คิดอีกที ฉินเย่ว์โหรวคงกลัวว่าเขาจะ...

“ตึง!”

เฉินฝานกระแทกตะเกียบลงบนโต๊ะ

เป็นดังคาด ฉินเย่ว์โหรวที่อยู่อีกฟากของห้องครัวตกใจจนผุดลุกขึ้นยืน ฉินเย่ว์เจียวก็ยืนขึ้นตาม นางดึงฉินเย่ว์โหรวไว้ข้างหลังเพื่อปกป้อง

“ข้าวน้อยแค่นี้ยังไม่พอติดร่องฟันเลย เมื่อครู่มีเรื่องวิวาทไปก็หิวแล้ว ทำมาให้ข้าอีกสองชาม”

เขาไม่ใช่เจ้าของร่างเดิมและไม่สามารถกินข้าวคนเดียวได้

เมื่อข้าวเสร็จแล้ว เขาย่อมหาวิธีให้พวกนางกินได้เอง

จากความตระหนักถึงฉินเย่ว์โหรวในความทรงจำ ถ้าเขาตะโกนแบบนี้ นางก็จะดำเนินการให้ทันทีอย่างแน่นอน แต่ในขณะนี้ นางกลับลังเลที่จะขยับตัว

เฉินฝานขมวดคิ้วและตะโกนต่อไปว่า “ละล้าละลังอยู่ทำไม”

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินเย่ว์โหรวก็ค่อย ๆ เดินมาที่ห้องหลัก ก้มหน้าลงจับมุมเสื้อผ้าไม่กล้ามองเฉินฝาน “นายท่าน ในบ้านไม่มี ไม่มีข้าว...”

คำพูดสุดท้ายที่ฉินเย่ว์โหรวพูดนั้นสั่นคลอนมากจนเฉินฝานฟังได้ไม่ชัดเจน

เจ้าของร่างเดิมต้องกินข้าวขัดสี ถ้าไม่มีข้าวขัดสีกินก็จะถูกทุบตีอีก

“ข้าจะไปล่าสัตว์เดี๋ยวนี้!” จู่ ๆ ฉินเย่ว์เจียวก็เดินเข้ามาพร้อมคันธนูและด้ามธนูบนหลังของนาง “นายท่าน…”

ทันใดนั้นฉินเย่ว์เจียวที่ดุดันและดื้อรั้นก็คุกเข่าลงตรงหน้าเฉินฝาน

“นี่! เจ้าทำอะไรน่ะ ลุกขึ้นมา!” เฉินฝานกระโดดขึ้นอย่างร้อนรน

เด็กดีของข้า!

พี่น้องสองคนนี้คุกเข่าลงไม่ขยับเลย มันช่างบั่นทอนชีวิตเขาจริง ๆ !

ฉินเย่ว์เจียวไม่เพียงแค่ไม่ลุกขึ้นเท่านั้น นางยังก้มหัวให้เฉินฝานแล้วพูด “ขอร้องนายท่านอย่าทุบตีน้องสี่อีกเลย คราวนี้ข้าน้อยจะต้องล่าสัตว์และแลกข้าวมาได้อย่างแน่นอน”

พูดเช่นนั้นก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

“พี่สาม!” ฉินเย่ว์โหรวดึงฉินเย่ว์เจียวไว้ “ฟ้ามืดแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปเถิด!”

สัตว์ป่าจะปรากฏตัวในเวลากลางคืน มันอันตรายเกินไปสำหรับฉินเย่ว์เจียวที่จะไปที่นั่นในเวลานี้

นายท่านจะทุบตีก็ทุบตีเถิด นางไม่กลัว ชีวิตพี่สามสำคัญกว่า

“พรุ่งนี้ก็ไม่ทันแล้ว!” แม้ในเวลานี้ฉินเย่ว์เจียวจะตกอยู่ในอันตรายได้ แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีเช่นกัน

ร่างกายของฉินเย่ว์โหรวจะถูกทุบตีไม่ได้อีก ก่อนออกจากบ้าน พี่ใหญ่และพี่รองขอให้นางดูแลน้อง ๆให้ดี

น้องห้าก็...

นางไม่สามารถปล่อยให้น้องสี่เดินตามเส้นทางของน้องห้าได้อีก

ครั้นเห็นสองพี่น้องสกุลฉินทำท่าทีเหมือนกำลังจะตาย เฉินฝานก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“ข้าว่าพวกเจ้าไม่สนใจความเป็นอยู่ของข้าเลยใช่หรือไม่ ข้าเป็นนายท่านของพวกเจ้า ในบ้านไม่มีข้าวแล้ว เรื่องหาเงินก็ให้ข้าคิดวิธีเอาเถอะ ให้ผู้ชายจัดการเอง”

"..."

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน