เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 40

ภาชิระเมาเละเทะ หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาวันวิวาห์ไม่หยุด เมื่อโทรไม่ติด เขาก็เที่ยวไปตามหาเธอยังสถานที่ต่าง ๆ

เขาบุกเข้าไปในห้องวาดภาพของโมโมะ“โม คุณรู้ว่าวิวาห์อยู่ไหนไหม？บอกให้เธอมาพบผมหน่อย”

“ภาชิระ สมองโดนประตูหนีบหรือไง ตอนนี้วาเลนไทน์คือคู่หมั้นคุณ คุณไม่ไปหาคู่หมั้นแล้วมาหาวิวาห์ทำไม?”

“ผมรักเธอ ที่ผมทำไปก็เพื่ออนาคตของพวกเรา ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจ?”

“คิก”

โมโมะโกรธจนหัวเราะออกมา“สันดานเลว ๆ อย่างคุณ ก็มีแต่วิวาห์เท่านั้นแหละที่ชอบคุณ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่ไปมาหาสู่กับคุณ ฉวยโอกาสตอนที่ฉันยังไม่แผลงฤทธิ์เดช รีบไสหัวไป”

ภาชิระเดินไปเรื่อยในห้องวาดภาพ“ถ้าคุณไม่ให้วิวาห์มาหาผม ผมก็จะไม่ไป”

เขายืนไม่มั่นคง จึงไปโดนภาพวาดที่พิงอยู่บนผนัง

โมโมะตกใจจนหัวใจเต้นเร็วไม่หยุด“คุณยืนดี ๆ หน่อย อย่าไปแตะ ฉันพึ่งจะวาดภาพนั่นเสร็จเอง อย่าจับซี้ซั้ว มันยังไม่แห้ง......ฉันช่วยคุณโทรก็ได้”

โมโมะโดนบีบบังคับจนไร้หนทาง ได้แต่โอนอ่อนผ่านตาม

เธอเปิดลำโพงที่มือถือ

“วิวาห์ วันนี้ไม่รู้ว่าภาชิระเป็นบ้าอะไรมาโวยวายในห้องวาดภาพของฉัน บอกว่าอยากเจอหน้าเธออ่ะ”

เสียงของวันวิวาห์เย็นชาและหนักแน่นมาก“ไม่พบ โม ฉันกับเขาไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ ถ้าเขาโวยวายต่อไป เธอก็แจ้งความเลย ให้ตำรวจพาเขาออกไป”

กล่าวจบก็ตัดสายโดยไม่รักษาน้ำใจ

ภาชิระทรุดตัวลงนั่งที่โซฟา“เธอไม่มีความรู้สึกกับผมสักนิดเลยหรือ？”

โมโมะยิ้มเย้ยหยัน“ภาชิระ ดูสารรูปตัวเองหน่อย? เพราะวิวาห์เป็นคนใจอ่อน จึงปล่อยให้คุณรังแก ถ้าเป็นคนอื่นคงสับคุณเป็นหมื่นชิ้นแล้ว ไสหัวไป”

ภาชิระเงียบงันเนิ่นนาน ยืนขึ้นด้วยดวงตาแดงก่ำ“เรื่องวันนี้ผมขอโทษด้วย ขอให้คุณช่วยบอกวิวาห์ให้ผมหน่อย ผมผิดต่อเธอ วันหลังผมจะหาวิธีชดเชยเอง”

“ช่างเถอะ เธอไม่ต้องการ ตอนนี้เธอมีสามี มีครอบครัวแล้ว เธอมีความสุขมาก การที่คุณไม่ปรากฏตัวคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรัเธอแล้ว”

ภาชิระเงยหน้ากะทันหัน“เธอแต่งงานแล้วเหรอ？”

“ผัวะ”

โมโมะตบปากตัวเองที่พูดพล่อย ๆ

แม่งเอ้ย สมองเธอเลอะเลือนจริง ๆ

ภาชิระนึกถึงตอนอยู่ในโรงแรม เห็นกวินทร์ออกหน้าปกป้องวันวิวาห์

เขาใช่ไหมที่ให้เธอทอดทิ้งผู้ชายของตัวเอง?

กวินทร์มีทั้งชาติตระกูล ฐานะและตำแหน่งสูงกว่าเขาไม่รู้กี่เท่า จึงเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าจริง ๆ

เขาจากไปด้วยใบหน้ามัวหมอง

……

ในห้องทำงาน

โมโมะอ่านผลรายงานการขายสินค้าใหม่พลันร้องเสียงหลง“โอ้โห แค่เวลาสั้น ๆ กำไรครีมลบเลือนรอยแผลก็ถึงสองล้านกว่าแล้วเหรอ？ที่รัก ไม่สู้ฉวยโอกาสตอนกำลังรุ่ง รีบหาเงินลงทุนมาขยายกิจการให้ใหญ่ขึ้นเถอะ？”

วันวิวาห์ส่ายหัว“ยังไม่ถึงเวลา ถ้าสินค้าใหม่นี้ผลิตในโสธรณาลัยกรุ๊ป กำลังต้องอยู่ที่หลักร้อยล้านแน่ แต่ตอนนี้พวกเราพึ่งจดทะเบียนเป็นแบรนด์ใหม่ จึงมีขีดจำกัด ถึงแม้จะหานักลงทุนได้ แต่พวกเราก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบ ฉันคิดจะว่าสร้างชื่อเสียงของตัวเองก่อน หลายปีมานี้ ฉันผลักดัน ‘เชลน่าคอสเมติกส์’กับ‘โซน่าคอสเมติกส์’จนโด่งดัง ทว่าลูกค้ารู้จักเพียงชื่อแบรนด์และตัวสินค้าเท่านั้น มีคนรู้จักวันวิวาห์อย่างฉันไม่เยอะหรอก”

เธอเอ่ยแผนการตัวเองอย่างหนักแน่น“โม ฉันอยากเข้าร่วมการแข่งขันก่อน ถ้าฉันคว้าชัยชนะในครั้งนี้ได้ พวกเราค่อยไปหาบริษัทใหญ่ ๆ พึ่งวัตถุดิบของบริษัทใหญ่พึ่งผลักดันสินค้าตัวใหม่นี้ ถึงเวลานั้น ไม่ว่าจะด้านชื่อเสียงหรือกำไร ล้วนดีกว่าพวกเราสู้กันเองนะ และสามารถชนะได้เร็วและเป็นที่รู้จักกว่าด้วย”

เพราะบริษัทใหม่เล็กและอ่อนแอเกินไป

ธุรกิจด้านนี้ ชื่อเสียงคือปัจจัยสำคัญที่จะขับเคลื่อนสินค้าให้ก้าวไกลยิ่งขึ้น

โมโมะพูดสนับสนุน“เธอมีความรู้ดีกว่าฉัน ขอแค่เธอคิดดีแล้ว งั้นก็ไม่ได้กังวล ฉันจะสนับสนุนเธอเอง”

วันวิวาห์สวมกอดเพื่อนรักอย่างซาบซึ้งกินใจ“โม ขอบใจนะ”

ผละออก เธอยิ้มอย่างผ่อนคลาย“แต่ตอนนี้เธอต้องไปหานักสะกดจิตเป็นเพื่อนฉันก่อน”

วันวิวาห์เคยบอกโมโมะแล้วว่าอยากสะกดจิตเพื่อฟื้นฟูความทรงจำ

วันวิวาห์ร้องไห้และกรีดร้อง วิงวอนให้ปล่อยเธอ ภาพที่เธอเห็นเริ่มบิดเบี้ยว แล้วทุกอย่างก็จางหายไปในที่สุด ความเจ็บปวดร้าวระทมคล้ายกับแทงเข้ากระดูก ……

“อ๊าก”

วันวิวาห์กรีดร้องจนสะดุ้งตื่น ผมเผ้าและร่างกายมีเหงื่อซึมไปหมด

นักสะกดจิตหยุดการสะกดจิตอย่างสงบจิตใจ

“ตั้งแต่ที่คุณเข้าสู่การสะกดจิต คุณก็อาการหวาดกลัวและปฏิเสธ เรื่องราวในอดีตคงสะเทือนใจมาก ทำให้ต่อต้านด้วยสัญชาตญาณ คุณวันวิวาห์ครับ ตอนนี้คุณรู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นพิเศษ ไม่เหมาะที่จะสะกดจิตต่อ ถ้าอยากฟื้นฟูความทรงจำช่วงนั้น ผมแนะนำให้คุณลองไตร่ตรองดูก่อน ไม่ใช่เตรียมใจเฉพาะทางปากเท่านั้นนะครับ แต่สภาพจิตใจต้องพร้อมด้วยครับ ซึ่งหัวใจคุณต้องรับได้ทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดี”

วันวิวาห์ยังคงหวาดกลัวไม่หยุด

ถึงแม้จะตื่นแล้ว แต่ความสิ้นหวังและความกลัวในความฝันคล้ายกับยังดำรงอยู่ ทำให้เธออดตัวสั่นเทิ้มและสะเทือนขวัญยิ่ง

เธอเอามือนวดหน้าผาก“ฉัน......ฉันอยากจดให้ได้จริง ๆ ค่ะ แต่พอเข้าไปตรงนั้นทีไร ความกลัวก็เข้ามาแทนที่ทันที ฉัน......”

ทั้งสองกล่าวลากับคุณหมอ แล้วออกจากคลินิก

โมโมะห้ามปรามด้วยความสงสาร“ช่างมันเถอะ ลืมแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ ไม่ว่าจะเคยคลอดลูกหรือเปล่า เธอก็ไม่ต้องคิดแล้ว ถ้าอนาคตเธอปล่อยวางไม่ได้ เธอก็คิดซะว่าหนูกะทิเป็นลูกคนนั้นสิ ……”

อีกด้านหนึ่ง จอมพลได้รับข้อความจากคุณหมอ

【คนไข้ที่คุณแนะนะชื่อวันวิวาห์ อาการซับซ้อนนิดหน่อยครับ ผลการสะกดจิตไม่เป็นไปอย่างที่คาดหวังครับ】

ไม่ใช่เพื่อนของวันวิวาห์ แต่เป็นเธอเองที่ไปหาหมอ？

จอมพลหรี่ตาเย็นเยียบขึ้นเล็กน้อย【อ่อ？】

【ถึงแม้เธออยากรื้อฟื้นความทรงจำช่วงนั้นมาก แต่สัญชาตญาณก็กำลังปฏิเสธ ตอนสะกดจิตต่อต้านตลอด และสะกดจิตไม่นานก็ตื่นขึ้นมาครับ】

จอมพลคล้ายกับกำลังใช้สมองอยู่【สาเหตุของโรคคือ？】

【เธอสูญเสียความทรงจำไปช่วงหนึ่ง อยากหากลับมา แต่หาลำบากหน่อย เพราะเธอรู้สึกกดดันมาก และไม่รู้สึกปลอดภัย เป็นไปได้ยากครับที่เธอจะเชื่อใจผมทั้งกายใจ】

……