ฮ่องเต้คลั่งรักมัดใจสนมตัวร้าย นิยาย บท 2

ซือหลิงหลงรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ เมื่อชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เธอก็คิดจะพูด แต่กลับรู้สึกเจ็บที่คอหอย คงเป็นเพราะโดนบีบคอจนทำให้เจ็บคอแน่

‘ไอ้ฮ่องเต้บ้า สมองเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่า? คอฉันเป็นแบบนี้แล้วจะพูดได้ยังไง? ’

‘หูแว่วหรือเปล่า?’

‘เห็นคนอื่นพูดกันว่าพวกโรคจิตมักจะหูแว่วเป็นประจำ’

เฮ่อเหลียนเย่ว์กระตุกมุมปาก ใบหน้าเผยความกรุ่นโกรธขึ้นมา

เจ้าเรียกใครว่าไอ้ฮ่องเต้บ้า?

เขาเตรียมจะเล่นงานเธอ ทันใดนั้นก็มีเสียงอันคุ้นเคยเข้าหูเขา

‘ซือหลิงหลง เจ้าอย่าโทษข้าเลย ตอนแรกข้าก็ไม่ได้อยากให้เจ้าตายหรอก แต่เสียดายที่เจ้ามาเห็นข้ากับท่านพี่โถ่วอยู่ด้วยกันเสียก่อน...’

เป็นเสียงของพระสนมเหลียนเฟย！

เฮ่อเหลียนเย่ว์หันหน้าไปมองไป๋เชียนเชียนที่กำลังมองพวกเขาสองคนด้วยแววตาสงสารอยู่

‘ถึงวันนี้ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า แต่เจ้าอยู่ข้างกายจักรพรรดิเย่ว์ที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เจ้าก็ต้องตายสักวันแน่ ถือว่าข้าช่วยให้เจ้าหลุดพ้นเร็วขึ้นก็แล้วกัน’

เฮ่อเหลียนเย่ว์ “...”

หากซือหลิงหลงก็ได้ยินเสียงพูดในใจของนางด้วย คาดว่าเวลานี้ต้องก่นด่าและพูดประชดนางชุดใหญ่แน่

อาทิเช่น ฉันต้องกราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูงไหม

ฮ่องเต้ทรราชในฐานะผู้รับสารหนึ่งเดียวที่ได้ยินความในใจของพวกนางสองคน เวลานี้รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนหัวเราะออกมา จากนั้นก็เห็นเขาปล่อยมือซือหลิงหลง ก่อนจะมองไปยังไป๋เชียนเชียน เมื่อกลีบปากบางยกโค้งขึ้นก็เข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขายิ่ง คนมองยากจะละสายตาได้

หัวใจของไป๋เชียนเชียนเต้นตึกตัก ส่งยิ้มให้เฮ่อเหลียนเย่ว์ช้า ๆ ทว่าวินาทีต่อมากลับเห็นแววตาพิฆาตของเฮ่อเหลียนเย่ว์ เขาเอื้อมมือบีบคอไป๋เชียนเชียน ใบหน้าคมคายเย็นชาประหนึ่งเทพสังหารในวันสิ้นโลกก็ไม่ปาน เสียงที่เปล่งออกมาเย็นดุจน้ำแข็งที่แทงเข้ากระดูก

“ในเมื่อเจ้าขอร้องแทนนาง เช่นนั้นเจ้าก็จงตายแทนนางซะ”

สิ้นเสียง เขาก็ใช้แรงบีบมากขึ้น

มันผู้ใดที่คิดจะปลิดชีพข้า ข้าย่อมต้องจบชีวิตมันผู้นั้นก่อนอยู่แล้ว！

……

แม้ซือหลิงหลงจะเคยอ่านความโหดเหี้ยมอำมหิตของทรราชแล้ว ทว่ายามนี้ก็ยังอดตกตะลึงตาค้างไม่ได้

‘สมกับที่เป็นฮ่องเต้จอมโหดจริงๆ เวลาบ้าขึ้นมากล้าฆ่าได้แม้กระทั่งนางเอก’

ระหว่างนี้สมองของนางก็มีเสียงแจ้งเตือนอันเร่งด่วนดังขึ้นกะทันหัน วินาทีต่อมาก็ได้ยินระบบเสียงดิจิตอล

‘ขอแจ้งเตือนว่า นางเอกกำลังตกอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงตาย หากหยุดยั้งไม่ทัน โลกใบนี้ก็จะพังทลาย แล้วนายท่านก็จะได้รับของขวัญมรณะด้วยเช่นกัน’

ซือหลิงหลงสะดุ้งตกใจกับเสียงนี้มาก นายท่านหรือ?

หมายถึงเธอหรือนี่?

แล้วอะไรคือของขวัญมรณะกันล่ะ?

ในขณะที่ซือหลิงหลงสงสัยอยู่นั้นก็รู้สึกหายใจไม่ออก เหมือนตอนถูกบีบคอเมื่อครู่อย่างไรอย่างนั้น เหงื่อกาฬผุดพรายทั่วสรรพางค์กาย

แต่ตอนนี้ไม่มีใครมาบีบคอเธอนี่นา?

ซือหลิงหลงเห็นเฮ่อเหลียนเย่ว์บีบคอนางเอก น้ำตาก็เกือบไหลเป็นสายเลือด

‘โอ้สวรรค์ ท่านเอาจริงหรือเนี่ย’

หลังจากที่เธอลืมตาดูโลกก็ถูกทอดทิ้งกลางป่า แล้วถูกเสือเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ สำหรับเธอแล้วการมีชีวิตอยู่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด

ทว่าเขากลับนึกไม่ถึงว่าสวรรค์กลับไม่อนุญาตให้เขาฆ่าชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้

“หลางกุ้ยเหรินหมายถึงตัวเองมีชู้จริงงั้นหรือ?”

ทันใดนั้นหัวข้อการสนทนาก็ตกอยู่ที่ซือหลิงหลง เธอมองนัยน์ตาที่มีอารมณ์แปรปรวนตลอดเวลาแล้วกลืนน้ำลายลงคอ พยายามหาหนทางเพื่อเอาชีวิตรอด

“ไม่ๆๆ เพคะ มีสามีที่พระปรีชาสามารถอย่างพระองค์แล้ว ฉัน...หม่อมฉันจะไปชอบบุรุษทั่วไปได้อย่างไรเพคะ? ในสายตาหม่อมฉัน คนพวกนั้นเทียบไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บของฝ่าบาท ฝ่าบาทโปรดพิจารณาใหม่ด้วยเพคะ”

สายตาอันเย็นชาของเฮ่อเหลียนเย่ว์กวาดมองใบหน้าเธอ จากนั้นก็มองไป๋เชียนเชียนที่ถูกตนบีบคอจนเกือบหายใจไม่ออก ผ่านไปสักพัก เขาก็ส่งเสียงฮึดฮัด

“เหลียนเฟยพูดจาไร้มารยาท ส่งตัวเข้าตำหนักเย็นบัดเดี๋ยวนี้”

ระหว่างที่พูด เฮ่อเหลียนเย่ว์ก็ยกมือโยนไป๋เชียนเชียนลงพื้น

ซือหลิงหลงเห็นไป๋เชียนเชียนหล่นใส่พื้นแล้วยังลื่นไถลไปอีกหนึ่งเมตร ก็อดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้

‘โอ้โห！ ตกลงมากระแทบพื้นแรงกว่าฉันอีก ทรราชไร้หัวใจจริงๆ’

ทว่าทำไมถึงส่งตัวเข้าตำหนักเย็นล่ะ? หรือจะมีฉากนี้ในนิยาย?

‘ไม่มีนะ’

ระบบเสียงดิจิตอลดังขึ้นอีกครั้ง ไขข้อข้องใจของเธอได้ตรงจุด และยังมีการตักเตือนเธอด้วย ‘ตอนนี้เนื้อเรื่องเพี้ยนไปจากบทแล้ว นายท่านโปรดแก้ไขเนื้อเรื่องโดยเร็วเถอะ ไม่งั้นจะต้องตายอยู่ที่นี่แน่’

ซือหลิงหลงได้ยินเช่นนี้ก็ตกใจอ้างปากพะงาบ ๆ

ทำไมจะต้องตายอีกแล้วหรือ?

เธอไม่ตายไม่ได้หรือไง?