หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 20

สุดท้ายหลินมั่วก็นั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน

สวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยนั่งรอหลินมั่วกลับบ้านอยู่ที่ห้องรับแขก

“แกยังรู้ตัวว่าต้องกลับมาสินะ รู้ไหมว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว ในใจของแกยังมีบ้านหลังนี้อยู่ไหม!” ฟังฮุ่ยตำหนิด้วยความโกรธ

หลินมั่วจนใจ คุณเป็นคนไล่ผมลงจากรถ แต่ตอนนี้กลับมาบ่นว่าผมกลับมาช้าเนี่ยนะ

“แถวๆ โรงแรมซือไต้ เรียกรถแท็กซี่ไม่ค่อยสะดวก ผมต้องเดินออกมาสองไมล์ ถึงจะเรียกรถแท็กซี่ได้...” หลินมั่วลองอธิบาย

ฟังฮุ่ยตัดบทสนทนาของหลินมั่วทันที “ไม่ต้องมาอธิบายให้ฉันฟัง ไม่มีความสามารถก็คือไม่มีความสามารถ ถ้าแกมีปัญญาซื้อรถ แกจำเป็นต้องนั่งรถแท็กซี่ไหม”

สวี่ปั้นซย่าอดกล่าวไม่ได้ “แม่คะ รถคันนั้นเป็นรถที่หนานป้าเทียนมอบให้เขา แต่แม่เป็นคนแย่งไป...”

“แกหุบปาก!” ฟังฮุ่ยกล่าวด้วยความโมโห “ฉันยังพูดไม่ชัดเจนอีกเหรอ รถคันนั้นเป็นของพวกเรา ไม่เกี่ยวอะไรกับมัน ถ้าไม่มียาของพวกเรา หนานป้าเทียนจะรู้จักไอ้หมอนี่ไหม”

สวี่ปั้นซย่ารีบกล่าว “แม่...ทำไมแม่ไม่มีเหตุผล!”

“ทำไมฉันจะไม่มีเหตุผล ที่ฉันพูดอยู่ไม่ใช่เหตุผลเหรอ” ฟังฮุ่ยดุด้วยความโมโห สวี่ปั้นซย่าโกรธจนวิ่งเข้าไปในห้อง

ฟังฮุ่ยตำหนิหลินมั่วด้วยความโมโห “แกดูสิ แกทำให้ปั้นซย่าต้องโกรธ แกทำให้เธอสบายใจหน่อยได้ไหม!”

หลินมั่วไร้คำพูด สวี่ปั้นซย่าวิ่งไปเพราะโกรธคุณชัดๆ ทำไมถึงลากความผิดมาใส่ผมล่ะ

“ช่างเถอะ ฉันคงต้องเลิกหวังพึ่งคนไร้ประโยชน์อย่างแกสักที!” ฟังฮุ่ยกล่าวอย่างโกรธเคือง “ไปถอดเสื้อผ้าออกซะ อีกสักพักหวงเหลียงจะมาเอา”

“หา?” หลินมั่วแปลกใจ เธอจะขายมันไม่ใช่เหรอ ทำไมหวงเหลียงถึงมาเอาล่ะ

ฟังฮุ่ย “ห๊ะอะไร หวงเหลียงทำธุรกิจ จึงสมควรจะใส่เสื้อผ้าที่หรูหรา หรือว่าแกจะใส่ชุดสูทตัวนี้ไปทำความสะอาดห้องน้ำล่ะ”

“พูดอีกอย่าง หวงเหลียงส่งของขวัญมาที่บ้านเราทุกปี ส่วนแกนะเหรอ นอกจากอยู่กินข้าวที่บ้านแล้ว แกเคยซื้ออะไรให้ที่บ้านบ้างไหม”

“แม่คะ แม่ทำแบบนี้ มันลำเลียงไปหน่อยไหม!” สวี่ปั้นซย่าอดเดินออกมาไม่ได้ “นี่เป็นชุดที่หนานป้าเทียนมอบให้หลินมั่วนะ...”

ฟังฮุ่ย “ฉันจะพูดอีกรอบนะ ของทั้งหมดนี้ หนานป้าเทียนมอบให้พวกเรา มันไม่เกี่ยวอะไรกับหลินมั่ว ฉันจะจัดการยังไง มันก็เรื่องของฉัน แกจะสนใจทำไม!”

“แต่ว่า...”

สวี่ปั้นซย่ายังอยากพูด แต่เธอกลับถูกหลินมั่วขัดขวางไว้

“ไม่เป็นไร ก็แค่เสื้อผ้าชุดเดียวเอง”

หลินมั่วเดินกลับไปที่ห้องอย่างสงบ เขาเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของตัวเอง จากนั้นเขาก็เอาชุดสูทออกมา

“ห่อให้เรียบร้อย!” ฟังฮุ่ยทำสีหน้ารังเกียจ “แกจะทำอะไรหัดใช้สมองหน่อยได้ไหม แกจะเอาให้น้องเขยทั้งๆ แบบนี้นะเหรอ แกช่วยเคารพน้องเขยหน่อยได้ไหม”

สวี่ปั้นซย่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ก็เป็นลูกเขยของแม่ทั้งนั้น ทำไมต้องเคารพเขาด้วย!”

“หึ ลูกเขยทั่วไปกับลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงมันเหมือนกันตรงไหน” ฟังฮุ่ยทำสีหน้าเหยียดหยาม “คนหนึ่งเกาะผู้หญิงกิน ส่วนอีกคนหนึ่งดูแลครอบครัวพวกเรา แกคิดว่าไงล่ะ”

ไม่นาน หวงเหลียงก็เข้ามาอย่างตื่นเต้น ในมือของเขายังถือถุงของขวัญมาสองถุง

ฟังฮุ่ยรีบยิ้มแย้มทันที เธอเดินเข้าไปทักทายอย่างอบอุ่น เหมือนกับว่าเขาเป็นลูกของตัวเอง

หวงเหลียงนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกอย่างอิ่มอกอิ่มใจ เขาคุยกับสวี่เจี้ยนกงอยู่ครู่หนึ่ง เขาแอบมองเข้าไปในห้องของสวี่ปั้นซย่าอย่างเงียบๆ เห็นได้ชัดว่าเขาอยากแอบดูสวี่ปั้นซย่า

แต่สวี่ปั้นซย่าไม่ยอมออกมาเลย หวงเหลียงจึงต้องผิดหวัง

“แม่ครับ สูทตัวนี้ไม่เลวเลย ผมขอลองใส่หน่อยนะครับ!”

หวงเหลียงรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน เพื่อเปลี่ยนเป็นชุดสูทตัวนั้น

“ใหญ่ไปหน่อยใช่ไหม” ฟังฮุ่ยกล่าวถาม เพราะหวงเหลียงเตี้ยกว่าหลินมั่วไปครึ่งหัว

“ไม่เป็นไรครับ ผมเอากลับไปแก้ได้ครับ” หวงเหลียงไม่อยากจะถอดมัน เขารู้จักเสื้อผ้าแบรนด์นี้ สูทตัวนี้เป็นของแบรนด์อาร์มานี่ ชุดหนึ่งราคาหลายแสนเลยนะ

ถ้าต่อไปเขาใส่เสื้อผ้าตัวนี้ออกไปข้างนอก เขาต้องกลายเป็นจุดสนใจแน่นอน

“ก็ได้” ฟังฮุ่ยผงกหัว “หลินมั่ว ยืนบื้ออะไรอยู่ รีบไปหาถุงมาใส่เสื้อผ้าของน้องเขยสิ!”

“ยังจะปิดบังฉันอีกเหรอ!” สวี่ปั้นซย่าแบะปาก จู่ๆ เธอก็บิดขี้เกียจด้วยท่าทางที่อ่อนหวาน จากนั้นก็มองที่ดวงตาของหลินมั่ว

“ง่วงจัง นอนกันเถอะ!”

สวี่ปั้นซย่าคลุมผ้าห่มไว้ครึ่งตัว มีเพียงขาขาวนวลทั้งสองข้างเท่านั้นที่โผล่ออกมาข้างนอก

หัวใจของหลินมั่วกระโดดอย่างบ้าคลั่ง แต่สุดท้ายเขาก็ปิดไฟด้วยความซื่อสัตย์ จากนั้นเขาก็ขึ้นไปนอนบนเตียงเล็กๆ ของตัวเอง

เมื่อสวี่ปั้นซย่าเห็นฉากนี้ ก็อดโมโหไม่ได้ เธอนอนประชดต่อไป ผ่านไปสักพัก เธอก็กล่าวเบาๆ ว่า “หลินมั่ว คุณนอนตรงนั้นอึดอัดหรือเปล่า”

หลินมั่ว “ไม่อึดอัด มันดีจะตาย!”

“ดีงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นคุณก็นอนตรงนั้นไปตลอดชีวิตเถอะ!” สวี่ปั้นซย่าถ่มน้ำลาย

หลินมั่วอึ้งไปสักพัก ทันใดนั้นเขาก็ตบหน้าตัวเองหนึ่งที เขาตอบอะไรไปเนี่ย

“คุณพูดอีกรอบได้ไหม” หลินมั่วลองถามอย่างระมัดระวัง

“ไปให้พ้น!” สวี่ปั้นซย่าพลิกตัวกลับไป เธอหันหลังให้หลินมั่ว

หลินมั่วนอนอยู่บนเตียงเล็กๆ ในใจของเขาต่อสู้กันนานมาก สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าขยับตัว

เช้าของวันถัดมา หวงเหลียงใส่ชุดสูทอาร์มานี่ตัวนั้นวิ่งเข้ามา

“เป็นยังไงบ้าง ผมแก้ให้เข้ารูปแล้ว!” หวงเหลียงตั้งใจวิ่งมาอวดต่อหน้าหลินมั่ว

“ไม่เลวเลย เสี่ยวหวง ตอนนี้บุคคลิกของนายเริ่มเหมือนคนที่ประสบความสำเร็จเข้าไปทุกวันแล้ว!” ฟังฮุ่ยใบหน้ายิ้มแย้ม “ไม่เหมือนใครบางคน ขนาดใส่เสื้อคลุมลายมังกรก็ยังไม่เหมือนองค์รัชทายาทเลย!”

สวี่ปั้นซย่ากรอกตาใส่หลินมั่ว คุณบอกว่าใส่ชุดนี้แล้วจะไม่ใช่เรื่องดีไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนี้เขาวิ่งมาอวดถึงหน้าประตูแล้วนะ!

ทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มที่ใส่ชุดสูทและรองเท้าหนังเดินเข้ามาจากประตูทางเข้า

“สวัสดีครับ ผมคือผู้จัดการอู๋แห่งร้านอาร์มานี่ครับ ผมมารับชุดในร้านของพวกเรากลับไปโดยเฉพาะ ไม่ทราบว่าจัดเก็บเสื้อผ้าเรียบร้อยหรือยังครับ”