หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 21

เวลานี้หลายคนในบ้านต่างตกตะลึง ฟังฮุ่ยงงไปหมด “อะไร…เสื้อผ้าอะไร”

“ก็ชุดที่คุณหลินมั่วใส่เมื่อวาน…” ผู้จัดการอู๋เพิ่งพูดถึงตรงนี้ จู่ๆ ก็เห็นหวงเหลียงจึงรีบพูดขึ้นทันทีว่า “ ใช่ๆๆ ก็คือชุดที่คุณคนนี้ใส่!”

“ชุด…ชุดนี้?” หวงเหลียงก็ตะลึง เสื้อผ้าชุดนี้ยังจะเอาคืนอีกเหรอ

“ถูกต้อง เสื้อผ้าชุดนี้ เพิ่งลองใส่เมื่อวาน ถ้าหากทุกท่านอยากใส่ต่อละก็ สามารถซื้อได้โดยตรง!” ผู้จัดการอู๋ยิ้มแล้วพูดว่า “เสื้อผ้าชุดนี้ ราคาทั้งหมดเจ็ดแสนสามหมื่น!”

หวงเหลียงตัวสั่น เขาจะมีเงินเจ็ดแสนสามหมื่นได้ยังไง

“คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า เสื้อผ้าชุดนี้ คุณหนานป้าเทียนเป็นคนให้พวกเรานะ!” ฟังฮุ่ยพูดอย่างรีบร้อน

“ไม่ได้เข้าใจผิดหรอกครับ” ผู้จัดการอู๋พยักหน้า “คุณหนานป้าเทียนเป็นคนเอาไป แต่ว่า คุณหนานยังไม่ได้ชำระเงิน!”

“ นี่มัน…นี่มัน…” ฟังฮุ่ยตกใจจนพูดไม่ออก

รถราคาหลายล้าน นาฬิกามากกว่าล้านก็ล้วนเคยมอบให้แล้ว เสื้อผ้าราคาหลายแสนไม่ได้จ่ายตัง?

“ช่างเถอะ เสื้อผ้าไม่อยากได้แล้ว!” สวี่เจี้ยนกงพูดอย่างโกรธเคือง

หวงเหลียงถอดเสื้อผ้าอย่างไม่เต็มใจ แล้วมอบให้ผู้จัดการอู๋

ผู้จัดการอู๋อุทานขึ้นทันที “นี่…เกิดอะไรขึ้นกับเสื้อผ้าชุดนี้ พวกคุณ…พวกคุณดัดแปลงเสื้อผ้าเหรอ”

หวงเหลียงตัวสั่นด้วยความตกใจ “ก็แค่…ก็แค่ทำอะไรๆ นิดหน่อยเอง ยังสามารถแก้กลับไปได้…”

“ คุณจะบ้าเหรอ! ” ผู้จัดการอู๋ถลึงตา “ นี่คืออาร์มานี่ ตัดเย็บในอิตาลีด้วยมือ พวกคุณกล้าดัดแปลงเสื้อผ้าชุดนี้? เสื้อผ้าชุดนี้โดนพวกคุณทำลายเสียหายหมดแล้ว!”

ฟังฮุ่ย “ ไม่ร้ายแรงขนาดนั้นมั๊ง แค่ขยับด้ายไม่กี่เส้นเองนะ…”

ผู้จัดการอู๋พูดอย่างโกรธเคือง “ อะไรคือไม่ร้ายแรงขนาดนั้นเหรอ?”

“ เสื้อผ้าแบบนี้ ทั้งหมดล้วนเป็นชุดสั่งตัดโดยเฉพาะ ทุกฝีเข็มจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้!”

“เสื้อผ้าชุดนี้ถ้าผมเอาคืน ก็คงขายไม่ออกแล้ว ตอนนี้คงทำได้แค่ขายให้พวกคุณ”

“ เจ็ดแสนสามหมื่น จะรูดบัตรหรือจ่ายเงินสดดีครับ?”

หลายคนในบ้านสับสนทันที เจ็ดแสนสามหมื่น พวกเขาจะเอาปัญญาที่ไหนมาจ่าย?

“ไม่ใช่ คุณ…คุณรังแกกันนี่!” ฟังฮุ่ยอารมณ์ร้อนขึ้นมา “ แค่ใช้เข็มเปลี่ยนแปลงนิดๆ หน่อยๆ ไม่เห็นจะเป็นไร? นอกจากนี้นี่ยังเป็นเสื้อผ้าที่คุณหนานป้าเทียนให้ ทำไมพวกเราต้องจ่ายเงิน”

ผู้จัดการอู๋ “เสื้อผ้าอยู่ในมือใคร ผมก็เก็บเงินคนนั้นครับ ถ้าคุณไม่จ่าย คุณก็ไปคิดบัญชีกับคุณหนานป้าเทียนได้เลย!”

“ ฉัน…” ฟังฮุ่ยสรุปได้ทันทีว่าเธอจะกล้าไปคิดบัญชีกับหนานป้าเทียนได้ยังไงล่ะ

“ ไม่จ่ายเงิน ผมก็ต้องแจ้งตำรวจ!” ผู้จัดการอู๋หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาขู่

ฟังฮุ่ยและคนอื่นๆ หันกลับมาอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะหวงเหลียง ยิ่งกลัวจนเหงื่อออกท่วมตัวเกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว

เขาจะคิดได้อย่างไรว่า ตัวเองเอาเสื้อผ้าไปดัดแปลงตั้งแต่เช้าตรู่ กลับกลายเป็นการสร้างหายนะครั้งใหญ่เช่นนี้!

สวี่ปั้นซย่าดูสบายใจ ในที่สุดเธอก็เข้าใจสิ่งที่หลินมั่วพูด ใส่เสื้อผ้าตัวนี้ไป ไม่ใช่เรื่องดีจริงๆ

ทันใดนั้น ฟังฮุ่ยก็พูดเสียงดัง “ ไม่ถูกซิ เสื้อตัวนี้ คุณควรไปเก็บเงินกับหลินมั่ว”

“แม่ นี่เกี่ยวอะไรกับหลินมั่วคะ” สวี่ปั้นซย่าร้อนใจ

“ทำไมจะไม่เกี่ยวกับมัน?” ฟังฮุ่ยจ้องตาเขม็ง “เสื้อนี่หนานป้าเทียนให้มัน และมันเป็นคนใส่กลับมา และมันก็เป็นคนมอบให้หวงเหลียง มันยังไม่ได้จ่ายเงินก็มอบให้หวงเหลียงแล้ว นี่ไม่ใช่ตั้งใจขุดหลุมพรางให้หวงเหลียงเหรอ!”

“นั่นจะเรียกว่ามอบให้ได้ยังไงคะ เห็นๆ อยู่ว่าหวงเหลียงฉกไป!” สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างร้อนใจ

ฟังฮุ่ยโกรธ “ฮึ เสื้ออยู่บนตัวของมัน ถ้ามันไม่ถอดเอง หวงเหลียงจะไปสามารถถอดเสื้อของมันได้ไหม”

“แม่ว่าแล้ว เมื่อวานทำไมมันถึงถอดเสื้อออกมาง่ายๆ ที่แท้ก็จงใจคิดให้ร้ายน้องเขยของลูกไงล่ะ”

“หลินมั่วนะหลินมั่ว ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า คนอย่างแก จะกล้าทำเรื่องน่ารังเกียจอย่างนี้ได้!”

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างร้อนใจ “แม่คะ แม่…แม่ทำแบบนี้ไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ…”

ผู้จัดการอู๋ไปแล้ว และมีเพียงหลินมั่วคนเดียวกำลังนั่งดื่มชา

สวี่ปั้นซย่าวิ่งออกมาคนแรก และถามอย่างร้อนใจ “ หลินมั่ว เป็นยังไงบ้าง คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”

“ไม่เป็นไร” หลินมั่วพูดยิ้มๆ

“ไม่เป็นไร?” ฟังฮุ่ยแทรกเข้ามา “เรื่องเสื้อผ้า แก้ปัญหายังไง?”

หลินมั่ว “ ผมโทรศัพท์ไปให้คุณหนาน เมื่อวานคุณหนานลืมจ่ายตัง จึงให้คนเอาเงินไปจ่ายแล้ว!”

“หะ?” ฟังฮุ่ยเบิ่งตาโต และพูดอย่างโกรธเคืองทันที “ แก…ทำไมแกไม่รีบโทรฯไปแต่เนิ่นๆ?”

“แม่ไม่ได้บอกให้ผมโทรฯนี่ครับ” หลินมั่วยักไหล่ “จะว่าไปเสื้อที่เมื่อวานหวงเหลียงใส่ ถ้าผมโทรฯไปให้คุณหนานแล้วต้องพูดยังไงดี ให้เขาจ่ายเงินให้หวงเหลียงเหรอครับ นั่นเท่ากับหลอกเขานะ?”

“แก…” ฟังฮุ่ยโกรธจนพูดไม่ออก

สวี่เจี้ยนกงรีบแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว “หลินมั่ว แกโทรฯให้คุณหนานได้ใช่ไหม งั้น…งั้นแกโทรฯให้คุณหนานอีกทีไปขออะไรเขาหน่อยได้ไหม อย่างเช่น ขอเงินนิดหน่อยอะไรแบบนี้?”

ฟังฮุ่ยก็กลั้นหายใจมองหลินมั่วอย่างตื่นเต้น

“น่ากลัวจะไม่ได้แล้วครับ” หลินมั่วส่ายหัว “เมื่อกี้นี้พอโทรฯเสร็จ คุณหนานได้พูดแล้วว่า พวกเราสองคนเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยผิดหวังอย่างมากและดุด่าว่า “แกมันไอ้คนไร้ประโยชน์!”

“ช่างเถอะ จะไปพูดกับเศษสวะอย่างแกทำไม!” ฟังฮุ่ยหยิบเสื้อผ้บนพื้นขึ้นมา “โทรศัพท์ให้เสี่ยวหวง บอกให้เขามาเอาเสื้อผ้า”

สวี่เจี้ยนกงโทรศัพท์ไป ใครจะรู้ว่า หวงเหลียงนั่นไม่กล้าเอาเสื้อผ้านี่อีกแล้ว เขากลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เป็นอย่างมาก

“ช่างเถอะ ไอ้เสี่ยวหวงคนนี้ ก็ไร้ค่าเหมือนกัน!” สวี่เจี้ยนกงโมโหและด่าออกไปประโยคหนึ่ง กำลังจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งก็มีสายโทรเข้ามา

“คุณท่านโทรฯมา!” สวี่เจี้ยนกงประหลาดใจ รีบปรับอารมณ์ให้สงบเป็นปกติแล้วรับโทรศัพท์ “คุณพ่อ…”

“สวี่เจี้ยนกง ลูกสาวตัวดีกับลูกเขยตัวดีของแก!” สวี่หย่งฉิ้งแผดเสียงตะโกน “กล้าดียังไงมาขโมยยาที่เป็นธุรกิจของครอบครัวที่พัฒนาขึ้นใหม่เพื่อรักษาคนไข้? เปิดเผยความลับของบริษัท พวกแกรอติดคุกเถอะ!”