หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2032

เมื่อฟ้าสาง

สามเณรก็ถูกหลินมั่วเรียกไปที่บ้านพักของเขา

“ซี้ด! สามเณร เบาหน่อย เบาหน่อย”

“เจ็บจะตายแล้ว เจ็บจะตายแล้ว”

“โยมหลิน ความเจ็บนี้เห็นอยู่ทนโท่”

“โยมก็รู้ว่าถ้าไม่ขจัดเลือดที่คลั่งอยู่ออกไป”

“คนที่เจ็บก็เป็นโยมเอง”

ขณะที่พูดอยู่ สามเณรก็ราดเหล้ายาลงไปบนมือของตัวเอง

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือตบลงไปบนหลังที่บวมแดงของหลินมั่ว

การกระทำนี้ทำให้หลินมั่วร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดออกมาอีกครั้งหนึ่ง

ที่อีกด้านหนึ่ง อู๋เสวียนที่แทะเม็ดแตงโมอยู่ก็มองฉากทั้งหมดนี้ด้วยความสนอกสนใจ

“ถุย!”

“นี่คือหนังทองแดงกระดูกเหล็กที่นายบอกหรือ”

“คนกันเองทั้งนั้น หยุดโม้สักหน่อยนายจะตายหรือไงหะ”

สงครามยามค่ำคืน

เมื่อได้ยินหลินมั่วพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าอยากให้ทำร้ายตัวเอง

บวกกับที่โม้ว่าตัวเองมีทองแดงกระดูกเหล็ก

แน่นอนว่าอู๋เสวียนต้องใช้หมัดบวกกับแรงเล็กน้อยทำให้เขาสมปรารถนา

“นายพูดดีๆ นะ”

“อย่ามาพูดมาก!”

“ฉันแทะเม็ดแตงโมอยู่นี่ไง”

“งั้นก็แทะต่อไป!”

อีกฝ่ายต้องเถียงกับตัวเองต่อแน่ หลินมั่วจึงไม่พูดพร่ำทำเพลง

เขาหยิบกระบี่ไท่อาขึ้นมา

จากนั้นอู๋เสวียนก็ทิ้งเม็ดแตงโมในมืออย่างไม่ลังเลทันที

“นายนี่นะ ทำไมไม่รู้จักล้อเล่นบ้างเลย”

“ฉันล้อเล่นอยู่ นายไม่ขำให้กันสักหน่อยเลย”

หลังจากปัดมือเสร็จเขาก็รีบหนีกลับห้องไปทันที

ถึงจะมั่นใจว่าหมัดของตัวเองเอาชนะหลินมั่วได้

แต่ถ้าอีกฝ่ายชักกระบี่ไท่อาออกมาเมื่อไร อู๋เสวียนจะรู้สึกเบิกบานขึ้นมาทันที

เพราะถ้าหลินมั่วส่งลมปราณกระบี่เข้าไปในร่างกาย

กระบี่ที่ขึ้นสนิมก็จะส่องแสงเป็นประกายขึ้นมา

ทันทีที่กระบี่ส่องแสง หินขนาดเท่าตัวคนก็สามารถถูกตัดขาดเป็นสองท่อนได้ในชั่วพริบตา

อานุภาพขนาดนี้ ถึงจะเป็นผู้มีฝีมือระดับปรมาจารย์ก็ไม่กล้าพูดว่าตัวเองจะรับมือได้

แล้วอู๋เสวียนจะเหลืออะไรล่ะ

ในตอนท้ายของการต่อสู้ หลินมั่วที่ถูกต่อยจนช้ำไปทั้งตัวถือกระบี่ขึ้นมาไล่ฟันอู๋เสวียนไปทั่วทั้งเขา

“พอแล้ว ขอบคุณการนวดของอาจารย์ตู้จี๋มาก”

“อัยยา ตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”

เขาเหยียดร่างกายและรู้สึกเจ็บอยู่เล็กน้อย

แต่ก็ถือว่าดีขึ้นมากจนเกือบจะหายดีแล้ว

“โยมหลิน โยมหลอกคนหนุ่มอีกแล้ว”

“ฮ่าๆๆๆ ผมไปหลอกท่านเมื่อไรกัน”

“จากทักษะการนวดของท่าน ถ้าไปเปิดร้านนะ”

“รับรองว่าหาเงินได้มหาศาลแน่นอน”

เขาหยอกล้อสามเณรไปพลางนำเสื้อขึ้นมาสวม

จากนั้นหลินมั่วก็เดินออกจากบ้านไป

ดูจากท่าทางของไป๋รั่วหรงเมื่อสักครู่นี้ เห็นได้ชัดว่าเธอมีเรื่องที่จะคุยกับเขา

เมื่อมาถึงยังลานบ้าน ก็เห็นหยิ่นจงกำลังมุ่งหน้าไปทางศาลาทั้งแบบตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ

ในขณะเดียวกัน ใบหน้าของพวกเขาก็ประดับไปด้วยรอยยิ้มที่อธิบายไม่ได้

ไป๋รั่วหรงที่นั่งอยู่ภายในศาลานั้น

เมื่อเห็นหลินมั่ว เธอก็รีบลุกขึ้นทันที

“คุณหลิน ขอบคุณมากๆ ค่ะ”

“ที่คุณรักษาโรคเรื้อรังที่ฉันเป็นมานานจนหาย ฉันก็เลยอยากจะเลี้ยงข้าวคุณเพื่อเป็นการขอบคุณน่ะค่ะ”

หลังจากพูดจบอย่างรวดเร็ว เธอก็ยื่นจดหมายเชิญชวนให้เขาทันที