หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2084

หลังจากที่ทานยาเมล็ดบัวอัคคีแล้ว

รูปลักษณ์ของไป๋รั่วก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่างยิ่งมีแนวโน้มดูสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น

และไป๋เฉียนเอ๋อร์ที่เป็นพี่น้องกันเมื่อสิ่งที่เห็นก่อให้เกิดความเกลียดชังขึ้นในใจ

ตอนนี้เมื่อเห็นไป๋รั่วมองดูรูปลักษณ์ตัวเองอย่างละเอียดอยู่ที่หน้ากระจก

เธอก็อดที่จะพูดจาแขวะไม่ได้

“หรงหรง เธอจะมากเกินไปแล้วนะ

นั่งอยู่หน้ากระจกทั้งวันเธอไม่กลัวว่าตัวเองจะดูโง่หรือไง

ก่อนหน้านี้ทำไมฉันไม่สังเกตเห็นว่าเธอหลงตัวเองขนาดนี้นะ”

ไป๋รั่วหรงถูกพูดแบบนี้ใบหน้าเล็ก ๆ ก็แดงขึ้นมาทันที

“ซะที่ไหนกันละ ฉันก็แค่ดูจุดดำบนใบหน้าว่ายังมีหลงเหลืออยู่ไหน”

เธอพูดพลางแกล้งทำเป็นกังวลลูบใบหน้าขาวไร้ที่ติของเธอเบา ๆ

เพียงแต่ว่าทุกครั้งที่เห็นตัวเองในกระจก

ในหัวของไป๋รั่วหรงก็จะมีใบหน้าสงบนิ่งหล่อเหลาปรากฎขึ้นมา

ในขณะที่จิตกำลังมึนงงเธอก็ถามความเห็นขึ้นอย่างไร้สติไม่รู้ตัว

“เฉียนเอ๋อร์ เธอบอกว่าหมอเทวดาหลินส่งยารักษาโรคล่ำค่ามาให้ฉัน

เธอว่าฉันควรจะไปขอบคุณต่อหน้าเขาดีหรือเปล่า”

เป็นพี่น้องกันมาหลายปี ไป๋เฉียนเอ๋อร์เห็นท่าทางเธอแบบนี้ก็รู้ว่าในใจไป๋รั่วหรงยังไม่ลืมผู้ชายคนนั้น

จึงฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว ไป๋เฉียนเอ๋อร์เอามือทั้งสองข้างแอบซ่อนไว้ที่เอวของไป๋รั่วหรง

“ขอบคุณเหรอ? ฉันเกรงว่ายังลืมหลินมั่วคนนั้นไม่ลงมากกว่านะ

สารภาพมาซะโทษหนักจะได้กลายเป็นเบา

พูดความจริงมานะ”

“น่าเกลียด เธอพูดเพ้อเจ้ออะไรฉันจะไปคิดเรื่องอย่างว่าแบบเธอได้ยังไงกันละ

เลิกเล่นได้แล้ว ฮ่า ๆ จั๊กจี้นะ ปล่อยฉันนะ”

...

ลานด้านหลังหุยชุนถัง

หลังจากที่ได้รับการฝังเข็มของหลินมั่วอาการพลังปราณย้อนกลับของนักปราชญ์หญิงตุนหวงก็ฟื้นตัวได้มากขึ้นแล้ว

แต่เส้นลมปราณที่ได้รับบาดเจ็บจากพลังวิญญาณยุ่งเหยิงยังไม่หายดี

หลังจากตรวจชีพจร

หลินมั่วชักมือกลับ แล้วพูดขึ้น

“อืม โดยพื้นฐานตอนนี้ฟื้นตัวดีขึ้นมากแล้ว

พักฟื้นอีกสักระยะหนึ่งก็หายดีแล้วละ”

“ขอบคุณ หมอเทวดาหลิน”

พูดจบแก้มของนักปราชญ์หญิงตุนหวงก็แดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

คุณหนูเสวี่ยเหลียนก็เป็นหมอเทวดา

คำแนะนำของคุณแบบนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยจำเป็นหรือเปล่า?”

คนที่พูดขึ้นก็คือต้วนซือนั่นเอง

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาพูดจบทุกคนที่อยู่รอบข้างก็มองเขาด้วยสายตาขุ่นเคืองทันที

นายจะดูละครก็ดูไปสิจะพูดมากทำไมกัน

เรื่องนี้ถ้าคนที่อยู่ตรงนี้ไม่รู้เรื่องก็คงจะคิดว่ามีปากเสียงกัน

เดิมทีทั้งสองคนต่างก็มีเรื่องเก็บไว้ในใจจึงเพิ่งสังเกตเห็นเพื่อนร่วมงานที่อยู่โดยรอบ

ด้วยความตื่นตระหนกเสวี่ยเหลียนลุกขึ้นด้วยความตกใจ

อย่างไรก็ตามเธอยังอยู่ในช่วงอ่อนแอเมื่อลุกขึ้นยืน

ก็รู้สึกขาอ่อนแรงทำให้ร่างกายของเธอล้มลงทันที

ทุกคนต่างก็รู้เรื่องไม่มีใครยื่นมือเข้าไปช่วยประคอง

ได้แต่มองเสวี่ยเหลียนล้มลงในอ้อมแขนของหลินมั่วตาปริบ ๆ จากนั้นก็มีเสียงเชียร์ดังขึ้น

“ท่านเสวี่ยเหลียนจะต้องระวังร่างกายให้มากขึ้นนะ”

“คุณหลินมั่วนักปราชญ์หญิงตุนหวงยังไม่หายดีเลยนะ คุณจะต้องเอาใจใส่ให้มากกว่านี้นะ”

“ใช่แล้ว กระดูกของผู้หญิงนั้นอ่อนแอคุณหลินจะต้องดูแลให้ดีนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดเป็นนัยของทุกคน

เดิมทีนักปราชญ์หญิงตุนหวงที่ขี้อายอยู่แล้วสีหน้าก็ยิ่งแดงขึ้นมากกว่าเดิม