หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2090

หลังจากได้เห็นฉากที่หลินมั่วกอดกับนักปราชญ์หญิงตุนหวงกับตาตัวเองทำเอาหลายวันมานี้ไป๋รั่วถึงกลับไม่สบายใจจนกินข้าวกินปลาไม่ลง เพราะส่วนหนึ่งกำลังสงสัยว่าเรื่องที่เขาพูดกันว่าหลินมั่วเป็นคนที่มีครอบครัวอยู่แล้วนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่

ถ้าหากเป็นเรื่องจริง และเพราะอะไรถึงได้ไปกะหนุงกะหนิงกับผู้หญิงคนอื่นอีก

แม้ว่าจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ในใจของเธอก็รู้สึกว่าหลินมั่วไม่ใช่คนเจ้าชู้ประตูดินแบบนั้น

ด้วยเหตุนี้จึงเกิดคำถามตามมาอีกหนึ่งข้อ ว่าถ้าหากเรื่องที่ว่าเขามีครอบครัวแล้วเป็นเพียงเรื่องโกหก นั่นก็หมายความว่าหลินมั่วแค่รังเกียจเธอจากใจจริง จึงพูดออกมาโดยไม่คิดอะไร แค่อยากจะหาข้ออ้างเพื่อปฏิเสธเธอเท่านั้น

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ไป๋รั่วหรงยิ่งรู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้น

ด้วยอารมณ์เช่นนี้เธอจึงชักดาบยาวในมือออกมา ขณะที่เธอกำลังร่ายรำเพลงดาบ แสงเย็นเฉียบของคมดาบก็แผ่กลิ่นอายที่เป็นเอกลักษณ์ออกมา

ถ้าหากหลินมั่วอยู่ตรงนั้นด้วยก็คงจะจำเพลงดาบนี้ได้ ใช่แล้ว มันคือเพลงดาบที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตระกูลไป๋

เพลงดาบเนี่ยอี

ศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋ถ่ายทอดให้แก่ทายาทผู้ชายในตระกูลและต้องถ่ายทอดสู่ทายาทสายตรงเท่านั้น ไม่ถ่ายทอดให้แก่ทายาทสายรอง และเพลงดาบเนี่ยอีก็เป็นเพลงดาบเฉพาะที่ถ่ายทอดให้ทายาทผู้หญิงสายตรงของตระกูลไป๋

แม้ว่ากระบวนท่าจะแตกต่างกัน แต่หลักการพื้นฐานมีความคล้ายคลึงกัน โดยทั้งหมดล้วนมุ่งเน้นไปที่การเปลี่ยนแปลงกระบวนท่าที่หลากหลาย และการระเบิดพลังระยะใกล้

น่าเสียดายที่เพลงดาบแบบนี้ไม่เหมาะสมกับผู้ชาย

กลับมาที่ไป๋รั่วหรง ขณะที่เธอกำลังกวัดแกว่งดาบยาวอย่างต่อเนื่องอยู่นั้น ปราณกระบี่จาง ๆ ก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นรอบ ๆ ตัว และเพราะเธอมีความคับแค้นอยู่ในใจ จึงทำให้ทุกกระบวนท่าของดาบมีกลิ่นอายเย็นยะเยือกออกมา

“จงหักซะ”

หลังจากส่งเสียงคำรามเบา ๆ แสงเย็น ๆ ก็วาบผ่านก่อนที่ต้นไม้ข้างตัวไป๋รั่วหรงที่มีลำต้นหนาพอกับน่องขาต้นนั้นก็หักออกเป็นสองส่วน และรอยที่หักออกจากกันนั้นเรียบเนียนอย่างมาก

“ยินดีด้วยนะหรงหรง คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้เธอไม่เพียงแต่ร่างกายจะฟื้นตัวขึ้นแล้ว แต่ยังดูสวยมากยิ่งขึ้น และทักษะการใช้ดาบก็ก้าวหน้าขึ้นอย่างมากเช่นกัน”

แม้ว่าไป๋เฉียนเอ๋อร์จะมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าและยังชื่นชมไป๋รั่วหรงไม่หยุดปาก แต่ในใจกลับสั่นเทาไปด้วยความอิจฉาริษยา

และเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำชมของไป๋เฉียนเอ๋อร์ ไป๋รั่วหรงกลับพูดอย่างใจเย็นว่า

“บางทีอาจจะเป็นเพราะโชคเข้าข้างล่ะมั้ง”

หลังจากหาข้ออ้างเรื่อยเปื่อยมาแก้ตัว ไป๋เฉียนเอ๋อร์ก็มองไปที่ไป๋รั่วหรงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ทันใดนั้นก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาในใจ

“หรงหรง เธออย่าเศร้าไปเลย ฉันเคยบอกเธอไปแล้วว่าก่อนหน้านั้นว่าหลินมั่วไม่ใช่คนดี บางทีในมือของหลินมั่วอาจจะยังมีเมล็ดของเมล็ดบัวอัคคีอยู่อีกมากมาย เขานะก็แค่ใช้สิ่งนี้ล่อลวงสาว ๆ ไปทั่ว เธออย่าได้ไปตกหลุมพรางเข้าล่ะ”

พอพูดถึงตรงนี้ ไป๋เฉียนเอ๋อร์ก็หยุดพูด ในเวลานี้ที่เธอจงใจพูดถึงเมล็ดบัวอัคคีขึ้นมาอีกครั้ง แน่นอนว่าเธอมีแผนการในใจอยู่แล้ว

เป็นอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด หลังจากได้ยินชื่อของสิ่งนี้เข้า อารมณ์ของไป๋รั่วหรงก็เปลี่ยนไปทันทีเช่นกัน

เมล็ดบัวอัคคีพันปีเลยนะ ยาครอบจักรวาลที่หายากเช่นนี้อีกฝ่ายกลับมอบให้ตัวเองโดยไม่แม้แต่จะลังเลเลยสักนิด หลินมั่วเขาจะรังเกียจตัวเองได้อย่างไร

“เฉียนเอ๋อร์ เธอคิดว่าฉันเข้าใจเขาผิดหรือเปล่า?”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายติดเบ็ดแล้ว ไป๋เฉียนเอ๋อร์ก็แอบดีใจในใจขอเพียงไป๋รั่วหรงไขเรื่องนี้ให้กระจ่าง ไปถามจำนวนเมล็ดของเมล็ดบัวอัคคีที่อยู่ในมือหลินมั่วให้ชัดเจนมาได้ ถึงเวลานั้นเธอก็สามารถยุยงให้ไป๋รั่วหรงไปขอให้ตัวเองสักเม็ดได้

เป็นพี่น้องที่แสนดีก็ควรจะแบ่งบันความสุขร่วมกันไม่ใช่เหรอ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็อดที่จะยิ้มอย่างชอบใจไม่ได้