หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 226

หลังจากที่สวี่เจี้ยนกงกลับไป เขาก็เริ่มวางแผนจัดงานเลี้ยงสำหรับเย็นวันถัดไปทันที

เขาวุ่นอยู่กับการจองห้องวีไอพีของโรงแรมระดับไฮเอนด์ในเมืองและก็ซื้อเหล้าบุหรี่มากมาย

คืนต่อมา หลังจากหลินมั่วเลิกงานเขาก็ไปรับสวี่ปั้นซย่า

เขาต้องคอยดูแลพวกของหลี่เฉียงในมื้อค่ำคืนนี้ อันที่จริงสวี่เจี้ยนกงไม่อยากให้หลินมั่วไป

แต่สวี่ปั้นซย่ากังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น เธอจึงเรียกหลินมั่วมา

พอเธอมาถึงโรงแรม ยังไม่ทันถึงห้องวีไอพี เธอก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังออกมาจากข้างใน

"ลุงสวี่ หวงเหลียงอยู่นี่ เราคนกันเองทั้งนั้น"

"ผมไม่ได้โม้นะ ในช่วงของพวกเรา ผมพูดได้ดีมากจริงๆ!"

“ผมอยากให้เขาสร้างเขาก็สร้าง”

“ฉันไม่อยากให้พวกเขาก่อสร้าง คนที่ไซต์งานก่อสร้างก็จะเชื่อฟังแต่โดยดี!”

หลิ่นมั่วกับสวี่ปั้นซย่าผลักประตูเข้าไป พวกเขาเห็นเพียงห้องที่อบอวลไปด้วยควัน

มีชายฉกรรจ์เด็ดถึงแปดคนนั่งอยู่ที่โต๊ะกลมอันกว้างขวาง

ผู้ชายเหล่านี้ล้วนไว้ผมสกินเฮด สวมสร้อยทองเส้นใหญ่ ไม่สวมเสื้อและโชว์รอยสักทั่วร่างกาย

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความบ้าระห่ำ แทบจะเขียนคำว่า'ไม่ล้อเล่น'ติดไว้

หวงเหลียงก็นั่งอยู่กับพวกเขา เขาสูบบุหรี่และกอดคอลูกสมุนพวกนั้นราวกับว่าพวกเขาคุ้นเคยกันดี

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยนั่งตรงกลาง เขาส่งบุหรี่ให้อีกคนด้วยรอยยิ้มและใบหน้าที่ประจบสอพลอ

คนที่กำลังคุยกับสวี่เจี้ยนกงคือหลี่เฉียง ในท่ามกลางคนเหล่านี้เขาดูเหมือนกับลูกพี่

เขานั่งเก้าอี้ตัวหลักอย่างองอาจ

เมื่อหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าเข้ามาในห้อง ทุกคนในห้องก็ชะงักไปครู่หนึ่งและสายตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หวงเหลียงรีบยืนขึ้นทันที เขาเดินไปหาสวี่ปั้นซย่าแล้วยื่นมือไปลากเธอพร้อมกับยิ้ม "พี่เฉียง น้องคนนี้ขอแนะนำให้พี่รู้จักกับเธอซักหน่อย"

“ท่านนี่คือ พี่สาวของภรรยาผมที่ผมเคยเล่าให้พวกพี่ฟัง”

"สวี่ปั้นหย่า ประธานกรรมการอุตสาหกรรมยา เคยเป็นสาวงามอันดับหนึ่งของเมือง*กว่างหยาง* !"

หลังจากที่คนในห้องส่งเสียงดังอยู่พักหนึ่ง หลี่เฉียงก็พูดขึ้นมาอย่างช้าๆ ว่า "ประธานสวี่ก็เข้ามาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่ยอมนั่งสักที นี่เป็นเพราะว่าคุณดูถูกพี่น้องของพวกเราเหรอ"

พอหวงเหลียงได้ยินคำพูดนั้นก็รีบพูด "มา ปั้นซย่านั่งลงเร็ว"

"ขอผมแนะนำเขาให้คุณนะ นี่คือหลี่เฉียง พี่เรียกเขาว่าพี่เฉียง คนนั้นคือพี่โจวแล้วก็คนนั้นคือพี่โหว..."

หลังจากแนะนำตัว ใบหน้าของชายฉกรรจ์ในห้องก็เต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจราวกับว่าพวกเขาเป็นลูกพี่จริงๆ

และสายตาที่พวกเขามองมายังสวี่ปั้นซย่าก็ช่างสุดจะทน

ท่าทางนั้นราวกับอยากจะถอดเสื้อผ้าของสวี่ปั้นซย่าออกทั้งหมด

สวี่ปั้นซย่ารู้สึกอึดอัด แต่เธอก็ยังทักทายอย่างสุภาพแล้วนั่งลงข้างๆแม่ของเธอ

ใครจะไปรู้ ตอนที่เธอกำลังจะนั่งลง หลี่เฉียงก็ตบโต๊ะทันที "ประธานสวี่ คุณนั่งตรงนั้นแล้วจะดูแลแขกได้อย่างไรกัน"

"ไม่แปลกใจเลยที่สถานที่ก่อสร้างของตระกูลสวี่ของคุณไม่สามารถสร้างขึ้นได้ คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องดูแลแขกอย่างไรแล้วยังจะเชิญแขกมาอีก"

"ไปกันเถอะพี่น้องทั้งหลาย!"