หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2484

หลังจากที่หลินมั่วเดินจากไปแล้ว

บรรดาองครักษ์ลับก็รีบซุบซิบกันทันที

องครักษ์ที่ถูกถีบจนล้มลงรีบวิ่งมาหาลั่วอีด้วยความตื่นตกใจ

“ท่านหัวหน้า เด็กคนนั้นเป็นใครกัน

ทำไมคุณต้องเกรงใจเขาขนาดนั้นด้วย”

ลั่วอีสบถขึ้นก่อนจะอธิบายให้ลูกน้องฟังอย่างไม่พอใจ

“เขาชื่อหลินมั่ว เป็นศิษย์รักในสำนักของผู้อาวุโสไป๋

อายุยังน้อยแต่กำลังจะได้เป็นผู้อาวุโสแห่งสมาคมแพทย์สภา

แถมยังเป็นผู้ฝึกสอนการต่อสู้ของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ อีกทั้งยังเป็นผู้นำในมณฑลก่วงอีก”

“แล้วดูพวกเราสิ อายุปูนนี้แล้วยังเป็นได้แค่องครักษ์ลับ

แบบนี้จะไปพูดกับใครเขาได้”

ลูกน้ององครักษ์ตกใจทันที และเขาก็รู้ดีว่าท่านหัวหน้ากำลังพูดประชดประชันตัวเองอยู่

หลังจากที่โค้งคำนับ เขาจึงรีบกลับเข้าประจำตำแหน่งทันที

ทางด้านของหลินมั่ว

ลุงโซ่วเมื่อรู้ว่าเขามาจึงอาสาพาเขาไปหาผู้อาวุโสไป๋

ระหว่างทาง เขาเห็นว่าทุกที่ภายในคฤหาสน์มีการรักษาความปลอดภัยอย่างหนาแน่น และมีองครักษ์ยืนอยู่ประจำทุกจุด

หลินมั่วเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย

ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่าตระกูลไป๋กำลังประสบปัญหาบางอย่างอยู่

พวกเขาเดินมาถึงศาลาข้างทะเลสาบ

ผู้อาวุโสไป๋ยังคงนั่งจ้องทุ่นดึงระดับของเบ็ดตกปลาที่ลอยอยู่เหนือผิวน้ำเงียบๆ

ในขณะที่เขากำลังจะยื่นมือออกไปจับ เขาก็คว้าได้เพียงอากาศเท่านั้น

เมื่อหันหลังมา เขาก็พบว่าหลินมั่วกำลังยืนถือกาน้ำชาอยู่ข้างๆ ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

น้ำชาใสถูกเทลงในถ้วยชาด้วยความประณีต

“มาแล้วเหรอ!”

หลังจากที่ผู้อาวุโสไป๋พยักหน้าให้หลินมั่ว เขาก็ยิ้มเบาๆ

ในขณะที่เขากำลังจะพูดต่อ

จู่ๆ บนผิวน้ำก็มีการเคลื่อนไหว ลูกลอยของเบ็ดตกปลาเด้งขึ้นมาด้วยความเร็ว

ในตอนนั้นเอง ผู้อาวุโสไป๋ที่กำลังสะลึมสะลือ จู่ๆ ก็ดีดตัวขึ้นมาอย่างมีพลัง

“ปลามาแล้ว ปลามาแล้ว”

เขาถอดเสื้อคลุมผ้าฝ้ายออกด้วยความตื่นเต้น

จากนั้นเขาก็กระตุกแขนซ้ายอย่างแรง

ทำให้บนผิวน้ำ มีคลื่นลูกใหญ่ลอยขึ้นมาทันที

“ไม่เป็นไร ก็แค่หยอกเล่นน่ะ

แล้วนี่ร่างกายฟื้นฟูเป็นอย่างไรแล้วบ้าง”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา มุมปากของหลินมั่วก็กระตุกยิ้มขึ้น

“หายเป็นปกติแล้วครับ ร่างกายของศิษย์คนนี้แข็งแรงมาก

บาดแผลเล็กน้อยพวกนั้นก็เหมือนกับถูกยุงกัด”

เมื่อพูดจบ

เขาก็หันไปมองลุงโซ่วที่เดินจากไป เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินลับไปแล้ว

หลินมั่วจึงแอบหยิบกล่องที่แสร้งห่อให้เหมือนถุงชาขึ้นมา

แต่ทว่ายังไม่ทันที่จะได้แกะออก

แววตาของผู้อาวุโสไป๋ก็เปล่งประกายทันที จากนั้นเขาก็ลูบหนวดเคราปรอยๆ

“ท่านอาจารย์ นี่เป็นเหล้าหมักที่ศิษย์ทำเองกับมือ

อยากลองชิมไหม”

ผู้อาวุโสไป๋กลืนน้ำลายเบาๆ และไม่มีท่าทางอื่นอีก

จากนั้นน้ำชาในถ้วยก็ถูกสาดทิ้งลงไปในทะเลสาบ

“ซ่า!”

สิ้นเสียงสาดน้ำ ถ้วยชาก็ถูกยืนมาให้หลินมั่วทันที