หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2512

เซี่ยไป่เหอคนนั้น เป็นหนึ่งในเรื่องราวภายในมากมายที่ถูกเปิดเผย

สิ่งที่หลินมั่วติดอยู่ในใจที่สุดก็คือเหตุผลที่เซี่ยเชียนซานช่วยเหลือญี่ปุ่นมาโดยตลอด

อีกฝ่ายคิดจะฆ่าตน ในทางกลับกันดูเหมือนว่าเขาต้องการหาอะไรบางอย่างในประเทศจีน

จากที่เซี่ยไป่เหอ ถ้าเรื่องนี้สำเร็จ

ญี่ปุ่นจะมอบความลับแห่งความเป็นอมตะให้แก่หัวหน้าตระกูลเซี่ย

“ชิ ถ้าญี่ปุ่นอย่างพวกเขาพวกเขาเป็นอมตะได้จริง ก็ต้องครองโลกได้ตั้งนานแล้ว

จะมาถึงมือของเซี่ยเชียนซานได้ยังไง”

หลังจากที่บ่นเสร็จ หลินมั่วก็เร่งความเร็วของรถอีกครั้ง

ในขณะเดียวกันก็ทบทวนการต่อสู้ครั้งนี้ในใจ

เขาขับอยู่ตลอดประมาณครึ่งชั่วโมง

หลินมั่วถึงได้จอดรถอย่างกะทันหันข้างทาง

หลังลงจากรถ เขาหยิบชุดเครื่องมือแพททย์ออกมา

ลากร่างที่อ่อนล้าไปที่เนินเขา เริ่มรักษาบาดแผลทั่วร่างกาย

เย็บบาดแผลถูกแทงสาหัสหลายแผล

เขาหยิบขี้ผึ้งจินจวงออกมา แล้วทาให้ทั่วบาดแผล

จากนั้นถึงได้ปลดล็อกจุดฝังเข็มที่ผนึกไว้ด้วยตัวเอง

ในตอนนี้ แขนที่เดิมทีสีหมองเพราะความเจ็บปวดก็เริ่มมีสีเลือดทีละน้อย

หลังจัดการกับอาการบาดเจ็บ

หลินมั่วนั่งไขว้ขาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ

ผ่านไปนาน จนกระทั่งเลือดสีเข้มพุ่งกระจายออกมาจากปาก

ตอนนี้เขาถึงได้รู้สึกสบายขึ้น

ก่อนจากมา เขากลืนยาระเบิดเลือดลงไปหนึ่งเม็ดระหว่างที่ทำการเช็ดเลือดที่มุมปาก

ตอนนี้ถึงได้รู้สึกถึงการกลับมาของพลัง

แต่ยาเม็ดนี้เป็นยาที่บีบศักยภาพของร่างกายมนุษย์ หากไม่นำออกจากร่างกายโดยเร็วที่สุดอาจทำให้เกิดความเสียหายได้

ทำทุกอย่างเสร็จแล้ว หลินมั่วจึงนำยาอายุวัฒนะจำนวนหนึ่งสำหรับการบาดเจ็บภายใน การเติมพลังชี่ การเติมพลังชี่ และการบำรุงรักษาสุขภาพอย่างเป็นระเบียบ

หลังจากพักผ่อนอย่างง่าย เขาถึงได้ลุกขึ้นยืน

ตอนที่เขากำลังจะจากไป

มีเสียงการสนทนาเกิดขึ้นจากที่ไม่ไกลอย่างกะทันหัน

“แม่เจ้าโว้ย เรารวยแล้ว เขาลูกนี้มีเหล็กหายากเต็มไปหมดเลย”

“จริงเหรอ ? ขอดูบ้างสิ

พระเจ้า จริงเหรอเนี่ย แถมยังเป็นเหมืองเปิดซะด้วย

เราต้องรวยเละแน่”

“ไปๆๆ เรารีบกลับไปรายงานเรื่องนี้กันก่อนเถอะ”

.......

แน่นอนว่าจะต่อยตีกัน ทั้งสองฝ่ายก็ต้องมาที่ข้างถนน

หลังจากที่มีเสียงแตรรถดังแสบหู เจ้าของรถก็เข้ามาร่วมวงด้วย

บอกว่านี่คือเมือง

แต่มองไม่เห็นความเจริญรุ่งเรืองเลย

รู้สึกเหมือนเป็นสถานที่ที่ล้าหลังและไม่เป็นระเบียบเสียมากกว่า

“การเดินทางสองเมืองครั้งนี้ เหมือนว่าจะเหนื่อยเปล่าซะแล้วสิ”

หลังจากที่บ่นพึมพำ หลินมั่วก็ไม่ได้ใส่ใจสภาพแวดล้อมด้านนอกอีก

จนกระทั่งมาถึงสมาคมพันธมิตรศิลปะการต่อสู้แห่งเมืองพานหยาง

แต่ก็ไม่ได้ดีไปกว่าภายนอกสักเท่าไหร่

อาคารสำนักงานซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของชื่อเสียงของสมาคมพันธมิตรศิลปะการต่อสู้เก่าแก่และทรุดโทรม

ผนังด้านนอกของตึกสองชั้นแรกถูกสีสเปรย์พ่นจนมีสีสันหลากหลาย

มีทั้งเปลือกไข่ รวมถึงสิ่งไม่เป็นโคลนด้วย

ดูเหมือนว่าจะมีคนสร้างปัญหาให้ที่นี่ไม่น้อยเลย

เจ้าหน้าที่ของสมาคมก็มีน้อยจนน่าอนาถ

หลินมั่วเข้ามาถึงโถง เห็นเจ้าหน้าที่ยังไม่ถึงสิบคน

แต่คนเหล่านี้ดูเกียจคร้าน ไม่ได้ทำการทำงานเลยสักคน