หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2581

ค่อยๆ เดินเข้าไปในเมือง

ตึกอาคารของถนนสองข้างยังคงรักษาสไตล์ตึกแบบโบราณ

กระทั่งผู้คนที่เดินสัญจรไปมา ผู้คนมากมายล้วนแต่งกายสไตล์โบราณ

ทั่วทั้งเมืองเหมือนพาผู้คนย้อนเวลากลับไปยุคโบราณ

ทว่าสไตล์ตึกอาคารที่สลับซับซ้อนแบบนี้ กลับทำให้หลินมั่วหนังศีรษะชา

เขาไม่รู้ว่า บ้านตระกูลจ้าวอยู่ที่ไหน!

ช่วงที่กำลังมึนงงอยู่นั้น เขายื่นมือเรียกคนที่เดินสัญจรไปมา

“สวัสดีครับ คุณน้า! ไม่ทราบว่า บ้านตระกูลจ้าวไปทางไหนครับ”

หญิงวัยกลางคนที่โดนเรียก เมื่อโดนเรียกว่าคุณน้าเธอจึงทำหน้าบึ้งตึง

“ทางโน้น!”

หลังจากยกมือชี้ทางแบบรำคาญแล้ว เธอจึงเดินไปเลย ถ้าหากไม่เห็นว่าหลินมั่วหน้าตาหล่อเหลาเธอคงขี้เกียจที่จะตอบ

หลินมั่วมองฝีเท้าที่เดินออกไปของอีกฝ่าย อดไม่ได้ที่จะเกาศีรษะแกรกๆ

“ผู้อยู่อาศัยในเมืองกู่เน่ย หยิ่งขนาดนี้เลยเหรอ”

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ตระหนักถึงอีคิวที่ต่ำของตัวเองเขาเลยสักนิด

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาพลางมองทิวทัศน์ไปตามทางเดิน พร้อมกับเดินเรื่อยๆ ไปยังบ้านตระกูลจ้าว

เขาเสียเวลาเกือบสองชั่วโมง

หลินมั่วในที่สุดจึงมาถึงที่หมายของตัวเองแล้ว

และตอนที่เขากำลังจะเดินเข้าประตู

ยามสองคนนอกประตูใหญ่เข้ามาขวางเขาทันที

“จะทำอะไร บ้านตระกูลจ้าว คนนอกห้ามเข้า!”

ขณะพูดสองคนสะบัดกระบองที่ติดอยู่ตรงเอวทันที

ดูมาดของพวกเขา

หลินมั่วจึงถอยหลังสองสามก้าว จากนั้นจึงแบมือทั้งสองข้าง เพื่อบอกว่าตัวองไม่ใช่บุคคลอันตราย

แล้วจึงเข้าใจจุดประสงค์ที่มา

“เอ่อ ผมมารักษาโรคให้เจ้าของบ้านของพวกคุณครับ!”

ตอนที่เขาพูดออกไป

ทั้งสองคนสบตากันหนึ่งที จากนั้นจู่ๆ จึงหัวเราะเสียงดัง

“ฮ่าๆๆ นายน่ะเหรอ จะมารักษาคนป่วย

มุกนี้ ไม่เหมาะกับนายเลย กลัวว่าคงไปคุ้ยมาจากถังขยะที่ไหนมากกว่า”

“ไม่ดูสภาพยาจกของตัวเองเลย ถ้าหากนายเป็นหมอจริง

สภาพคนอย่างนาย ก็เป็นหมอที่ไม่รู้จริง

สู้ไปหาโรงงานทำสกรูจะดีกว่า”

“รีบไสหัวไป อย่ามาเกะกะแถวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจ”

พูดถึงตอนท้าย น้ำเสียงของยามสองคนเริ่มไม่เป็นมิตรขึ้นมา

ยามหน้าเจื่อนทันที

แย่แล้วเดือนนี้ไม่มีเงินกินเหล้าแล้ว

“ไอ้หนุ่ม ได้ยินหรือยัง

ถ้ายังไม่ไปอีก อย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจ”

หลินมั่วมองคนเถื่อนทั้งสามคนที่อยู่ตรงข้าม แล้วหัวเราะอย่างดูถูก

“ได้ พวกคุณเป็นคนไล่ผมเองนะ

หวังว่าพวกคุณจะไม่เสียใจภายหลัง”

เมื่อได้ยินดังนี้ หัวหน้าพ่อบ้านจึงแสดงสีหน้าเยาะเย้ยดูถูก

“เสียใจ เหอะๆ ฉันทำงานเป็นพ่อบ้านตระกูลจ้าวมาหลายปี

นี่เป็นครั้งแกที่มีคนกล้าพูดจาโอหังกับฉันแบบนี้”

“พวกแกสองคนมัวโอ้เอ้อะไรอยู่ ตีขาไอ้เด็กคนนี้ให้หักเดี๋ยวนี้

ฉันอยากจะรู้ว่าจะเสียใจยังไง”

เดิมทียามสองคนนี้ เนื่องจากหลินมั่วทำให้โดนพ่อบ้านหักเงิน พวกเขาจึงไม่พอใจเป็นทุนเดิม

ตอนนี้พอได้ยินคำสั่ง จึงยกแขนขึ้นโดยตรง

เมื่อเห็นว่ากระบองกำลังจะตีลงมา

ทันใดนั้นเสียงตวาดดังมาจากไกล

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”