หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 272

อุตสาหกรรมยาสวี่ซือ ที่ห้องทำงานของสวี่ปั้นซย่า

เมื่อเห็นพ่อแม่เดินมา สวี่ปั้นซย่าก็รู้ได้ว่าพวกเขาต้องการทำอะไร

“พ่อแม่ พวกพ่อมาที่นี่เพื่อที่จะถามเรื่องสามร้อยล้านที่ตระกูลโจวชดเชยให้ใช่ไหม?”

“ไม่ต้องถามแล้ว สามร้อยล้านนั้น พวกฉันเอาไปชดใช้ให้ตระกูลจ้าวแล้ว”

สวี่ปั้นซย่าพูดออกมาโดยตรง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็ระเบิดความโกรธออกมา

“ปั้นซย่า แกรู้มานานแล้ว?”

“แก...แกทำไมไม่หยุดเขา!”

ฟังฮุ่ยรีบกล่าว

สวี่ปั้นซย่า “ฉันไม่ได้รู้มานานแล้ว นี่เป็นฉันที่ให้เขาทำเอง!”

ฟังฮุ่ยตกตะลึง “แกให้เขาทำเหรอ?”

“แกบ้าไปแล้ว?”

“นั่นคือสามร้อยล้านนะ แก...แก...แกให้เขาเอาสามร้อยล้านไปให้คนอื่นแล้ว?”

สวี่ปั้นซย่า “แล้วยังไงล่ะ?”

“กำไลหยกที่ตระกูลจ้าวมอบให้ฉันมีมูลค่ากว่าสามร้อยล้านนะ!”

“แม่ทำของคนหาย ใครจะไม่ต้องการให้ชดใช้ล่ะ?”

ฟังฮุ่ยรีบพูด “ชดใช้ ชดใช้อะไร?”

“แกเอาเงินไปชดใช้ให้พวกเขาแล้ว บ้านพวกเราจะทำยังไง?”

“บ้านพวกเราไม่มีอันจะกินนะ?”

สวี่ปั้นซย่า “แม่ นี่แม่กำลังพูดเรื่องอะไร?”

“ครอบครัวเราหลายปีมานี้ก็ใช้ชีวิตได้ตามปกติ ครอบครัวเราไม่ต้องใช้เงินด่วนอะไรอีก”

“แต่ก่อนครอบครัวเราแค่ทำงานอยู่ที่นี่ ตอนนี้อุตสาหกรรมยาสวี่ซือเป็นของครอบครัวเรา แล้วยังจะไม่มีเงินซื้อข้าวกินได้ยังไง?”

สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยความโมโห “ที่แม่แกพูดหมายความว่าอย่างนั้นเหรอ?”

“ปั้นซย่า ที่จริงแล้วแกโง่จริงๆ หรือแกล้งโง่?”

“ในบ้านกำลังเกิดอะไรขึ้น ในใจแกไม่เคยสนเลย”

“บ้านของครอบครัวเราเก่าจนไม่รู้จะยังไงแล้ว มันไม่ต้องเปลี่ยนเหรอ?”

“เฟอร์นิเจอร์ของใช้ในบ้านทั้งหมดล้วนเป็นของเมื่อหลายปีก่อนแล้ว มันไม่จำเป็นต้องซื้อใหม่เหรอ?”

“พวกเพื่อนเก่าของฉันตอนนี้ใครๆ ก็ออกรถหรูกันหมด แล้วฉันล่ะ?”

“ทุกคนใส่นาฬิกาโรเล็กซ์ ใส่สูทอาร์มานี่กันหมด แล้วฉันล่ะ?”

“หลินมั่วติดคุกไม่กี่ปีแลกกับสามร้อยล้าน แกคิดว่ามันคุ้มไม่คุ้ม?”

สวี่ปั้นซย่ากล่าวออกมาโดยไม่ลังเล “ไม่คุ้ม!”

“เขาเป็นสามีของฉัน เขาไม่ยอมให้ฉันต้องลำบาก ฉันเองก็ไม่ยอมให้เขาต้องลำบากเหมือนกัน!”

ในตอนที่พูดประโยคนี้ออกมา ท่าทีของสวี่ปั้นซย่านั้นมั่นคงอย่างยิ่ง

ตั้งแต่ครั้งแรกที่หลินมั่วปลูกกุหลาบให้เธอเป็นของขวัญวันเกิด เธอก็ถือว่าหลินมั่วเป็นสามีของตัวเองแล้วจริงๆ !

และในตอนที่ขอแต่งงานที่โรงแรมก็ทำให้เธอตกหลุมรักผู้ชายคนนี้จนหมดใจ

คุณไม่ทิ้งฉัน ฉันก็จะไม่ทิ้งคุณ!

คุณไม่ยอมให้ฉันต้องลำบากแม้แต่น้อย แล้วฉันจะยอมให้คุณทุกข์ทรมานได้ยังไง?

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยตัวสั่นไปด้วยความโกรธ

สวี่ตงเสวี่ยถึงกับกัดฟันกรอดแล้วตบโต๊ะตะโกน “แกไม่อยากให้เขาได้รับความลำบาก ก็เลยให้พวกเรารับความลำบากแทน ถูกไหม?”

“สวี่ปั้นซย่าเอ๊ยสวี่ปั้นซย่า พ่อแม่เลี้ยงแกมายังไงให้กลายเป็นคนไม่รู้จักบุญคุณแบบนี้”

“ช่างเถอะ พ่อแม่ พวกเราไม่ต้องไปคุยกับไอ้คนอกตัญญูนี่แล้ว!”

“พวกเราไปเอาเงินที่ตระกูลจ้าวโดยตรง!”

“หวงเหลียง คุณหาคนไปที่นั่นด้วย ถ้าไม่ให้เงินก็พังบ้านพวกเขาเลย!”