หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4389

เมื่อเสียงที่อ่อนโยนเเละสง่างามดังขึ้น

ทุกคนต่างหันไปมองพร้อมกัน

เห็นเพียงชายหนุ่มบนร้านอาหารผู้หนึ่ง ถือพัดเหล็กสีเงิน สวมเสื้อคลุมยาวสีขาว ผมยาวสลวยกว่าสตรีทิ้งตัวบนบ่า

เมื่อพิจารณาจากรูปลักษณ์ภายนอกเเล้ว ยิ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศของนักปราชญ์ ราวกับนักศึกษาคนหนึ่ง

บวกกับใบหน้าที่งดงามนั้น

เพียงเเค่ปรากฏตัว หญิงสาวที่เดินผ่านมาก็อดไม่ได้ที่จะเเอบมอง ดวงตาเปล่งประกายด้วยความหลงใหล

ส่วนชายหนุ่มชุดขาวนั้น กลับเดินลงมาจากร้านอาหารอย่างช้าๆ ราวกับไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

“บัณฑิตพัดเงิน เหลียงเหวินจวิน!”

“ศิษย์อัจฉริยะของสำนักพัดเงินผู้นี้ ไยจึงมาวุ่นวายด้วย”

“ได้ยินว่าเขาคือสุดยอดอัจฉริยะในรุ่นของพวกเขา ที่มีความหวังมากที่สุดที่จะทะลวงสู่ขอบเขตศักดิ์สิทธิ์”

เหลียงเหวินจวินดูเหมือนจะได้ยินเสียงกระซิบของคนเหล่านี้

เขาจับพัดด้วยมือข้างหนึ่ง เเละประสานหมัดอีกข้างหนึ่ง กล่าวกับทุกคนว่า

“ข้าน้อยเพียงเเค่อยากมาเห็นว่ากระโหลกคริสตัลในตำนานนั้น วิเศษมหัศจรรย์เพียงใด”

“ทุกคนไม่ต้องสนใจผม ถือสะว่าผมเป็นผู้ชมที่มาร่วมวงเฉยๆก็พอ!”

ไม่มีใครเชื่อกลอุบายหลอกเด็กนี้อย่างเเน่นอน

กระโหลกคริสตัลนี้เทียบเท่าตั๋วเข้าสู่การทะลวงสู่ขอบเขตศักดิ์สิทธิ์

เเม้ว่าสุดยอดอัจฉริยะบางคนที่มีพรสวรรค์เหนือธรรมชาติ อาจไม่จำเป็นต้องใช้มัน เเต่พลังอำนาจของสำนักที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาจะไม่ต้องการมันเลยหรือ

โอกาสเช่นนี้เพียงพอที่จะทำให้ปรมาจารย์เฒ่าที่ติดอยู่ในระดับปรมาจารย์มาหลายสิบปีต้องคลุ้มคลั่ง

เเล้วจะมีใครยอมเเพ้จริงๆได้อย่างไร

อย่างไรก็ตามคิดสิ่งใดก็ได้สิ่งนั้น

ในขณะที่ทุกคนกำลังคิดต่างกันนั่นเอง หญิงชราหลังค่อมคนหนึ่งก็เดินออกมาจากฝูงชนอย่างสั่นเทา

ไม้เท้าหัวมังกรของนาง ทุกครั้งที่จิ้มลงบนพื้น ปรมาจารย์ที่มีพลังอ่อนเเอกว่าเล็กน้อยก็จะรู้สึกใจสั่นสะท้าน

ราวกับว่าหัวใจของตัวเองถูกควบคุมโดยหญิงชราผู้นี้

“หลีกทางให้คนเเก่อย่างฉันหน่อย!”

เเม้ว่าหญิงชราผู้นี้จะเเก่ชราจนดูไม่ได้ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นเหมือนเปลือกไม้เเห้งๆ

เเต่สามารถใช้การส่งเสียงเเบบยอดฝีมือได้

เเสดงว่าสถานะของหญิงชราผู้นี้ต้องไม่ธรรมดาอย่างเเน่นอน

เเละก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ยอดฝีมือหลายคนเมื่อเห็นหญิงชราผู้นี้ก็ตกใจจนเหงื่อแตกพลั่ก