หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3898

แม้ว่าแผนของมู่ชิงจะดูแยบยล แต่ก็ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง ในเมื่อคนเหล่านี้ไม่ได้มาเพราะหวังผลประโยชน์อยู่แล้ว

“ฉันชื่อหลัวโชไห่ ผู้นำของหุบเขาวิญญาณโลหิต วันนี้ฉันจะไม่หนีไปไหน ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าตระกูลมู่จะทำลายล้างสำนักของฉันด้วยวิธีไหน”

“พวกเราห้าสำนักใหญ่จะไม่หนีเช่นกัน แน่จริงก็เข้ามาฆ่าพวกเราให้หมด”

“วังอู๋หวนก็เช่นกัน”

“ตระกูลเฉิงจะไม่ถอยเช่นกัน”

“สำนักวิญญาณปีศาจก็จะร่วมสู้”

“ข้า ตาแก่โหมวซานคนนี้ก็เช่นกัน”

“จงอย่าลืมพวกเราสามราชาและสี่ประมุข”

“เราจะไม่ไปไหน เราอยากเห็นว่าตระกูลมู่นั้นแข็งแกร่งสักเพียงใด พวกแกสามารถทำลายล้างตระกูลและสำนักของเราจนสิ้นได้จริงหรือ?”

“พวกตระกูลมู่มีดีแค่ปากหรือไง ถ้ากล้าก็เข้ามา หยุดเสียเวลาพล่ามได้แล้ว!”

ทุกคนก้าวไปข้างหน้าทีละคนอย่างไม่เกรงกลัวตระกูลมู่

เมื่อเห็นท่าทีของทุกคน สีหน้าของหัวหน้าพ่อบ้านและมู่ชิงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

กลายเป็นว่าผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้ล้วนมาจากตระกูลและสำนักที่มีชื่อเสียง ไม่ใช่ผู้บำเพ็ญเพียรไร้สำนักอย่างที่คาดไว้

โดยเฉพาะผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานที่โด่งดังในแถบเขาเทียนโหมว

พวกเขาไม่เข้าใจเลยว่าเฉินผิงสามารถรวบรวมคนเหล่านี้มาได้อย่างไร

คงต้องใช้ทรัพยากรมหาศาลถึงสามารถซื้อใจพวกเขาทุกคนได้

ขณะมองดูฝูงชนที่อยู่ตรงหน้า มู่ชิงและหัวหน้าพ่อบ้านก็ทำหน้าเคร่งเครียด ทั้งสองรู้ดีว่าหากโจมตีอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง พวกเขาจะต้องเสียหายหนักแน่นอน

เขาทำไปเพื่อปลูกฝังความรู้สึกผิดให้อีกฝ่าย หวังว่าจะทำให้เฉินผิงไปจากตำหนักก่วงหานได้

สิ่งที่ตระกูลมู่ต้องการคือล้างแค้น ไม่ใช่ทำศึกกับคนเหล่านั้นที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา

ต่อให้สามารถเอาชนะศัตรูได้ มันก็คงเป็นชัยชนะที่ไม่คุ้มค่า

“คุณเฉิน อย่าไปฟังคำพูดไร้สาระ พวกมันยกพวกมาหลายร้อยคนเพื่อล้างแค้นคุณ นี่มันจงใจมารุมชัดๆ เห็นได้ชัดว่าพวกมันพยายามหลอกคุณ!” หลัวโชไห่พูดอย่างเดือดดาล

เฉินผิงไม่ใช่คนโง่ หากพวกเขาแค่อยากแก้แค้นคนๆ เดียว คงไม่พาพวกมาด้วยเป็นร้อยคน

“เฉินผิง ถ้าแกยอมไปจากตำหนักก่วงหาน ฉันรับรองได้เลยว่าจะไม่มีคนอื่นเข้ามายุ่งเกี่ยว ฉันอยากจะล้างแค้นให้ท่านพี่และท่านป้าด้วยตัวเอง มันคือการต่อสู้ระหว่างเราสองคน หากไม่สามารถฆ่าแกได้ ฉันก็จะยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเองและจะไปพร้อมกับคนของฉันทันที แล้วฉันจะไม่รังควานตำหนักก่วงหานอีก แกกล้ายอมรับคำท้าหรือเปล่า? ถ้าแกยอมก็จะไม่มีใครต้องมาเสี่ยงชีวิตอีก!” มู่ชิงพูดเพราะกลัวว่าเฉินผิงจะไม่หลงกล

“อยากสู้ตัวต่อตัวกับผมงั้นเหรอ?” เฉินผิงเผยรอยยิ้มเยาะ

“ใช่ แกนั่นแหละกล้าพอหรือเปล่า แกกับฉันมาดวลกันให้ตายไปข้าง คนอื่นจะได้ไม่ต้องเดือดร้อน” มู่ชิงกล่าว