หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 400

“คุณเฉินครับจริงๆแล้วผมละอายใจจริงๆ ผมช่วยอะไรไม่ได้เลย!” หลี่โส่วอี้พูดอย่างผะอืดผะอมจนพูดชื่อเฉินผิงถูกๆ ผิดๆ ไปหมด

“คุณมาก็ถือว่าช่วยแล้วล่ะครับ”

เฉินผิงไม่ได้ตำหนิหลี่โส่วอี้ที่ไม่ได้ทำอะไร อย่างไรก็ตามการเผชิญหน้ากับจอมเวทย์อย่างผู้ลาดตระเวนด้านซ้ายของหุบเขาซวนเยว่ถึงเขาจะพาหน่วยพิทักษ์ธรรมเข้าไปช่วยยังไงผลลัพธ์ก็คือเหมือนไปตายฟรี

“คุณเฉินครับคือผมมีความคิดที่อยากจะชวนคุณเฉินเข้าร่วมหน่วยพิทักษ์ธรรมครับ แต่ไม่รู้ว่าคุณเฉินจะมองว่ามันไร้สาระหรือเปล่าครับ ถ้าคุณเฉินเข้าร่วมหน่วยพิทักษ์ธรรมแล้วได้เมื่อถึงเวลานั้นผมจะให้คุณเฉินเป็นรองหัวหน้าหน่วยครับ"

หลี่โส่วอี้กำลังวางแผนที่จะดึงเฉินผิงเข้าร่วมกับหน่วยพิทักษ์ธรรมให้ได้ เพราะถ้าหน่วยมีคนอย่างเขาล่ะก็ หน่วยพิทักษ์ธรรมก็จะมีหน้ามีตามากขึ้น แม้แต่ตระกูลศิลปะการต่อสู้พวกนั้นก็ยังไม่กล้าลองดีกับพวกเรา

“ผมยังมีหลายอย่างที่ต้องทำครับ ขอบคุณคุณหลี่มากเลยนะครับสำหรับความกรุณาของคุณ!”

เฉินผิงส่ายหัว เขาจะไม่เข้าร่วมหน่วยพิทักษ์ธรรม เพราะองค์กรทางการแบบนี้มีกฎมากเกินไป!

“คุณเฉินครับถ้าคุณคิดว่าตำแหน่งของคุณมันต่ำเกินไป ผมให้ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยกับคุณก็ได้ครับ แล้วผมจะเป็นรองหัวหน้าหน่วยช่วยคุณปกครองเองครับ”

หลี่โส่วอี้รีบพูดอย่างไม่รีรอ

เฉินผิงส่ายหัว “คุณหลี่ครับผมว่าคุณเข้าใจผิดแล้วครับ ผมมีเรื่องส่วนตัวมากมายที่ต้องจัดการ ผมไม่สามารถที่จะเข้าร่วมหน่วยพิทักษ์ธรรมของคุณได้จริงๆ ครับ แต่ถ้าคุณหลี่หรือหน่วยพิทักษ์ธรรมต้องการความช่วยเหลือเมื่อไหร่ ผมสามารถช่วยได้ครับ”

เมื่อหลี่โสว้อี้ได้ยินแบบนี้เขาก็มีความสุขมาก “ขอบคุณคุณเฉินมากนะครับ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณเฉินเรียกใช้หน่วยพิทักษะธรรมของเรา ผมก็จะไม่ปฏิเสธเหมือนกันครับ”

หลังจากพูดคุยกับหลี่โสว้อี้อยู่พักหนึ่ง เฉินผิงก็เดินจากไปและเขาก็ตรงไปที่กู่หลิงเอ๋อร์พักอยู่

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาที่เขาเข้าฌาน ซูอวี่ฉีก็ตัวติดกับกู่หลิงเอ๋อร์ตลอด

เมื่อมาถึง เฉินผิงพบว่าประตูถูกล็อกอยู่และทั้งสองคนไม่อยู่บ้าน เขาเลยโทรหาพวกเขาและหลังจากรู้ว่าพวกเขาทั้งสองคนอยู่ที่ไหน เฉินผิงก็รีบตรงไปหาพวกเขาทันที!

ที่แท้แล้วกู่หลิงเอ๋อร์กับซูอวี่ฉีพวกเขาทั้งสองคนไปช็อปปิ้งทุกวัน และวันนี้ก็ไม่ต่างจากเดิม พวกเขากำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่ในตลาด!

“เฉินผิง...”

หลังจากที่ซูอวี่ฉีเธอเห็นเฉินผิงเธอก็โบกมือให้เขาอย่างไว

เมื่อกู่หลิงเอ๋อร์ได้ยินสิ่งนี้ หน้าของเธอแดงขึ้นไปอีก เธอก็จ้องไปที่ซูอวี่ฉี “หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว พูดแบบนี้เขาดีใจตายแล้วแหละ”

เมื่อได้ยินที่ซูอวี่ฉีพูดแล้ว เฉินผิงก็รู้สึกพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง เขาทำได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อน

“คุณหัวเราะอะไร ฉันก็แค่ล้อเล่น หรือคุณคิดจริง?”

เมื่อเห็นเฉินผิงหัวเราะ ซูอวี่ฉีก็เลยถามเฉินผิงตรงๆ

“ผมเชื่อฟังคุณครับ” เฉินผิงไม่ได้ตอบคำถามของซูอวี่ฉีตรงๆ แต่เขาหลบเลี่ยงอย่างชาญฉลาด แบบนี้ทำให้ซูอวี่ฉีพอใจมาก

แน่นอนว่าหลังจากได้ยินสิ่งที่เฉินผิงพูด ซูอวี่ฉีก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจและพูดว่า “ไปกันเถอะ ฉันจะพาคุณไปเดินเล่น”

พวกเขาทั้งสามคนเดินเล่นไปรอบๆ ตลาด เนื่องจากพวกเขาไม่เคยไปตลาดในเมืองเลย เฉินผิงรู้สึกว่ามันยังใหม่สำหรับเขา ตลาดนี้ใหญ่มากและมีของขายแทบทุกอย่างในตลาด และยังเป็นที่เดินเล่นเล่นสนุกได้อีกด้วย

เมื่อพวกเขาทั้งสามเดินไปถึงที่มุมถนน พวกเขาเห็นกลุ่มหนึ่งกำลังล้อมรอบที่นั่นและตะโกนเสียงดังโดยไม่รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่