หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 459

“เชื่อเขาเถอะ หยิงเซี่ย เขาจัดการได้แน่” ซูอวี่ฉีขัดจังหวะเฉินหยิงเซี่ย และจับมือเธอไว้

มาถึงตอนนี้เฉินหยิงเซี่ยจึงยอมเงียบไป

ความมืดกำลังเข้าปกคลุมท้องฟ้าเมื่อถังหงอิงกลับมาถึง

“ฉันคิดว่าแกคงหิวนะ เฉินผิง” เธอกล่าว “เดี๋ยวเราไปบ้านป้าสองกัน คู่หมั้นของหยิงเซี่ยเขาจะเลี้ยงอาหารค่ำเรา!”

“เจ้าหมาบ้าน่ะเหรอ?” เฉินผิงถามขึ้นทันที

ถังหงอิงถึงแม้จะตกใจกับความมุทะลุของลูกชาย แต่ก็ยังครองสติไว้ได้ “เขาไม่ใช่เด็กนิสัยเสียคนเดิมแล้วล่ะน่า” เธอย้ำ “เขาได้ดิบได้ดีแล้วตอนนี้ เจอกันแล้วก็อย่าไปเรียกเขาแบบนั้นล่ะ มันหยาบคาย”

“แล้วจะให้ผมเรียกมันว่าอะไร? ถ้าเจอมันนะ ผมจะ…”

“ป้าหงอิงคะ” เฉินหยิงเซี่ยขัดขึ้นมา “อย่าเพิ่งบอกแม่นะคะว่าเราจะกลับไป”

“เจอกันที่นั่นนะ เร็วเข้าล่ะ อย่าให้เขารอนาน”

ถังหงอิงหันหลังกลับไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก

ทันทีที่ป้าของเธอเดินลับตาไป เฉินหยิงเซี่ยก็หันกลับมาหาเฉินผิง “พวกเขาไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย โดยเฉพาะพ่อแม่ของฉัน ฉันบอกพ่อแม่ว่าฉันเต็มใจแต่งงานกับเขา พวกท่านจะได้ไม่ต้องกังวลใจ”

เฉินผิงประหลาดใจกับความเป็นผู้ใหญ่ของลูกพี่ลูกน้องเขามากแต่ก็อดสงสารเธอไม่ได้ “ไม่ต้องห่วงนะ หยิงเซี่ย” เขาปลอบโยนเธอขณะลูบผมของเธอไปด้วย “ฉันอยู่ที่นี่แล้ว ไม่มีใครบังคับให้เธอทำอะไรที่เธอไม่อยากทำได้หรอก”

เมื่อทุกคนพร้อมแล้ว เฉินผิงก็ขับรถไปยังงานเลี้ยงที่จัดขึ้นที่บ้านของหยิงเซี่ย ขณะที่พวกเขามาถึงก็ได้เห็นรถโตโยต้าที่ผ่านการตกแต่งมาแบบไม่น่าดูเท่าไรจอดอยู่กลางถนน ชายที่ยืนพิงฝากระโปรงรถอยู่นั้นมีสร้อยทองเส้นใหญ่อยู่รอบคอ และสวมแหวนทองหลายวง บุหรี่ห้อยลงมาจากริมฝีปากในขณะที่พูดคุยอย่างออกรสออกชาติกับพ่อแม่ของเฉินหยิงเซี่ยและเฉินผิง

แม้จะผ่านไปนานหลายปีที่เคยได้เรียนอยู่ในโรงเรียนเดียวกัน เฉินผิงแค่เหลือบตามองก็ยังจำเจ้าหมาบ้าได้ ดวงตาของเขาฉายแววน่ากลัว

แต่เจ้าหมาบ้าไม่ได้รู้สึกเคืองอะไร เขากลับหัวเราะออกมาขณะตบไหล่เฉินผิง “ไม่เลวนี่หว่าที่ไปคว้าสาวสวยและรวยมากขนาดนี้มาเป็นแฟนได้ หลังออกมาจากคุกน่ะ!”

เจ้าหมาบ้าไม่เบาเสียงลงเลย ทำให้คนที่เดินไปมาอยู่ตามถนนหันมามองเฉินผิงด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เข้าบ้านกันเถอะ” เฉินหยิงเซี่ยรีบพูดขึ้นขณะที่เกาะแขนเฉินผิงอยู่ เธอกังวลว่าชายทั้งสองคนจะทะเลาะกันที่กลางถนนนี่ “เดี๋ยวที่ร้านจะไม่เหลือโต๊ะให้เรานั่งถ้าเราไปช้านะ!”

“เป็นอย่างนั้นไม่ได้หรอก! ร้านทุกร้านในเมืองอาเวินปู้ถื่อนี่จะต้องมีโต๊ะว่างเสมอถ้าฉันอยากจะเข้าไปกิน”

เจ้าหมาบ้าเข้ามาคว้ามือของเฉินหยิงเซี่ยและลากเธอไปที่รถเขา แม้ว่าจะต้องถูกแยกออกจากลูกพี่ลูกน้องเธอ แต่เธอก็ยังคงส่งสายตาเกรี้ยวกราดมาให้เฉินผิงเป็นเชิงห้ามปรามไม่ให้เขาอารมณ์เสีย

ทุกคนมาถึงในตัวเมือง การพัฒนาในช่วงสองสามปีมานี้ทำเอาจำภาพเดิมแทบไม่ได้ มีร้านอาหารใหม่ๆ ตามริมถนนผุดขึ้นมามากกว่าเมื่อก่อน เจ้าหมาบ้าเดินนำทุกคนไปยังร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุดในตึกสูงห้าชั้น