หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 460

เจ้าหมาบ้าชี้ไปยังอาคารสูงห้าชั้นหลังนั้นเมื่อพวกเขามาถึงหน้าทางเข้า “ที่นี่เป็นร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอาเวินปู้ถื่อ ผู้ที่เป็นเจ้าของร่วมก็คือผมเอง!”

ซูอวี่ฉีมองไปที่อาคารนั้นก่อนจะปิดปากเพื่อซ่อนรอยยิ้ม “ร้านที่ตระกูลฉันเป็นเจ้าของใหญ่กว่านี้อีก” เธอกระซิบกับเฉินผิง “เขาภูมิใจกับไอ้พื้นที่สี่เหลี่ยมแคบเท่ารูหนูแบบนี้น่ะเหรอ?”

เฉินผิงเกือบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ฉันล่ะอยากเห็นจริงๆ ว่ามันจะโอหังไปถึงไหน

บริกรรีบวิ่งเข้ามาหาเมื่อเห็นว่าเจ้าหมาบ้ามาถึงแล้ว “ยินดีต้อนรับครับผม!”

“เตรียมห้องใหญ่ไว้ให้ฉันเรียบร้อยหรือยัง” เจ้าหมาบ้าสั่งการ “เห็นไหมว่าวันนี้ฉันจะเป็นเจ้าภาพเองเลยนะ”

บริกรลังเลก่อนจะตอบว่า “ห้องใหญ่ไม่ว่างครับ ถ้าคุณโทรมาก่อน เราก็คงจะ…”

ผั่วะ!

เจ้าหมาบ้าตบบริกรเข้าที่หน้าและจ้องอย่างโหดเหี้ยม “หน้าฉันนี่มันดูเหมือนต้องจองโต๊ะหรือไง? ไล่คนในห้องใหญ่ออกไปเลย! ถ้าทำไม่ได้ก็ไปเรียกคนอื่นที่ทำได้มาจัดการแทน!”

บริกรจับแก้มตัวเองขณะสะอื้นไห้ เขามองไปยังเจ้าหมาบ้าด้วยดวงตาเบิกกว้างเพราะความกลัว

“ห้องอื่นก็ได้นะคะ เฉินโกวจื่อ” เฉินหยิงเซี่ยรีบเสนอด้วยความรู้สึกสงสารบริกรคนนั้น

“ไม่ได้หรอก ฉันมาเลี้ยงอาหารค่ำให้ญาติฝ่ายเมียฉันเลยนะ เราจะต้องได้ห้องใหญ่สุดสิ!” ที่จริงแล้วฉันก็ไม่สนใจหรอก แค่อยากได้ห้องใหญ่มาเยาะเย้ยมันเท่านั้นเอง

“ไม่ได้จริงๆ ครับ!” บริการกระซิบบอก “เราไล่พวกเขาออกไปไม่ได้จริงๆ ครับ!”

“พวกมันเป็นใครมาจากไหน?” เจ้าหมาบ้าตะคอกใส่บริกร และเงื้อมือจะตบสั่งสอนอีกครั้ง “ฉันต้องไปทำให้ดูเองเลยไหมว่าต้องไล่แบบไหน?”

เฉินหยิงเซี่ยรีบจับแขนของเขาไว้ก่อนเขาจะลงมืออีกครั้ง

บริกรคนนั้นผงะถอยหลังไปด้วยความหวาดหวั่น “คุณผู้จัดการชุย กับคนของเขาใช้ห้องนั้นอยู่ครับ” เขากล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ

เจ้าหมาบ้าตัวสั่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเปลี่ยนท่าทีไปอย่างกะทันหัน

“ฉันนี่แหละไอ้บ้าที่ไล่พวกแกออกมา!” เจ้าหมาบ้าคำรามขณะเตะไปยังชายที่เดินผ่านไปทีละคน พวกเขาพึมพำขอโทษขณะที่โดนเตะ “ไม่มีอะไรจะพูดแล้วเหรอ ฮะ?”

หลังจากตะโกนใส่พวกนั้นจนเสียงแห้ง เขาก็โบกไม้โบกมืออย่างไม่ไยดี “ออกไปให้พ้นหน้าฉันเลยไป”

กลุ่มชายร่างใหญ่มีท่าทีโล่งใจก่อนจะรีบวิ่งออกไปเหมือนฝูงหนูข้างถนน

เมื่อห้องพร้อมแล้ว บริกรก็พาเจ้าหมาบ้าและกลุ่มคนของเขาขึ้นไปชั้นบน

หลังจากนั่งลงประจำที่เรียบร้อย เจ้าหมาบ้าก็ไสเมนูให้แขกของเขาอย่างไม่แยแส “มื้อนี้ผมเลี้ยง อยากสั่งอะไรก็สั่งเลย!”

“เฉินผิง ซูอวี่ฉี” เฉินหยิงเซี่ยเสริม “สั่งได้ตามสบายเลยนะ”

เธอวางเมนูลงต่อหน้าเฉินผิงและซูอวี่ฉีอย่างระมัดระวัง ต่างจากคู่หมั้นของเธอ

“มันต้องอย่างนี้สิ” เจ้าหมาบ้าพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตขณะโบกมือที่สวมนาฬิกาสีทองอยู่ “ในคุกคงอดอยากน่าดูเลยนะ เฉินผิง กินซะเยอะๆ! แกต้องขุนตัวเองเพิ่มอีกหน่อย”