หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5117

เสียงสองเสียงที่ต่างกัน เป็นเสียงชายและเสียงหญิงดังออกมาจากปากของประมุขเทียนในเวลาเดียวกัน

เห็นได้ชัดว่านักรบทั้งสองตั้งใจจะกำราบศพโลหิตที่สิงร่างเขา

เสียงยังไม่ทันเลือนหายไป นักรบทั้งสองก็ฟาดขวานเข้าใส่

การโจมตีของนักรบทางซ้ายโหดเหี้ยมรุนแรง ลมแรงที่เกิดจากขวานทำให้เกิดระลอกคลื่นราวกับผืนน้ำ พลังสีดำสนิทพุ่งตรงไปยังกะโหลกของประมุขเทียน

การเคลื่อนไหวของนักรบทางขวานั้นคล่องแคล่ว อักขระตามคมขวานลุกไหม้ แผ่ขยายออกเป็นเส้นใยสีดำขนาดมหึมาปกคลุมท้องฟ้าและหล่นลงมาใส่เป้าหมาย

พลังที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงทั้งสองผสานกันเป็นพายุพลังขนาดย่อม พัดหมอกสีแดงเข้มรอบๆ ให้หายไป

ประมุขเทียนพ่นลมหายใจ ความเฉยเมยก่อนหน้านี้หายไปแล้ว

เขาประสานฝ่ามือเข้าด้วยกัน ร่ายวังวนสีแดงฉานขึ้นมาที่หน้าอก แขนที่หุ้มด้วยเกล็ดสีน้ำเงินอมเขียวพุ่งออกมาจากกลางวังวน มันคือแขนของศพโลหิต

แขนนั้นเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนไม่น่าเป็นไปได้และทิ้งภาพติดตาไว้ ขณะที่มันฟาดฝ่ามือติดกรงเล็บลงบนขวานของรูปปั้นนักรบทางซ้าย

ตูม!

ขวานแตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆ นักรบทางซ้ายเซถอยหลัง รัศมีสีดำรอบตัวเขาพร่าเลือนอย่างรวดเร็ว

แขนข้างนั้นกางกรงเล็บออก คว้าเส้นใยสีดำที่นักรบทางขวาสร้างขึ้นแล้วฉีกจนขาด อักขระส่งเสียงแหลมราวกับโลหะเสียดสี เส้นใยขาดกระจายในทันที นักรบทางขวาส่งเสียงคำรามไร้เสียง ขณะที่ร่างสั่นสะท้าน

“หุ่นเชิดนักรบกล้าต่อกรกับเราอย่างนั้นหรือ”

ความเย้ยหยันปนอยู่ในน้ำเสียงสองเพศของประมุขเทียน แขนของศพโลหิตกำแน่นเป็นกำปั้น ลำแสงดำสนิทสองสายพุ่งออกมาจากตรงกลาง ปะทะระหว่างคิ้วของนักรบทั้งสอง

ฉึก!

ร่างของพวกเขาราวกับลูกโป่งที่ถูกเจาะทะลุ ขณะที่พลังสีดำทะลักออกสู่ภายนอก

ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น แววตาคมกล้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “วังซิ่วหลัว...ยังเหลือไพ่ตายใบสุดท้าย!”

เขากัดปลายลิ้นและคายแก่นโลหิตอันเปี่ยมด้วยพลังชีวิตออกมา โลหิตรวมตัวกลางอากาศกลายเป็นตราสีแดงเข้มพุ่งทะยานสู่ซากศาลเจ้าบรรพบุรุษในวังซิ่วหลัว

“บรรพบุรุษแห่งวังซิ่วหลัว จงฟังข้า ราชาโลหิต ลูกหลานผู้ต่ำต้อยของพวกท่าน ขอวิงวอนบรรพบุรุษผู้สูงศักดิ์...ให้ลงมายังโลกนี้!”

ทันทีที่เอ่ยคำอัญเชิญ เสียงคำรามที่สั่นสะเทือนไปทั้งฟ้าดินก็ดังกึกก้องออกมาจากใต้ซากปรักหักพังของศาลเจ้า รัศมีเก่าแก่อันน่าเกรงขามพุ่งขึ้นเบื้องบน ฉีกกระชากหมอกสีแดงฉานที่ปกคลุมทั่ววัง

แผ่นดินสั่นสะเทือนรุนแรง ร่างมหึมาที่เกิดจากกองกระดูกสีขาวโพลนผุดขึ้นมา

กระดูกเหล่านั้นห่อหุ้มด้วยชุดคลุมมังกรทองขาดรุ่งริ่ง และภายในเบ้าตาลึกกลวงบนกะโหลกมีเปลวเพลิงสีทองคำขนาดเท่าหินโม่สองดวงลุกโชน มันคือเสี้ยววิญญาณของบรรพบุรุษแห่งวังซิ่วหลัวที่มีอายุนับพันปี!

เสียงของบรรพบุรุษดังก้องกังวานราวกับวิญญาณนับหมื่นร่ำไห้พร้อมกัน ดังก้องไปทั่วฟ้าดิน “ใคร...กล้าบุกรุกวังซิ่วหลัวของข้า”

เป็นครั้งแรกที่สายตาของประมุขเทียนมีแววเคร่งเครียด เขาสัมผัสได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่สถิตอยู่ในโครงกระดูกยักษ์ พลังที่เกือบจะเหนือกว่าขั้นเซียนพเนจร