หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5115

ตอนนั้นเองที่เฉินผิงตระหนักได้ว่าทิศทางที่นักรบทั้งสองมุ่งหน้าไปคือวังซิ่วหลัว

เขาชะงักไป ทำไมนักรบทั้งสองจึงตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังวังซิ่วหลัว

ทันใดนั้น ร่างในสภาพบอบช้ำก็โผล่ออกมาจากก้อนเมฆเบื้องหน้า

ร่างนั้นสวมชุดสีแดงเข้ม ถือดาบไว้ในมือ เลือดไหลออกมาไม่หยุด แท้จริงแล้วคือไป๋ชวง

ผมของเธอรุงรัง มีรอยเลือดที่มุมปาก ชัดเจนว่าเธอเพิ่งผ่านการต่อสู้ดุเดือด ในขณะนั้นเธอกำลังถูกแสงสีดำหลายเส้นตามล่า

“ไป๋ชวง!”

เฉินผิงเบิกตากว้าง เขายกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว ปลดปล่อยปราณดาบสีฟ้าครามออกมา

ปราณดาบพุ่งทะยานผ่านอากาศราวกับแส้ ฟาดลงที่ข้อมือของผู้บำเพ็ญเพียรในชุดดำอย่างแม่นยำ ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นส่งเสียงร้องโหยหวนน่าเวทนา กระดูกมือของเขาแตกกระจายทีละท่อน

“ฉะ... เฉินผิง?”

ทันใดนั้นไป๋ชวงก็หันกลับมา ทันทีที่เห็นเฉินผิง ดวงตาของเธอก็เป็นประกายด้วยแสงแห่งความดีใจ แต่ทันใดนั้นก็ถูกบดบังด้วยความสิ้นหวัง “เร็วเข้า! วังซิ่วหลัว... ท่านพ่อของข้า...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ผู้บำเพ็ญเพียรอีกสามคนในชุดดำก็เข้ามาใกล้ ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายสีแดงกระหายเลือด พร้อมจะลงมือปลิดชีพ

เฉินผิงแค่นเสียงเย็นชาพร้อมฟาดกระบี่พิฆาตมังกร ปลดปล่อยปราณกระบี่สีทองออกมาอย่างรวดเร็ว ชายชุดดำทั้งสามคนถูกสังหารในพริบตา

“คุยกันก่อนค่อยไปที่วัง!” เฉินผิงคว้าตัวไป๋ชวงไว้ “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ไป๋ชวงหอบหายใจหนักๆ ชี้ไปยังพื้นที่ห่างไกลที่ปกคลุมไปด้วยหมอกสีแดงเข้ม เสียงของเธอสั่นเครือ “ประมุขเทียน... ถูกศพโลหิตควบคุมและนำคนบุกโจมตีวังซิ่วหลัว! ท่านพ่อยอมเผาผลาญแก่นโลหิตของตัวเองเพื่อถ่วงเวลาให้ข้ามาหาเจ้า...”

เธอสะอื้นพลางมองดาบซิ่วเหรินที่กระพริบถี่ขึ้นเรื่อยๆ “พวกมันตามหาผลึกมารโลหิต” เธอบอก “อาคมป้องกันวังถูกเจาะทะลุแล้ว!”

ในใจเฉินผิงวิตกขึ้นมา

ศพโลหิต?

เฉินผิงนึกถึงโลงศพทั้งสอง ดูเหมือนว่าประมุขเทียนจะเปิดทั้งสองโลงแล้ว

“ไปกันเถอะ...”

เฉินผิงเข้าใจว่าเรื่องนี้เร่งด่วนเพียงใด จึงรีบมุ่งหน้าไปยังวังซิ่วหลัวทันที

ที่วังซิ่วหลัว

ในขณะนั้น อาคมป้องกันทั้งหมดของวังซิ่วหลัวถูกทำลาย ประกายแสงนับไม่ถ้วนร่วงลงมาจากท้องฟ้าทั่ววัง อากาศอบอวลด้วยเลือด เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังก้องไปทั่ว

“ผลึกมารโลหิตคือของสำคัญของวังซิ่วหลัว หากยอมมอบผลึกมารโลหิตให้เจ้า วังซิ่วหลัวก็คงสูญสิ้น!”

แม้ว่าราชาโลหิตจะสูญเสียแขนทั้งสองข้าง แต่สีหน้าของเขาก็ยังเยือกเย็นและเปี่ยมด้วยจิตสังหาร ไร้ซึ่งความหวาดกลัว

ต่อให้ตาย เขาก็ไม่มีวันยอมเสียผลึกมารโลหิต

ถึงจะไม่มีเขา ก็ไม่ได้หมายความว่าวังซิ่วหลัวจะไม่สามารถหาผู้นำคนใหม่ได้

แต่ถ้าเสียผลึกมารโลหิตไป รากฐานของวังซิ่วหลัวก็จะสูญสิ้น และวังจะถึงคราวล่มสลาย

“หากไม่ยอมมอบผลึกมารโลหิต วังซิ่วหลัวก็จะพินาศเช่นกัน!”

ประมุขเทียนพูด

“ข้ายังไม่แพ้...”

หลังจากราชาโลหิตพูดจบ เขาก็คายแก่นโลหิตออกมาเต็มปาก ทันใดนั้นตราสัญลักษณ์โบราณก็ปรากฏขึ้น พร้อมเปล่งแสงเลือนรางออกมา

ภายใต้แสงนั้น พื้นดินเริ่มสั่นไหว และรอยร้าวก็เริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ