หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5119

ประมุขเทียนแค่นเสียงเย็นชา สายตากวาดมองไปทั่ววังซิ่วหลัว มองแท่นบูชากลางวังที่พังทลายไปแล้ว “ดูเหมือนว่าคงต้องตามหาด้วยตัวเอง…”

ทันใดนั้น แสงสีเขียวมรกตก็ฉายขึ้นสู่ท้องฟ้า ในที่สุดเฉินผิงก็มาถึง!

เขามองดูกองซากศพและทะเลโลหิตเบื้องหน้า สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังที่มาจากการทำลายตัวเองที่ยังอยู่บนพื้น และจ้องมองประมุขเทียนที่ตอนนี้ร่างของเขาถูกศพโลหิตสิง ดวงตาของเฉินผิงแดงก่ำทันที

“ท่านพ่อ!”

เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของไป๋ชวงดังไปทั่ว เธอรู้สึกได้ว่ารัศมีของพ่อเธอหายไปอย่างสิ้นเชิง

ฮั่วจิงจิง ม่อชิงหยุน และองค์ชายฮั่วมาถึงหลังจากนั้น เศษซากที่อยู่ตรงหน้าทำเอาสีหน้าของพวกเขาซีดเผือด

ฮั่วจิงจิงยกมือสั่นๆ ปิดปาก น้ำตาเอ่อในดวงตา “เกิดอะไรขึ้นที่นี่”

วังซิ่วหลัวกลายเป็นทุ่งที่เต็มไปด้วยซากศพ โลหิตนองพื้น ไร้ซึ่งชีวิต

แม้แต่ม่อชิงหยุนและองค์ชายฮั่วก็ยังยืนอึ้ง ตกตะลึงและหวาดกลัวกับภาพเบื้องหน้า

ช่างน่าเศร้า น่าเศร้าจนไม่อาจบรรยายได้และยากจะรับไหว

ไป๋ชวงรู้สึกเหมือนโลกมืดลง ร่างกายของเธอหมดแรง เธอทรุดลงกับพื้นคล้ายจะเป็นลม

ม่อชิงหยุนพุ่งไปข้างหน้าและพยุงไป๋ชวงไว้ ส่งปราณเซียนเข้าสู่ร่างของหญิงสาวทีละน้อย

เปลือกตาของไป๋ชวงเปิดออก ทันทีที่เห็นม่อชิงหยุน เธอก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น “บ้านของข้าหายไปแล้ว... ข้าไม่เหลือบ้านอีกแล้ว...”

เมื่อเห็นไป๋ชวงเป็นอย่างนั้น เส้นเลือดบนหน้าผากของเฉินผิงก็โปนขึ้นมา เจตจำนงสังหารในดวงตาของเขาพลุ่งพล่านรุนแรง

ประมุขเทียนหันไปเผชิญหน้ากับเฉินผิง ใบหน้าที่ตอนนี้ตกเป็นทาสของศพโลหิตเผยรอยยิ้มบิดเบี้ยวน่าขนลุก “ในที่สุดก็มาถึงเสียที เฉินผิง สมบูรณ์แบบ หากฆ่าเจ้าได้ก็เท่ากับลดปัญหาไปอีกอย่าง”

เฉินผิงตอบด้วยความเงียบ เขาเรียกกระบี่พิฆาตมังกรออกมา คมกระบี่ส่งเสียงกระหึ่ม และปราณกระบี่สีเขียวมรกตหมุนวนรอบตัวเขา ก่อตัวเป็นรัศมีคมกริบที่ตัดผ่านอากาศ

พลังเดือดพล่านภายในตัวเขา เมื่อได้เห็นการเสียสละของราชาโลหิต ความพินาศของวังซิ่วหลัวเพลิงโทสะที่ไม่เหมือนสิ่งใดที่เขาเคยรู้จักก็แผดเผาขึ้นในอก

“แกฆ่าราชาโลหิตและถล่มวังซิ่วหลัว…”

น้ำเสียงของเฉินผิงเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งหมื่นปี “วันนี้แกต้องชดใช้หนี้เลือด ด้วยเลือดของตัวแกเอง!”

พูดยังไม่ทนขาดคำ เฉินผิงก็พุ่งเข้าหาประมุขเทียนราวกับอุกกาบาตสีเขียว

เคร้ง!

ฮั่วจิงจิงร้องออกมาและพุ่งไปข้างหน้า แต่ม่อชิงหยุนคว้าข้อมือของเธอไว้

“อย่า” ม่อชิงหยุนพูดด้วยน้ำเสียงหวั่นๆ “เจ้าปีศาจนั่นแข็งแกร่งเกินไป ถ้าเราบุกเข้าไปคงตายแน่”

เฉินผิงหยุดนิ่ง เช็ดเลือดที่มุมปากแล้วเงยหน้า ไฟสู้แผดเผาร้อนแรงในดวงตา

เขารู้ว่าคงเอาชนะด้วยกำลังเพียงอย่างเดียวไม่ได้ เขาต้องปลดปล่อยพลังที่แกร่งกว่าออกมา

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วยกมือขวาขึ้นกลางอากาศ ธนูยาวโบราณที่เรียบง่ายปรากฏขึ้นในกำมือ ธนูศักดิ์สิทธิ์!

ทันทีที่ธนูปรากฏ สวรรค์และโลกก็ร้องคำราม พลังทะลักใส่ธนู ประกายสีทองแล่นไปตามคันธนูและพลังแห่งกฎเกี่ยวพันรอบสาย

เฉินผิงผนึกรัศมีมารลงในธนู มือซ้ายของเขากำแน่นกลางอากาศ ศรสีทองรวมตัวบนสายธนู ศรที่สร้างขึ้นจากรัศมีมาร

“นั่นมัน...ธนูศักดิ์สิทธิ์โบราณเหรอ?”

เป็นครั้งแรกที่ความหวาดกลัวปรากฎในดวงตาของประมุขเทียน พลังที่ถูกผนึกลงในศรนั้นมากพอที่จะปราบเขาได้