หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 461

เฉินผิงยิ้มอย่างเป็นมิตร “ที่นี่คงไม่มีสิ่งที่ผมต้องการ”

โกวจื่อถลึงตา “หมายความว่ายังไง? ที่นี่คือภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอาเวินปู้ถื่อ! แม้แต่ของหายากอย่างไวน์ขาวโซวีญอง บล็องก็ยังมีถ้าแกอยากได้! แกต้องการอะไรกันแน่!”

“ผมไม่ได้ชื่นชอบไวน์ขาว” เฉินผิงพูดด้วยสายตาดูแคลนขณะมองรายชื่อไวน์ “ผมดื่มเฉพาะไวน์แดงโรมาเน กงติเท่านั้น”

โกวจื่อขมวดคิ้ว “นั่นมันบ้าอะไร?”

แม้ว่าจะซูอวี่ฉีจะขำให้กับสีหน้าของโกวจื่อ ในทางกลับกันเฉินผิงยังคงเงียบอยู่ พร้อมด้วยรอยยิ้มที่ไม่อาจคาดเดาขณะที่เขารอคำตอบของโกวจื่อ

เขายังคงขมวดคิ้ว โกวจื่อหันไปหาบริกรที่อยู่ข้างๆ “เขาพูดถึงไวน์ชนิดไหน? มีไวน์แบบนั้นที่นี่หรือเปล่า?”

บริกรส่ายหน้า “ที่นี่เราไม่มีไวน์แดงครับ”

“งั้นมันก็เป็นไวน์ขวดแดงใช่ไหม? คนแบบไหนกันที่จะดื่มเหล้าห่วยๆ แบบนั้น?” โกวจื่อพูดจาดูถูกก่อนจะหันไปหาบริกรอีกครั้ง “ก็ออกไปซื้อมาให้สิ ซื้อมาหลายๆ ขวดเลย”

ระหว่างที่เขาพูด โกวจื่อก็หยิบธนบัตรออกมาปึกหนึ่งจากกระเป๋าสตางค์ ก่อนจะฟาดลงโต๊ะ

บริกรเหลือบมองกองเงินและยืนรออย่างคาดหวัง

“ได้ยินรึเปล่า?” โกวจื่อฉุนเฉียว “ฉันบอกให้ออกไปซื้อไวน์มาให้เรา!”

“เงินมันไม่พอครับโกวจื่อ” บริกรกระซิบ

“ไวน์แดงขวดหนึ่งมันราคาเท่าไหร่กัน?” โกวจื่อเอ่ยถามอย่างดูแคลน “งั้นเอาไปอีกห้าพัน!”

“ใจเย็นๆ เฉินผิง” ป้าสองยืนขึ้นประจันหน้าเขา “ไม่มีใครอยากทำร้ายจิตใจเธอเพราะเคยเข้าคุกมาก่อน ที่นี่เราเป็นครอบครัว ไม่จำเป็นต้องอวดมั่งอวดมีต่อหน้าพวกเรา ที่เธอต้องทำคือเผชิญหน้ากับความจริงและหางานสุจริตทำได้แล้ว ไม่ใช่เอาแต่คุยโม้เรื่องไวน์ราคาแพง ว่าแต่เธอพูดเรื่องบ้าอะไรของเธอ? ไม่มีไวน์ที่ไหนในโลกแพงขนาดนั้นหรอก อย่ามาไร้สาระ”

“พอได้แล้ว เฉินผิง ป้าของลูกพูดถูก” ถังหงอิงพูดเฉียบขาดเมื่อเห็นพี่สาวของเธอไม่พอใจ

“เธอต้องคอยดูเฉินผิงให้ดี ถังหงอิง” ป้าสองถอนหายใจ “ฉันเป็นคนหนึ่งที่เลี้ยงหลานชายมา ไม่มีอะไรที่เขาจะปิดบังฉันได้ แบบนี้ไม่ใช่เขาเลย พอติดคุกเขาก็หลงทาง ตอนนี้เขาออกมาแล้ว เราต้องช่วยให้เขาอยู่กับร่องกับรอย ตอนนี้เมืองของเรากำลังเฟื่องฟู งานรื้อถอนครั้งใหญ่ที่กำลังมาย่อมต้องใช้คนแข็งแรงอย่างเขา พูดเตือนสติเฉินผิง ช่วยให้เขาหางานสุจริตทำ จะได้แต่งงานมีลูกมีหลาน ยังไม่สายที่จะกลับมาใช้ชีวิตปกติ”

“เดี๋ยวเราคุยเรื่องนั้นทีหลัง” ถังหงอิงพูดห้วนๆ เอือมระอาที่จะพูดต่อ “ทุกคนรู้แล้วนะว่าจะสั่งอะไร? เรียกบริกรมาดีกว่า”

หลังจากนั้นไม่นาน โต๊ะก็สะเทือนด้วยน้ำหนักของจานชามและขวดไวน์ขาวรวมกัน โกวจื่อวางมาดใหญ่โตขณะกำลังรอให้คนอื่นๆ ยกแก้วให้เขา แกล้งทำเป็นประหลาดใจทุกครั้งที่ได้รับการดื่มอวยพร

“ว่าแต่ โกวจื่อ” ป้าสองพูดขึ้นทันใด “ผู้จัดการชุยนี่เป็นใครกัน?”