หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4796

เฉินผิงไม่ได้สนใจว่าสองพี่น้องคิดอะไรอยู่ เขาแค่เดินต่อไป

แล้วเขาก็นำถุงใส่ของของถังเสี่ยวอี้ออกมา ตรวจสอบสิ่งของภายในอย่างละเอียด

ในฐานะของคุณชายแห่งสำนักถัง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าถุงใส่ของของเขาจะเต็มไปด้วยของล้ำค่ามากมาย

เฉินผิงโยนยาจากถุงใส่ของเข้าปากตัวเอง

ในแดนอวสานที่ปราศจากพลังวิญญาณและทรัพยากร ต้องฟื้นพลังจากทรัพยากรที่พกมาด้วยเท่านั้น

“หืม นี่มันอะไร?”

ในขณะนั้น เฉินผิงนำลูกแก้วเรืองแสงออกมาจากถุงใส่ของ

ลูกแก้วนั้นดูโปร่งแสง คล้ายห่อหุ้มพลังลึกลับไว้ภายใน

เมื่อมองผ่านลูกแก้วนั้น จะเห็นสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กขดตัวอยู่ภายในชัดเจน เห็นทั้งผิวหนัง เนื้อ และเส้นเลือดของมัน

“หรือนี่จะเป็นไข่อสูรวิญญาณ”

เฉินผิงนึกถึงอสูรกลืนสวรรค์ ซึ่งมันเคยอยู่ในไข่มาก่อน

“คุณเฉิน ระวังด้วย นั่นคืออสูรกลืนวิญญาณของสำนักหลิง”

เฉินผิงได้ยินเสียงของหงเย่าจากด้านหลัง

ก่อนที่เฉินผิงจะตอบสนอง ลูกแก้วเรืองแสงในมือของเขาก็แตกกระจายทันที หลังจากนั้นอสูรกลืนวิญญาณก็บินออกมา มันจมหายเข้าไปในระหว่างคิ้วของเฉินผิง

เฉินผิงยืนนิ่งอยู่กับที่ ขณะที่หงเย่าและหลานเย่าตามเขามาทัน

“แย่แล้ว อสูรกลืนวิญญาณเข้าร่างคุณเฉิน แบบนี้วิญญาณของเขาอาจถูกกลืนกิน!”

เมื่อเห็นอย่างนั้น หงเย่าก็ทำหน้ากังวล

“หงเย่า เมื่ออสูรกลืนวิญญาณเข้าไปในร่างแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาออกมา หลังจากนั้นแม้ว่าเฉินผิงจะไม่ตาย เขาก็จะกลายเป็นคนไร้สติ เราฉวยโอกาสนี้เอาหัวของเขาไปแลกกับผลึกเซียนก้อนโตจากตระกูลฮั่วดีกว่า!” หลานเย่าพูดด้วยความตื่นเต้น

“ไม่ได้!” หงเย่าขมวดคิ้ว “เมื่อครู่นี้คุณเฉินไว้ชีวิตเรา เราจะทำอย่างนั้นได้ยังไง”

“หงเย่า ไม่ช้าก็เร็วเขาก็ต้องตาย ต่อให้เราไม่ฆ่า คนอื่นก็คงฆ่าแทนอยู่ดี แทนที่จะให้คนอื่นเอาค่าหัวไป คงดีกว่าถ้าเราได้ผลึกเซียนสองแสนชิ้น สองแสนชิ้นเลยนะ!”

ขณะที่หลานเย่าพูด ดาบอันงดงามของเธอก็เตรียมฟันไปที่หัวของเฉินผิง

เคร้ง!

เฉินผิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจและเขินอายปะปนกัน

เฉินผิงผลักหงเย่าออกไปแล้วไอแรงๆ สองครั้ง “โทษที ผม...ตอนนี้ผมไม่เป็นไรแล้ว”

“คุณเฉิน อสูรกลืนวิญญาณในตัวคุณออกมาแล้วหรือยัง”

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่บาดเจ็บ หงเย่าก็พูดอย่างดีใจ อย่างไรก็ตาม ความยินดีของเธออยู่ได้ไม่นาน รอยยิ้มของเธอถูกแทนที่ด้วยคิ้วที่ขมวด “ไม่น่าจะเป็นแบบนี้” เธอกล่าว “ถ้าอสูรกลืนวิญญาณในตัวคุณถูกดึงออกมา มันควรจะเข้าไปในร่างกายของฉัน ทำไมฉันไม่รู้สึกอะไรเลย”

“อสูรกลืนวิญญาณแทรกซึมเข้าไปในร่างของผม แต่ผมทำลายมันไปแล้ว มันไม่มีทางกลืนกินจิตของผมได้ง่ายๆ”

เฉินผิงยิ้มน้อยๆ

เฉินผิงรู้สึกขอบคุณหงเย่า ไม่ว่าเธอจะช่วยเขาได้หรือไม่ก็ตาม อย่างน้อยที่สุดเธอก็ไม่ได้คิดร้ายกับเขาอีก

ส่วนหลานเย่า...

เฉินผิงมองหลานเย่า ดวงตาของเขามีประกายเจตจำนงสังหาร

หลานเย่าสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหารที่แผ่ออกมาจากเฉินผิง ทำให้เธอหวาดกลัวจนต้องถอยไปหลายก้าว สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกลัว