หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4810

แดนอวสาน เต้าเหมิน

ชายหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมสีดำทองเดินไปตามถนนด้วยสีหน้าเฉยเมย

ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนที่ได้เห็นชายหนุ่มต่างก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ และรักษาระยะห่าง

ด้านหลังชายหนุ่ม มีผู้บำเพ็ญเพียรแปดคนที่สวมชุดคลุมสีดำตามมาอย่างใกล้ชิด ทั้งแปดคนยืดตัวตรง แต่ละคนดูราวกับใบดาบคมกริบ

รัศมีของเขานั้นเฉียบคมและน่าเกรงขาม จนทำให้ผู้คนไม่กล้ามองเขาตรงๆ

พวกที่อยู่ด้านหลังคือยอดฝีมือขั้นเซียนแปดคน

เพราะน่าเกรงขามเช่นนี้ ใครล่ะจะกล้ายั่วยุเขา

“คุณชายแห่งตำหนักซื่อหมิงเปิดตัวได้อลังการทุกครั้ง น่าอิจฉาจริงๆ”

“ผู้ติดตามขั้นเซียนแปดคน ชาตินี้คงได้แต่ฝันหากจะมีอย่างเขา”

“ปีนี้คึกคักจริงๆ มีทั้งคนของสำนักผลาญอัคคี นครจันทร์ตะวัน และตำหนักซื่อหมิงที่มาถึงก่อนกำหนด”

ผู้บำเพ็ญเพียรเพียรหลายคนรักษาระยะห่างและพูดคุยเงียบๆ

ชายหนุ่มเดินไปสองสามก้าว ก่อนจะกวักมือเรียกผู้บำเพ็ญเพียรเพียรคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างถนน

ผู้บำเพ็ญเพียรเพียรระดับสูงผู้นี้ ซึ่งอยู่ที่ขั้นมหายานระดับเก้า วิ่งเข้ามาเหมือนลูกหมาตัวน้อยที่กระตือรือร้น

“คุณชายหมิง มีอะไรให้รับใช้” ผู้บำเพ็ญเพียรถาม

“ได้ยินมาว่าคนที่ชื่อเฉินผิงอยู่ที่เต้าเหมิน ดูท่าเขาจะโอหังไม่เบา อาจจะยิ่งกว่าฉันด้วยซ้ำ” หมิงเฉากล่าว

“ไม่หรอก เขาเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสาม เขาไม่มีทางเทียบคุณได้ คุณชายหมิง คุณคือเด็กหนุ่มอัจฉริยะ มีความสามารถพิเศษ โดดเด่นเหนือใคร...”

ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นประจบประแจงหมิงเฉา

เผียะ!

เพียงสะบัดมือเพียงครั้งเดียว หมิงเฉาก็ทำให้ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับเก้าแหลกเป็นหมอกโลหิต

“ฉันต้องการแค่ความจริง พูดประจบทำไม”

หมิงเฉาพูดอย่างเรียบเฉย

เมื่อเห็นอย่างนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรที่อยู่รอบๆ ก็แสดงท่าทีหวาดกลัวและตกใจ อารมณ์ของเขาคาดเดาไม่ได้ และมีโอกาสสูงที่พวกเขาอาจไม่รอด

“มานี่...”

ทั้งสองสวมเสื้อคลุมสีแดงเพลิง

“เวิ่นชื่อ เวิ่นฉิง ทำไมพวกแกสองพี่น้องต้องคอยยุ่งเรื่องคนอื่นตลอด”

เมื่อเห็นผู้มาเยือน หมิงเฉาก็ยิ้มเยาะอย่างเย็นชา

“คุณคือหนึ่งในผู้ปกครองตำหนักซื่อหมิงไม่ใช่เหรอ หากการสังหารอย่างไม่ยั้งคิดของคุณสร้างความตื่นตระหนก คุณพร้อมที่จะรับโทษหรือไม่ นอกจากนี้ พวกเราสำนักใหญ่และตระกูลผู้บำเพ็ญเพียร ตราบใดที่มีหน้าที่รักษาระเบียบในเต้าเหมิน เราก็ควรหยุดคุณ”

เวิ่นชื่อพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“อย่ามาพูดเหมือนตัวเองเป็นคนดี อย่างกับว่าแกไม่เคยฆ่าคน เจ้าคนที่ชื่อเฉินผิง... มันฆ่าคนต่อหน้าฝูงชนในเต้าเหมินไม่ใช่หรือไง ทำไมแกไม่ไปจัดการมัน ไสหัวไปซะ อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันต้องหาเฉินผิงให้เจอ มันอวดเบ่งและกร่างไปทั่ว ทำตัวเกินหน้าเกินตาฉัน ฉันไม่ปล่อยไว้แน่”

หมิงเฉาไม่กลัวเวิ่นชื่อ เขาเพียงแค่สะบัดมือไล่

แววตาของเวิ่นชื่อมีประกายเย็นชา “คุณชายหมิง คุณอาจทำตัวเย่อหยิ่งต่อหน้าคนอื่นได้ แต่คุณไม่น่าจะมีสิทธิ์ทำแบบนั้นต่อหน้าสำนักผลาญอัคคีของเรา ถูกไหม”

เมื่อเขาพูดออกไป รัศมีก็พวยพุ่งออกมาจากคนของสำนักผลาญอัคคีที่อยู่ข้างหลังเขา

หมิงเฉาไม่กลัวแม้แต่น้อย “เวิ่นชื่อ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ พ่อของแกบาดเจ็บและเก็บตัวอยู่ ยังออกมาไม่ได้ ถ้าไม่มีพ่อ พวกแกสองพี่น้องก็ไร้ค่า ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้”

หมิงเฉาโบกมือไล่อย่างรำคาญ