หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4846

ดาบในมือของฟู่เชิงถูกสลักด้วยอักขระแฝงพลังโบราณ เสียงคำรามมังกรเบาๆ ดังออกมาจากดาบ สำแดงพลังอันศักดิ์สิทธิ์ของมัน

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงกลับไม่ชักกระบี่พิฆาตมังกรอันเลื่องชื่อ เขากลับหลับตาลง รัศมีของเขาค่อยๆ โอบล้อมรอบตัว ในฝ่ามือของเขามีแสงสีขาวจางๆ เริ่มก่อตัวขึ้น ตอนแรกเลือนราง แต่ก็ค่อยๆ เจิดจ้าขึ้นทุกวินาที

แสงนั้นแฝงด้วยคมดาบอันยากจะหยั่งถึง ซึ่งเป็นแก่นแท้ของจิตดาบที่เขาใช้เวลาหลายชั่วโมงในการขัดเกลา

สีหน้าของฟู่เชิงมืดมนทันที เขากำด้ามดาบแน่นขึ้นในขณะที่พูดอย่างหงุดหงิด “เฉินผิง นี่มันหมายความว่ายังไง จะบอกว่าฉันไม่คู่ควรที่จะสู้กับกระบี่พิฆาตมังกรของแกเหรอ จะใช้แค่จิตดาบสู้กับฉันเหรอ ดูถูกกันเกินไปแล้ว”

เสียงของฟู่เชิงสั่นเครือด้วยความโกรธ แต่ละคำสะท้อนถึงความขุ่นเคืองและความรู้สึกถูกหยามเกียรติ

เขาเคยเห็นเฉินผิงใช้กระบี่พิฆาตมังกรมาก่อน อาวุธวิเศษเล่มนั้นยากจะหาใครเทียบ แต่ตอนนี้เฉินผิงกลับเลือกที่จะไม่ใช้กระบี่สู้กับเขา สำหรับฟู่เชิงแล้ว นี่มันยิ่งกว่าเหยียดหยาม

เฉินผิงลืมตาขึ้นช้าๆ แววตาของเขาดูขบขัน เขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบแต่หนักแน่น “คุณพูดถูก อย่างคุณน่ะเทียบผมไม่ได้หรอก กับคู่ต่อสู้อย่างคุณ แค่จิตดาบก็เกินพอแล้ว ถ้าใช้กระบี่พิฆาตมังกรก็คงมากเกินไป... พูดตามตรง มันคงเป็นการต่อสู้ที่ไม่ยุติธรรม”

น้ำเสียงของเขาสงบนิ่งเรียบเฉย แต่คำพูดของเขากระแทกกระทั้นราวกับก้อนหินที่ตกลงสู่ทะเลสาบ ทำให้เกิดคลื่นแห่งความตกตะลึงแผ่ไปทั่ว

“อวดดีนัก!” ฟู่เชิงคำราม ความโกรธของเขาลุกโชนราวกับเพลิงโหมกระหน่ำ เขาฟาดฟันดาบอย่างฉับไว ปราณดาบรุนแรงพุ่งทะลุอากาศและตรงเข้าหาเฉินผิง

พลังมหาศาลของการโจมตีทำให้พื้นดินแยกออก ทิ้งรอยแยกสีดำไว้เบื้องหลัง ปราณดาบที่ราวกับอสรพิษยักษ์ขดตัวและตรงไปที่เฉินผิงอย่างมุ่งร้าย

ถึงกระนั้นเฉินผิงก็ยังนิ่ง เขาชูมือขวาขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ ด้วยการเคลื่อนไหวสง่างาม ฝ่ามือของเขาซึ่งเต็มไปด้วยจิตดาบรุนแรงกวาดไปข้างหน้า ทันใดนั้นจิตดาบไร้รูปร่างก็กลายเป็นแถบแสงสีขาว ฟันผ่านอากาศและชนกับการโจมตีอันรุนแรงของฟู่เชิงโดยตรง

ทั้งสองปะทะกันกลางอากาศ แต่แทนที่จะเป็นการระเบิดสะเทือนปฐพี ต่างฝ่ายต่างชะงักชั่วขณะ

ปราณดาบสีขาวและสีดำผสานกัน เข้าปะทะกันอย่างไม่ลดละ คลื่นพลังแตกกระจายออกไป บดขยี้หินให้เป็นผงและเฉือนต้นไม้เป็นสองท่อน กิ่งก้านและใบไม้ที่ถูกตัดขาดหมุนวนบนท้องฟ้าอย่างอลหม่าน

เปรี้ยง!

เกราะป้องกันของฟู่เชิงแตกสลายในทันที เขาลอยละลิ่วไปด้านหลังราวกับว่าวสายป่านขาด ล้มลุกคลุกคลานไปไกลไปสามสิบเมตรก่อนจะฝืนทรงตัวได้

เลือดไหลซึมออกมาจากมุมปากขณะที่เขามองดูเฉินผิง ตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจและเหลือเชื่อ

“ทำไม... ทำไมจิตดาบของแกถึงทรงพลังขนาดนี้” เขาพึมพำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยำเกรงและหวาดกลัว

ไม่ไกลจากตรงนั้น สีหน้าขบขันของหมิงเฉาหายไป ถูกแทนที่ด้วยความเคร่งเครียด “เฉินผิง...ไม่ธรรมดาจริงๆ ในเวลาแค่เดือนเดียวเขาพัฒนาไปไกลขนาดนี้เลยหรือ”

มารแดงที่อยู่ข้างเขาทำหน้าเครียด เขาเหลือบมองหมิงเฉาก่อนจะพูด “คุณชายหมิง ตอนนี้ฟู่เชิงพ่ายแพ้แล้ว ให้ฉันเข้าไปช่วยดีไหม”

หมิงเฉาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัว “ยังไม่ถึงเวลา รอดูกันต่อไป”