หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4940

“เวรเอ้ย ขูดรีดกันชัดๆ”

เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะสบถเมื่อได้ยินอย่างนั้น

ผู้หญิงคนนั้นแค่นเสียงเย็นชาและจ้องมองเขาราวกับพร้อมจะกัดหัวเขาให้ขาด

“เขาเป็นแค่เด็กไม่รู้ประสีประสา อย่าถือสาเลย...”

ไป๋อี้รีบเข้าไปขอโทษผู้หญิงคนนั้น

จากนั้นเขาก็ดึงเฉินผิงไปอีกด้านและเตือนเสียงต่ำๆ “อย่าอวดเบ่งถ้าเจ้าไม่ใหญ่จริง อย่าไปมีเรื่องกับพวกเจ้าหน้าที่ ถ้าพวกเขาไม่พอใจ เจ้าอาจไม่ได้ออกจากวงกตมาร”

“เข้าใจแล้ว...”

เฉินผิงพยักหน้า

อาณาจักรแดนสรวงแห่งนี้ไม่ได้รู้สึกแตกต่างจากโลกมนุษย์มากนัก แม้แต่เจ้าหน้าที่อย่างเธอยังมีท่าทีเย่อหยิ่งไม่ต่างกัน แถมยังมองเหยียดอย่างกับเขาเป็นหนี้เธอ

“เข้าไปได้แล้ว ระวังตัวได้ ถ้าคิดว่าไม่ไหวก็อย่าฝืนตัวเอง รีบออกมาทันที”

ไป๋อี้เตือนเฉินผิงอีกครั้ง เพราะกลัวว่าเขาจะฝืนเกินไป

“ผมรู้!” เฉินผิงพูด จากนั้นก็หันไปทางบันได

บันไดหนึ่งแสนแปดหมื่นขั้นทอดยาวไปข้างหน้า หายลับไปในระยะไกล เมื่อยืนอยู่ที่เชิงบันได เฉินผิงรู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะเดินเข้าไปในถนนที่ไม่มีจุดสิ้นสุด พร้อมด้วยหน้าผาสูงชันทั้งสองข้าง

เมื่อเห็นเฉินผิงเริ่มเดิน ไป๋อี้จึงคิดจะออกไป แต่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ยืนนิ่ง

เขาคิดว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเฉินผิงจริงๆ การรออยู่ที่นี่อาจช่วยได้ หากเฉินผิงบาดเจ็บหรือหนักกว่านั้น และไป๋เฉียนมาตามหาเขาที่อาณาจักรแดนสรวง เธออาจจะไม่พอใจไป๋อี้จนไม่ยอมรับเขาเป็นพ่ออีกต่อไป

เฉินผิงก้าวขึ้นไปทีละขั้น สำหรับคนอย่างเขาที่มีร่างกายแข็งแกร่งและพละกำลังมหาศาล การเดินขึ้นบันไดไม่ใช่เรื่องท้าทายนัก

สิ่งเดียวที่ต้องใช้คือความพากเพียร และนั่นคือสิ่งที่เฉินผิงมีอยู่แล้ว

ชิ้ง!

เจตจำนงสังหารรอบตัวพุ่งเข้าหาร่างกายของเขาราวคลื่นน้ำ

โชคดีที่จิตตวิสุทธิสามารถกลั่นได้ทุกสิ่ง สามารถดูดซับพลังทุกประเภทและแปลงให้เป็นพลังของเขาได้

“ที่นี่วิเศษไปเลย...”

เฉินผิงหลับตาลง และเริ่มตั้งสมาธิดูดซับเจตจำนงสังหาร

เมื่อเจตจำนงสังหารเข้าสู่ร่างกายมากขึ้น ผิวของเขาก็เริ่มมีสีเข้มขึ้น และเส้นเลือดทั่วร่างก็นูนขึ้นมาเหมือนเชือกเส้นหนา

ขณะที่เฉินผิงดูดซับเจตจำนงสังหาร เสียงเตือนอย่างจริงจังของจ้าวมารสีชาดก็ดังก้องในหัวของเขา