หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4945

“เจ้าแมลงต่ำต้อย”

ทันทีที่นักรบในชุดเกราะพูดขึ้น หูของเฉินผิงก็สะท้านด้วยความเจ็บปวด และมิติรอบตัวเขาก็เริ่มแตกออกทีละน้อย

เสียงนั้นราวกับดังมาจากส่วนลึกของวงกตมาร พร้อมกับเสียงคร่ำครวญอันโศกเศร้าของวิญญาณนับไม่ถ้วน

ม่านตาของเฉินผิงหดตัว แรงกดดันจากการปรากฏตัวของเซียนพเนจรครอบงำเขา แทบจะบดขยี้เขาให้แหลก

แต่เขากัดฟัน ปล่อยให้เจตจำนงสังหารที่เขาเพิ่งดูดซับไว้พุ่งพล่านอย่างรุนแรง เปลวเพลิงสีแดงเข้มลุกขึ้นอีกครั้งบนกระบี่พิฆาตมังกร

“จังหวะนี้แหละ!”

เขาพุ่งไปข้างหน้าราวกับศรที่หลุดออกจากคันธนูพร้อมกับคำรามโกรธเกรี้ยว เล็งคมกระบี่ไปที่ช่องว่างตรงลำคอของนักรบในชุดเกราะ

ขวานขนาดยักษ์พุ่งเข้ามาด้วยพลังทำลายล้างมหาศาล เฉินผิงบิดตัวหลบได้อย่างหวุดหวิด สายลมจากขวานพัดผ่านไหล่เขาและฉีกชุดให้ขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เขาใช้แรงเหวี่ยงกลางอากาศ เอี้ยวตัวแทงเข้าที่ข้อต่อเกราะ แต่เกราะเหล็กไหลเบี่ยงการโจมตี ทำให้ประกายไฟแตกกระจาย

นักรบสวมเกราะโต้กลับด้วยการฟันสวนกลับ เฉินผิงยกกระบี่ขึ้นป้องกัน แต่แรงกระแทกมหาศาลทำให้แขนของเขาชาจนต้องถอยหลังไปหลายสิบก้าว

ภายในตำหนักเจ้าเมือง บริวารนำข้อมูลของเฉินผิงมาให้

เมื่อหนิวเหมิงเห็นว่าเฉินผิงอยู่ที่ขั้นเซียนระดับแปดเท่านั้น เขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เหตุใดผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนที่เพิ่งมาถึงที่นี่ได้ผ่านกฎฟ้าดินถึงมีพลังระดับนี้ได้

หนิวเหมิงเหลือบมองภาพในกระจกสัมฤทธิ์และหน้าซีดทันที

“ซากมารขั้นเซียนพเนจรปรากฏตัวขึ้น แต่เจ้าเด็กนั่นยังสู้ไหวอีกหรือ”

เขาจ้องมองเฉินผิงที่กำลังต่อสู้กับนักรบในชุดเกราะ เส้นเลือดของเขาปูดโปนขึ้นที่ขมับ

เขารู้ดีว่าในเมืองซือหนิวซิตี้ ไม่มีผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนแม้แต่คนเดียวที่จะต่อกรกับเซียนพเนจรได้ มันไม่ใช่พลังที่ต่างกันแค่ระดับเดียว แต่เป็นคนละชั้น อยู่คนละโลกกันเลย

หนิวเหมิงจ้องมองเงียบๆ ด้วยความตกตะลึงขณะที่การต่อสู้ในวงกตมารดุเดือดยิ่งขึ้น

เปลวเพลิงของเฉินผิงถูกขวานเล่มใหญ่ปัดออกซ้ำๆ และร่างกายของเขาเริ่มมีบาดแผลลึกที่เผยให้เห็นกระดูกหลายแห่ง

อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่เขาบาดเจ็บ เขาจะดูดซับเจตจำนงสังหารที่หลงเหลือจากการโจมตีของนักรบในชุดเกราะผ่านกระบี่พิฆาตมังกร ซึ่งเขาสามารถกลั่นและเสริมพลังให้ตัวเองได้

เฉินผิงคุกเข่าลงข้างหนึ่งพลางหอบหายใจ บาดแผลของเขาเริ่มหายไปในขณะที่รัศมีในตัวเขาพุ่งพล่าน ใกล้จะเพิ่มระดับแล้ว

หนิวเหมิงเฝ้ามองทุกสิ่งที่เกิดขึ้นและทรุดตัวลงบนเก้าอี้ หลังของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

เขาจ้องมองร่างเปื้อนเลือดของเฉินผิงซึ่งยืนนิ่งอยู่ในกระจกสัมฤทธิ์ ความตกตะลึงแผ่ซ่านทั่วตัว

หากเฉินผิงเป็นมารจริงๆ เมืองซือหนิวจะตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง!

“เราต้องส่งคนไปจับตาดูเขา!”

หนิวเหมิงตบโต๊ะในขณะที่เขาลุกพรวด แววตาแฝงด้วยความรู้สึกซับซ้อน

แม้อยากได้เฉินผิงมารับใช้ แต่ก็กลัวว่ามารอย่างเขาจะอันตรายเกินไป

ในขณะนั้น เฉินผิงไม่รู้เลยว่าการต่อสู้ของเขาถูกหนิวเหมิง เจ้าเมืองซือหนิวจับตามองอยู่