หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4946

ในวงกตมาร เฉินผิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ทันใดนั้นทั่วพื้นที่ก็สั่นสะเทือน และเขารู้สึกถึงพลังที่พุ่งพล่านรุนแรงทั้งในสายเลือดและจิตดาบของเขา

“หรือว่าฉันกำลังจะเพิ่มระดับในวงกตมาร” เฉินผิงแทบไม่อยากเชื่อ

เมื่อดูดซับเจตจำนงสังหารจำนวนมหาศาล เขาก็ไม่สามารถซ่อนรัศมีได้อีกต่อไป เขาปลดปล่อยรัศมีของทั้งสามเผ่าพันธุ์ในตัวออกมาเต็มที่

ในขณะนั้น จิตของเฉินผิงถูกครอบงำด้วยแรงกระตุ้นให้สังหาร เขาไม่รู้สึกถึงอารมณ์ใดๆ มีเพียงความต้องการอยากทำลายล้างเท่านั้น

รัศมีของเขาพุ่งพล่านรุนแรง ทำให้มิติในวงกตมารบิดเบี้ยวภายใต้แรงกดดัน

จ้าวมารสีชาดเตือนเฉินผิง “เจ้าหนู ข่มมันไว้ซะ อย่าปล่อยให้ตัวเองเสียการควบคุม แค่เพราะเจ้ามีรัศมีมารอยู่ในตัว ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าเป็นมาร เจ้าดูดซับเจตจำนงสังหารทั้งหมดนั้นโดยไม่ได้ใช้วิชาบำเพ็ญเพียรกลั่นพลัง หากไม่รู้จักยับยั้งมันจะกลายเป็นหายนะ”

เขาสัมผัสได้ว่าสติของเฉินผิงใกล้จะมุ่งสู่ความบ้าคลั่ง

เพราะรีบเร่งอยากได้พลัง เฉินผิงจึงดูดซับเจตจำนงสังหารตรงๆ โดยไม่ใช้จิตตวิสุทธิกลั่นพลัง

ตอนนี้ปริมาณของมันมหาศาลจนใกล้ถึงขีดจำกัด

ต่อให้เป็นมารที่แท้จริง การดูดซับมากขนาดนั้นในคราวเดียวโดยไม่แตกสลายก็นับว่าเก่งมากแล้ว

เฉินผิงฟังคำพูดของจ้าวมารสีชาดและเริ่มสะกดเจตจำนงสังหารในตัวเขา เริ่มปรับลมหายใจและสงบสติอารมณ์

ในส่วนลึกของวงกตมาร มีชายคนหนึ่งปรากฎตัวช้าๆ ผมของเขายาวและรุงรัง ดูเหมือนขอทาน แต่รัศมีน่าสะพรึงกลัวที่แผ่ออกมาจากตัวเขาบ่งบอกว่าเขาเป็นผู้บำเพ็ญเพียรที่น่าเกรงขาม

ที่ตำหนักเจ้าเมือง คิ้วของหนิวเหมิงขมวดเมื่อเห็นชายคนนั้นปรากฏตัว สีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “ชายคลั่งยังมีชีวิตอยู่อีกหรือ เขาอยู่ในวงกตมารตั้งหลายร้อยปีแล้ว”

หนิวเหมิงตกตะลึง ย้อนกลับไปเมื่อเมืองซือหนิวก่อตั้งขึ้นในยุคแรก ชายคนนั้นเข้าสู่วงกตมาร และเขาทำเช่นนั้นทุกปีไม่ขาด

เนื่องจากเขามักจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวและเป็นคนประหลาด ผู้คนจึงเริ่มเรียกเขาว่าชายคลั่ง

แต่หลังจากเข้าไปในวงกตมารครั้งหนึ่งเมื่อหลายศตวรรษก่อน เขาก็ไม่เคยกลับออกมาอีกเลย

เปรี้ยง!

“นี่มันอะไรกัน”

ชายคลั่งตกใจจนหยุดชะงัก

แม้แต่หนิวเหมิงที่มองผ่านกระจกสัมฤทธิ์ก็ยังจ้องมองด้วยสายตาเหลือเชื่อ

เขาสัมผัสถึงความน่าสะพรึงกลัวของพลังที่เฉินผิงเพิ่งปลดปล่อยออกมาไม่ได้ แต่เมื่อเห็นท่าทีของชายคลั่งแล้ว เขาก็พอเดาได้ว่ามันรุนแรงแค่ไหน

“อ๊าก...”

เฉินผิงเงยหน้าขึ้นและคำรามออกมา

ในขณะเดียวกัน พลังภายในร่างก็พุ่งพล่าน ชั่วพริบตานั้น พลังบำเพ็ญเพียรของเขาเพิ่มขึ้นไปถึงขั้นเซียนระดับแปด