หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4953

อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเฉินผิงยังคงกระจ่างชัด เขากำลังใช้สายเลือดสะกดเจตจำนงสังหารในตัวเขา

ทันใดนั้นแสงสีทองก็พุ่งขึ้นมาจากร่างของเฉินผิง พร้อมกับเสียงคำรามของมังกร

เจตจำนงสังหารที่ล้อมรอบเฉินผิงเริ่มลดลง และจิตชั่วร้ายที่ห่อหุ้มตัวเขาก็ค่อยๆ สลายไป

เมื่อเห็นว่าจิตสังหารจางหายไปแล้ว ชายคลั่งถึงได้กล้าเข้าใกล้เขา

พอมองสีหน้าของชายคลั่ง เฉินผิงก็อดยิ้มไม่ได้และพูดว่า “ขอโทษด้วยจริงๆ ที่ทำให้คุณตกใจ...”

“บ้าเอ้ย เจ้าทำข้ากลัวแทบแย่”

ชายคลั่งถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกหลังจากแน่ใจว่าเฉินผิงไม่ได้เป็นอะไร หากเฉินผิงถูกเจตจำนงสังหารครอบงำและหันมาทำร้ายเขา เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะรับมือได้หรือไม่

“ว่าแต่มีที่อื่นในวงกตมารที่มีเจตจำนงสังหารหนาแน่นกว่าที่นี่อีกไหม” เฉินผิงถาม

“ไม่ ไม่มีหรอก ข้าอยู่ที่นี่มาหลายร้อยปีแล้ว”

ชายคลั่งรีบส่ายหัว

ต่อให้มีที่แบบนั้น เขาก็คงไม่กล้าพาเฉินผิงไป มันอันตรายเกินไป ถ้าเฉินผิงคลั่งเขาซวยแน่

“ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องกลั่นเจตจำนงสังหารในร่างและดูดกลืนให้หมด ขอเวลาสักครู่”

เฉินผิงนำหอสะกดมารออกมา วางแผนที่จะเข้าไปในนั้นเพื่อบำเพ็ญเพียรและดูดกลืนจิตสังหารในตัวเขาให้หมด

แม้ตอนนี้เฉินผิงจะปกดี แต่ก็เป็นเพราะเขาใช้สายเลือดระงับพลังไว้

“นั่นอะไร” ชายคลั่งถามด้วยความอยากรู้

“แค่หอคอยเล็กๆ คุณอยากเข้าไปดูไหม” เฉินผิงเสนอ

“ข้าเข้าไปได้เหรอ” ชายคลั่งถามด้วยความสนใจ

“ได้สิ” เฉินผิงตอบ จากนั้นก็พาชายคลั่งเข้าไปในหอสะกดมารด้วย

“หอคอยของเจ้าเหมือนจะไม่มีอะไรเลย ว่างเปล่าไปหมด มันดียังไง”

ชายคลั่งดูสับสน