หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 617

“อ๊า!”

เหล่าสมาชิกจากกระทรวงยุติธรรมต่างกรีดร้อง สิ่งที่จ้าวอู๋ฉีได้เห็นคืองู หนู และพวกแมลงร้ายที่กำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ จำนวนของพวกมันมีมากมายเสียจนใครก็ตามที่ได้พบต่างพากันขนลุก

สัตว์ร้ายพวกนี้กัดกินและทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า แม้แต่กำแพงยังต้องพังทลายลงเมื่อพวกมันเดินผ่าน

“ยิง! ยิงพวกมันเดี๋ยวนี้”

ในสถานการณ์เช่นนี้ จ้าวอู๋ฉีไม่มีทางเลือกใดนอกจากออกคำสั่งให้ฆ่าพวกมัน

“ปัง! ปัง! ปัง!”

ปืนถูกยิงออกไป แต่ลูกกระสุนไม่สามารถเข้าถึงตัวจงเหมียนเหยียนและคนอื่นๆ ได้เลย เนื่องจากควันสีดำปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ เหล่าพลแม่นปืนจึงไม่สามารถมองเห็นเป้าหมายได้ ทุกคนต่างยิงปืนไปอย่างไร้ทิศทางด้วยหวังว่าจะโชคดีไม่โดนพวกเดียวกันเอง

จ้าวอู๋ฉีเห็นท่าจะรับมือกับสัตว์ร้ายพวกนี้ไม่ไหว เขาจึงหยิบดาบของเขาแล้วปล่อยพลังออร่าออกมา เสื้อผ้าของเขาปลิวไสวเพราะแรงของพลัง ในฐานะที่เขาเองเป็นปรมาจารย์คนหนึ่ง เขาจึงสามารถปลดปล่อยพลังของเขาได้ตามความต้องการ

“ย่าห์!”

สิ้นเสียงคำราม จ้าวอู๋ฉีกวัดแกว่งดาบในทันทีเพื่อเรียกพลังลมอันรุนแรง พลังลมอันมหาศาลได้พัดพาพวกสัตว์ร้ายจนกระเด็นถอยไป แต่ไม่นานพวกมันก็รวมตัวและคลานกลับมาอีกครั้ง

ทุกอย่างเหมือนจะยิ่งเลวร้ายลงไปอีก พวกมันยิ่งรวมตัวกันมากขึ้น สมาชิกของกระทรวงยุติธรรมหลายคนถูกฝูงแมลงเข้ารุมจนทั่วทั้งตัวของพวกเขา พวกมันมีจำนวนมากเหลือเกินแถมยังมีขนาดที่เล็กจนเกินไป การจะยิงพวกมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย สุดท้ายเหล่าสมาชิกจึงไม่สามารถทำลายพวกมันได้

ข้อดีเพียงอย่างเดียวคือพวกมันไม่มีพิษร้าย นั้นจึงทำให้ไม่อันตรายถึงชีวิต

“นายพลจ้าว ยอมแพ้และปล่อยพวกเราไปดีกว่า อย่าให้ลูกน้องของคุณต้องทนทุกข์ทรมานไปมากกว่านี้เลย”

ทันใดนั้น เสียงของจงเหมียนเหยียนก็ทะลุผ่านกลุ่มควันออกมา

จ้าวอู๋ฉีรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขากวัดแกว่งดาบของเขาอีกจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน แต่พลังลมของเขากลับทำได้เพียงไล่พวกสัตว์ร้ายไปได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น ทุกครั้งที่พวกมันกระเด็นออกไป เพียงไม่นานพวกมันก็กลับมารวมตัวใหม่อีกครั้ง และตอนนี้จ้าวอู๋ฉีก็เริ่มหมดแรง

เขามองดูผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาลงไปนอนกลิ้งกับพื้นด้วยความทรมาน ทำให้เขาตกอยู่ในสภาวะที่แสนหนักใจ

“แมลงพวกนี้มันไม่ชอบไฟ นายพลจ้าว เรื่องธรรมดาแค่นี้คุณไม่รู้หรือไง?”

จ้าวอู๋ฉีรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ฉันควรจะรู้ว่าเฉินผิงมีพลังบำเพ็ญเพียร เขาไม่มีทางที่จะตายง่ายๆ แบบนั้น

ถึงแม้ว่าเขาจะรอดมาได้ แต่อย่างน้อยพลังหมัดของฉันน่าจะทำให้เขากระดูกหักและมีรอยฟกช้ำ ควันพิษนั่นต้องส่งผลกระทบต่อเขาบ้าง เขายังคงยืนอยู่เช่นนั้นได้อย่างไร เขาแทบจะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ เลย

“ปะ เป็นไปได้ยังไงกัน? แกไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เลยได้ยังไง?” จงเหมียนเหยียนเอ่ยถาม

เขารู้สึกสับสนกับสถานการณ์เล็กน้อย

“พลังหมัดของคุณทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ” เฉินผิงตอบพร้อมรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

รอยยิ้มที่เย้ยหยันทำให้จงเหมียนเหยียนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“จุดไฟ” จ้าวอู๋ฉีตะโกนออกคำสั่งในทันที

เหล่าสมาชิกของกระทรวงยุติธรรมเริ่มมองหาสิ่งของที่พอจะใช้จุดไฟได้ทันที ทันทีที่เปลวไฟก่อตัวขึ้น จำนวนของพวกแมลงร้ายก็ค่อยๆ ลดลง พวกมันได้รับบาดเจ็บหรือตายลง ส่วนพวกที่เหลือต่างค่อยๆ ถอยหนีกลับไป

ทุกสิ่งกลับตาลปัตร พวกสัตว์และแมลงร้ายต่างถูกจัดการ เฉินผิงก็ปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน นั่นทำให้จิตวิญญาณการต่อสู้ของจ้าวอู๋ฉีพลุ่งพล่าน เขาจับจ้องไปที่จงเหมียนเหยียน “ยอมแพ้ซะเถอะ เลิกหลบซ่อนได้แล้วไม่เช่นนั้น ฉันจะเข้าโจมตีเอง”

จ้าวอู๋ฉีถือดาบของเขา ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อยก่อนที่พลังรุนแรงจะพวยพุ่งออกมาจากทั่วทั้งร่างกายของเขาอีกครั้ง ก่อนหน้านี้เขาอาจจะใช้พลังไปจนหมดแล้ว แต่ตอนนี้มันได้ถูกเติมเต็มขึ้นมาอีกครั้ง