หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 724

คนหมู่บ้านหม่าวส่งสายตาเหยียดหยามใส่เฉินผิง ความงามของเสี่ยวหลานเป็นหน้าเป็นตาของพวกเขา ถือเป็นการหยามเกียรติมากที่คนนอกบุกเข้ามาฉกฉวยเธออย่างไร้ศักดิ์ศรี

“แก้ตัวไปก็ฟังไม่ขึ้นหรอก เฉินผิง! ดูแกพูดเข้าสิ! ราชาพิษเลี้ยงเสี่ยวหลานมาด้วยตัวเอง แกจะมาพูดเรื่องน่าเกลียดอย่างนี้ได้ยังไง?”

“จริง เสี่ยวหลานนั่นแหละที่ทำตัวไม่เหมาะไม่ควร เธอแหกกฎของเราทุกข้อ”

“รีบฆ่าพวกมันแล้วจบเรื่องกันซะที!”

ไม่ช้าเสียงตะโกนอย่างกระหายเลือดของคนหมู่บ้านหม่าวก็เริ่มดังจนหูแทบหนวก

เสี่ยวหลานกระชับเสื้อเฉินผิงที่คลุมตัวเธอไว้แน่น พยายามปกป้องตัวเองอย่างเปล่าประโยชน์

ทันใดนั้น เฉินผิงก็พูดกับฝูงชนพลางยิ้มเยาะเย้ย “ก็ได้ ผมยอมรับแล้ว ผมพรากพรหมจรรย์ของเสี่ยวหลาน มันช่างซาบซ่านถึงใจเหลือเกิน! ถ้ารู้แล้วจะทำยังไงต่อเหรอครับ?”

คำยั่วยุของเขายิ่งทำให้ฝูงชนโมโหเข้าไปใหญ่ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปเป็นคนแรก เพราะยังจำเรื่องที่เขาสังหารปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธได้แม่น ชาวบ้านที่กำลังเดือดดาลกลับลังเลไม่กล้าก้าวเข้าไปเพราะอาจจะโดนฆ่าเสียตรงนั้น

เฉินผิงหันไปยิ้มเยาะใส่ราชาพิษ “ดูพวกขี้ขลาดนี่สิ ไม่มีใครกล้าเข้ามาปกปองศักดิ์ศรีของเธอเลยเหรอ? แล้วแกล่ะจะว่ายังไง ไอ้แก่?”

ราชาพิษถลึงตามองเฉินผิงพลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “อย่าได้คิดว่าแกจะไร้เทียมทานเพราะฆ่าฉินเซียวหลินได้! ถึงจะยังไม่ใช่ปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธฉันก็ยังเป็นราชาพิษ ที่นี่คือถิ่นของฉัน ยังไงแกก็ต้องได้รับโทษ”

โทสะของเขาก่อตัวเป็นรัศมีรอบตัวที่จับต้องได้ มาถึงขั้นนี้ฉันก็ต้องลงมือแล้ว

พลังของปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธระเบิดออกทั่วสารทิศ ต้นไม้รอบๆ ส่งเสียงดังโครมคราม แต่ละต้นโอนเอนเพราะโดนคลื่นกระแทก

เฉินผิงไม่นำพาแม้ราชาพิษจะโกรธ เขาพูดอย่างอดรนทนไม่ไหว “โอ้ จะเอาแบบนี้สินะ? ทำไมถึงไม่งัดของจริงออกมาซะทีล่ะ? เอาแต่ขู่อยู่ได้”

เฉินผิงจึงเข้าใจเมื่อได้รู้ว่าเหล่าตัวด้วงถูกเรียกมาเพื่อใช้ในเชิงตั้งรับมากกว่าจู่โจม

“หึ! ดูไม่ค่อยเข้าท่าเลยนะ” เขาพูดจาเย้ยหยันแล้วพุ่งเข้าไป พร้อมซัดหมัดอันรุนแรงเข้าที่อกของราชาพิษ

ตุบ!

แรงกระแทกหนักหน่วงจากหมัดสั่นสะเทือนเหมือนเสียงตีระฆัง แต่ราชาพิษไม่แม้แต่จะขยับเท้า ตรงจุดที่เฉินผิงต่อยเข้าบนอกเกิดเป็นช่องโหว่เมื่อด้งหลายตัวร่วงลงพื้น พวกมันตายเพราะดูดซับแรงกระแทกเอาไว้ ฉับพลันนั้นด้วงตัวอื่นก็เข้ามาอุดช่องโหว่แทน

“ฮ่า!” ราชาพิษคำรามอย่างเปรมปรีดิ์ “ฉันใช้เวลาขัดเกลาชุดเกราะนี่ทั้งชีวิต เฉินผิง แกจะไม่มีทางหาช่องโหว่เจอไม่ว่าจะโจมตีจากทางไหนก็ตาม!”

เฉินผิงยิ้มเยาะเมื่อเห็นอีกฝ่ายมั่นอกมั่นใจ “ไม่มีช่องโหว่อย่างนั้นเหรอ? เดี๋ยวก็ได้รู้กัน!”