หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 101

เซี่ยเชียนฮวันจึงได้เข้าใจ

ตอนเด็กๆ เซวียนชินอ๋องเคยถูกงูกัดและทิ้งความกลัวไว้จนขึ้นสมอง จวบจนบัดนี้ยังมีอาการกำเริบอยู่บ้างเป็นครั้งคราว เกรงว่าต้องใช้เลือดงูสดมาทำเป็นยา จึงจะระงับอาการกลัวงูได้

แน่นอนว่าอาการเหล่านี้โดยมากถือเป็นปัญหาด้านประสาท เลือดงูไม่สามารถนำมารักษาโรคได้ เซี่ยเชียนฮวันคิดว่ามันเพียงช่วยในด้านจิตใจก็เท่านั้น

“ข้าได้สั่งให้บ่าวรับใช้ไปทำยาถอนพิษมาให้แล้ว ประเดี๋ยวเมื่อกินเข้าไปก็หายเอง ไม่จำเป็นต้องกังวล” เซวียนชินอ๋องปลอบโยนองค์ชายรองและพระชายา

องค์ชายรองพยักหน้า “ขอบพระทัยเสด็จอา ว่าแต่งูที่ท่านเลี้ยงไว้ไม่ควรหลุดออกมาที่นี่ คาดว่าบ่าวรับใช้คงจะละเลย ท่านต้องลงโทษพวกเขาให้หนัก คราวหน้าจะได้ไม่เกิดเหตุเช่นนี้อีก”

“อืม ข้ารู้”

เซวียนชินอ๋องทำสีหน้าลำบากใจ การเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นอย่างนี้ ตัวเขาในฐานะเจ้าบ้านก็รู้สึกผิดไม่น้อย

จากนั้น

พระชายาองค์ชายรองก็มองไปทางเซี่ยเชียนฮวัน กล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ใครบอกว่าต้องเป็นบ่าวรับใช้สะเพร่าเท่านั้น อาจมีใครบางคนจงใจเข้าไปยังที่เลี้ยงงูแล้วปล่อยมันออกมาก็ได้”

“ไม่น่าเป็นไปได้...” เซวียนชินอ๋องขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ไม่ว่าเรื่องใดล้วนต้องมีหลักฐาน ผู้ใดใส่ร้ายข้า ข้าจะต้องให้ผู้นั้นต้องได้รับโทษอย่างสาสม”

แววตาเซี่ยเชียนฮวันนิ่งสงบ จ้องมองไปทางพระชายาองค์ชายรอง

ผู้ที่อยู่ ณ ที่นั้นล้วนสัมผัสได้ว่ารังสีที่แผ่ออกมาของพระชายาจ้านอ๋องเหนือกว่าพระชายาองค์ชายรองมากนัก!

พระชายาองค์ชายรองจึงถอยออกมาแล้วเริ่มกล่าวบ่ายเบี่ยงว่า “แน่นอนว่าข้ามีหลักฐาน เหตุใดงูจึงไม่ไปกัดคนอื่น กลับมากัดข้า? ต้องมีคนประสงค์ทำร้ายข้าแน่นอน!”

“ข้าเพิ่งเคยเจอเจ้าเป็นครั้งแรก เหตุใดต้องคิดทำร้ายเจ้า ข้าเอาแรงบันดาลใจมาจากที่ใด?”

“นั่นเป็นเพราะ...”

พระชายาองค์ชายรองถูกบีบจนพูดไม่ออก

จะให้นางกล่าวว่าเพราะนางเติบโตมากับเซียวเย่หลัน และเกือบจะได้แต่งงานกับเซียวเย่หลัน จึงทำให้เซี่ยเชียนฮวันอิจฉาหรือ

เรื่องบางเรื่อง ทุกคนล้วนรู้อยู่ในใจ แต่ไม่อาจเอ่ยออกมาได้

“พี่สะใภ้รอง เราสองไม่เคยไปมาหาสู่กัน ข้าไม่เคยทำให้เจ้าต้องขุ่นเคืองใจ เหตุใดจึงเอาแต่ใส่ร้ายข้า ราวกับโกรธแค้นข้ามาเนิ่นนาน ข้าเองก็อยากรู้ยิ่งนักว่าเจ้าเกลียดข้าด้วยเหตุใด? หรือข้าไปแย่งสิ่งใดจากเจ้ามา?”

เรื่องที่คนอื่นไม่กล้าพูด เซี่ยเชียนฮวันได้พูดออกมาแล้ว

นางกำลังมองหาใคร?

มีใครสามารถช่วยสตรีผู้นี้ได้อีก?

จู่ๆ ใบหน้าหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในสมองของเซี่ยเชียนฮวัน

นางหรี่ตาลงแล้วถอนหายใจเล็กน้อย

เด็กเล็กเพียงเท่านี้ เดิมทีควรอยู่ในวัยไร้เดียงสา แต่กลับเข้ามาข้องเกี่ยวเรื่องวุ่นวายในราชวัง เรื่องนี้ทำให้เซี่ยเชียนฮวันยากที่จะรับได้

“เหตุใดจึงมีผู้คนมากมายเพียงนี้? ไม่มีใครไปเรียกข้ามาร่วมวงด้วยเลย!”

น้ำเสียงไพเราะหวานชื่นดังขึ้นมาจากทางด้านหลังกลุ่มคน

จากนั้นพบว่าโซ่วหยางจวิ้นจู่พาบ่าวรับใช้เดินตรงเข้ามา นางมองไปทางเซี่ยเชียนฮวันแล้วยิ้มขึ้นว่า “อ้าว พระชายาจ้านอ๋อง เมื่อครู่ข้ายังเห็นท่านอยู่ที่เรือนหนานเฟิงอยู่เลย เดินเร็วจริง”

เมื่อได้ยินดังนั้น เซวียนชินอ๋องก็หน้าเปลี่ยนสี!

นางไปเรือนหนานเฟิงมางั้นหรือ!