หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 132

“ทุกคนรู้เพียงว่าหมิงเฟยคือคนที่เสด็จพ่อพาเข้ามาจากนอกพระราชวัง ส่วนตัวตนที่แท้จริงของนางเป็นใคร ล้วนไม่มีผู้ใดรู้”

พระชายาองค์รัชทายาทถอนหายใจออกมาเบาๆ

เซี่ยเชียนฮวันคิดไม่ถึงว่าตัวตนของหมิงเฟยจะลึกลับเพียงนี้ นางพึมพำว่า “คงไม่ได้ไปแย่งภรรยาของผู้อื่นมาใช่หรือไม่”

“เจ้าน่ะ ควรปิดปากแน่นให้เป็นนิสัยไว้คงจะดี”

พระชายาองค์รัชทายาทจิ้มไปที่จมูกของเซี่ยเชียนฮวัน

นางอายุมากกว่าเซี่ยเชียนฮวันหลายปี ทุกครั้งที่เห็นเซี่ยเชียนฮวัน นางก็รู้สึกว่าเหมือนเห็นน้องสาวแสนซุกซนและชาญฉลาด แต่ทำอะไรนางไม่ได้จริงๆ

เซี่ยเชียนฮวันเผยอมุมปากยิ้มขึ้น นางหัวเราะแหะๆ “ข้าล้อเล่นเท่านั้น เสด็จพ่อทั้งสูงส่งและเฉลียวฉลาด รูปร่างหล่อเหลา จำต้องไปแย่งมาด้วยหรือ? ยามเขาออกเยี่ยมเยียนประชาชนนอกเครื่องแบบโดยไม่ได้เปิดเผยตัวตน เพียงเดินไปบนถนนก็มีสตรีมากมายอยากแต่งงานกับเขา”

“เจ้าเป็นสตรีนะ เหตุใดจึงเอ่ยคำเช่นนี้!” พระชายาองค์รัชทายาทยิ้มแล้วส่ายหน้า

ขณะนั้น

เงาหนึ่งที่ซ่อนกายอยู่ในความมืดกำลังสับสน

ประโยคนี้ของเซี่ยเชียนฮวัน เขาจะจดไว้ไปทูลต่อฮ่องเต้ตามความจริง หรือข้ามผ่านไปดี?

เอาละ ช่างเถิด

รายงานไปตามาจริงแล้วกัน

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเพียงแค่สายสืบลับที่ไร้หัวใจ

ผ่านไปหลายชั่วโมงยาม เงาดำนั้นก็กลับไปที่ห้องทรงพระอักษร แล้วทูลต่อฮ่องเต้ถึงคำพูดของเซี่ยเชียนฮวันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“ฮ่าๆ !”

เมื่อได้ยินเซี่ยเชียนฮวันชมตนว่าสูงส่งหล่อเหล่า ฮ่องเต้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา พู่กันในมือสั่นคลอนจนไม่อาจเขียนหนังสือได้

เงาดำนั้นรู้สึกขนหัวลุก

กี่ปีมานี้ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฮ่องเต้ยิ้มอย่างอารมณ์ดีเช่นนี้

ฮ่องเต้ขยำกระดาษที่เขียนอักษรหงิกงอเมื่อครู่โยนทิ้งลงพื้น “จากนี้หากพระชายาจ้านอ๋องไปยังวังบูรพา เจ้าไปจับตามองนางไว้ แล้วมารายงานคำพูดของนางให้ข้าฟัง อย่าได้ขาดไปแม้แต่คำเดียว”

เสี่ยวตงรู้สึกว่าเซี่ยเชียนฮวันคิดกังวลไปโดยใช่เหตุ นางส่ายหน้ากล่าวว่า “เหนียงเหนียงคือผู้ที่ฮ่องเต้ให้ความสำคัญ ถึงอย่างไรท่านอ๋องคงไม่เมินเฉยต่อท่านเหมือนก่อนหน้านี้”

“ท่าทีของเขาเปลี่ยนแปลงไปตามที่ซูอวี้เออร์ต้องการให้เป็น” เซี่ยเชียนฮวันส่งเสียงหึๆ ออกมา

นางมองออกแต่แรกแล้ว

เพียงแค่ยังมีซูอวี้เออร์อยู่ นางและลูกในท้องจะไม่มีวันอยู่อย่างสงบ

เสี่ยวตงหัวเราะขึ้นว่า “เหนียงเหนียงเหตุใดกล่าวเช่นนี้! แม่นางซูมักคิดว่าตนเก่งกาจ ไม่เคยเห็นสตรีใดในสายตา บัดนี้ความสามารถด้านการแพทย์ของท่านได้รับคำชื่นชมจากฮ่องเต้และองค์รัชทายาท เท่ากับเป็นการตบหน้านางเข้าเต็มเปา นับแต่นี้ไป ท่านจะมีความสำคัญต่อท่านอ๋องมากกว่าแม่นางซูแน่นอน”

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้คัดค้านต่อ นางยิ้มแล้วเดินไปในลาน ก่อนจะดีดนิ้ว

“หลินซวี่ ออกมาได้”

วินาทีต่อมา ชายหนุ่มสวมชุดสีเขียวได้ปรากฏตัวต่อหน้าเซี่ยเชียนฮวัน

“พระชายามีสิ่งใดให้รับใช้หรือพ่ะย่ะค่ะ” เขาเอ่ยถาม