หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 136

“ข้าไม่สนิทกับนาง มีเพียงเจ้าของหอแห่งนี้ที่รู้ว่านางเป็นใคร”

สตรีชุดเขียวดูเหมือนไม่อยากกล่าวถึงซูอวี้เออร์เท่าไรนัก

สตรีอีกนางหนึ่งกระซิบว่า “ก่อนหน้านี้พี่ชิงเคยแย่งชิงตำแหน่งนางคณิกากับซูอวี้เออร์ แต่นางพ่ายแพ้”

เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้า

จากนั้นนางก็รินสุราให้สตรีทั้งหลายไม่หยุด ในที่สุดพวกนางก็หลับคาโต๊ะด้วยความเมา

เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากแม่นางทั้งหลายแล้ว เซี่ยเชียนฮวันจึงมั่นใจได้ว่าพวกเซียวเย่หลันอยู่ที่ห้องด้านล่างที่เคยเป็นห้องของซูอวี้เออร์อย่างแน่นอน!

นางมุ่งหน้าไปที่ชั้นสามอีกครั้ง

นางเดินไปรอบๆ เพื่อหาเบาะแส

และขณะที่เซี่ยเชียนฮวันกำลังจะเดินไปยังห้องท้ายสุดตรงระเบียงทางเดิน นางพบว่าทุกห้องไม่ได้จุดไฟ มีเพียงห้องตรงกลางเท่านั้นที่มีแสงเทียนส่องออกมาอย่างโดดเด่น

เซี่ยเชียนฮวันอ้อมไปบริเวณหน้าต่างของห้องนั้นเงียบๆ แล้วย่อตัวลงเพื่อแอบฟัง

"ทำไมท่านพ่อถึงได้ช้านัก..."

"เอาเถิดนะ เจ้าอดใจรอสักหน่อย..."

เป็นน้ำเสียงของน้าเซี่ยและหลิวหรูซวี่!

เซี่ยเชียนฮวันจึงได้เงี่ยหูฟัง

ในไม่ช้า นางก็ได้ยินแผนการคร่าวๆ ของจวนฉางหย่วนป๋อ

พวกเขาใส่ของบางอย่างลงไปในสุรากุ้ยฮัว ต่อให้ดื่มเก่งเพียงไร แค่ 3-4 แก้วก็เมาเสียจนไม่ได้สติแล้ว

อาศัยช่วงที่เซียวเย่หลันเมาจนไม่ได้สติ พวกเขาจะพยุงเซียวเย่หลันเข้าไปยังห้องหลิวหรูซวี่ เปลื้องผ้าของเขาออก ผ่านไปสักครึ่งชั่วโมงค่อยให้คนบุกเข้าไปด้านใน

เช่นนั้นเซียวเย่หลันก็ไม่อาจปฏิเสธใดๆ ได้อีก

เขาจะต้องรับหลิวหรูซวี่เข้าจวน

เซี่ยเชียนฮวันต้องยอมรับว่าวิธีนี้แม้จะดูไร้สมอง แต่ก็ได้ผลมากที่สุด

นางแอบฟังอยู่สักพัก เมื่อได้ยินว่าน้าเซี่ยเดินทางจากไปแล้ว จึงได้แอบติดตามมาเช่นกัน นางมองไปรอบข้างเมื่อไม่มีใครจึงได้สลับหมายเลขห้องจนยุ่งเหยิง

"พวกเจ้ากลับไปนอนที่ห้องของตนเองให้สบายใจเถิด"

ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้ตนกำลังแต่งตัวเป็นผู้ชายอยู่

นางจึงยืดอกผายไหล่ผึ่ง มือทั้งสองข้างไขว้หลัง ทำให้ตนดูเหมือนมีความเป็นชายมากขึ้น

คิดไม่ถึงว่าชายผู้เมามายคนนี้จะก้าวเข้ามาหานาง น้ำเสียงดูแหบแห้งน่าหลงใหล ราวกับมีแม่เหล็กดึงดูดกล่าวขึ้นว่า "เจ้าเป็นชายหรือ... ดี ดียิ่งนัก..."

เซี่ยเชียนฮวันเบิกตากว้าง

นางเจอเข้ากับพวกวิปริตหรือนี่?

แต่น้ำเสียงนี้ทำไมถึงคุ้นหูยิ่งนัก...

"เจ้าคือ เซียวเย่หลัน?!"

เซี่ยเชียนฮวันตะโกนร้องออกมา

นางรีบยกมือขึ้นปิดปากของตน แล้วขมวดคิ้วมองดูเงาสีดำทะมึนใหญ่โตที่อยู่ตรงหน้า

ภายในห้องไม่ได้จุดเทียนไว้ มีเพียงแสงไฟจากข้างนอกที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ส่องกระทบมายังนางและเขา มองไม่เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย แต่สัมผัสได้ถึงอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

ชายหนุ่มก้าวเข้ามา เผยอมุมปากยิ้มอย่างชั่วร้าย "พระชายาอ๋อง ข้ามาแล้ว"