หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 16

สีหน้าของชายหนุ่มดำมืดสนิท

ขนาดซูอวี้เออร์เองยังไม่กล้าพูดแก้ต่างให้กับตัวเองเลย จึงทำได้เพียงใช้สายตามองจ้องเขาไปอย่างน่าสงสาร

ในเวลานี้ เซี่ยเชียนฮวันก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ดวงตารูปดอกท้อของนางมองไปที่ใบหน้าของเซียวเย่หลันและซูอวี้เออร์ หัวเราะออกมาเบาๆ พูดว่า "คนบางคนคิดว่าตัวเองฉลาด คิดว่าใช้วิธียิงครั้งเดียวได้นกสองตัว ได้ทั้งไล่ให้ข้าออกไป แถมยังสามารถกำจัดบ่าวที่รู้มากคนนั้นออกไปได้อีก สุดท้ายกลับโง่จนทำให้ตัวเองต้องตกลงไปในหลุมพลางนั้นเอง น่าขันเสียจริง"

"เจ้า เจ้าอย่ามาใส่ร้ายคนอื่นสิ!"

สีหน้าของซูอวี้เออร์เต็มไปด้วยความคับแค้น นางเซไปข้างหลังสองก้าว คล้ายกับว่าจะเป็นลม หัวเริ่มโงนเงนแทบจะล้มตึ้งลงไปด้านหลัง

เซียวเย่หลันรีบเอามือไปช้อนรับตัวนางไว้ทันที เขามองไปที่เซี่ยเชียนฮวันอย่างเย็นชา "ไม่ต้องพูดแล้ว"

"ทำไม ท่านอ๋องไม่ใช่ดีต่อผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองมากเหรอ ทำไมตอนนี้ถึงไม่อยากสืบหาคนร้ายตัวจริงที่คิดจะทำร้ายองค์รักษ์เย่แล้วล่ะ อีกอย่าง ท่านอ๋องก็พูดเองหนิ หากว่ามีใครไปแตะเส้นตายของท่าน ท่านจะไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ แต่ความจริงแล้วเส้นตายของท่านอ๋องก็สามารถเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาได้ง่ายเช่นนี้เอง"

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกว่ามันช่างน่าตลกเสียเหลือเกิน

ริมฝีปากของนางยกขึ้นน้อยๆ แสดงออกถึงการเหน็บแนม ดูแคลนแต่ก็สง่างาม ภายใต้แสงจันทร์ดูสวยงามน่าดึงดูด

"เด็กน้อย รู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่"

คิ้วคมเฉี่ยวประดุจดาบของเซียวเย่หลันยกขึ้น แววตาเต็มไปด้วยรังสีอำมหิตอีกครั้ง

นางเว่ยเห็นท่าไม่ดี รีบเดินคุกเข่าขึ้นไปด้านหน้า ก้มหัวคำนับให้เซียวเย่หลันติดต่อกันหลายครั้ง "ท่านอ๋องเก่งกาจหลักแหลม จะต้องทวงความยุติธรรมกลับมาให้ซินเออร์ของข้าได้แน่นอน!"

เซียวเย่หลันเงียบไม่พูดอะไร

เขาเบนสายตาไปมองชิงถีที่นอนหมอบอยู่ไม่ไกล ก่อนจะจัดการลงมืออย่างรวดเร็ว!

มีดพกเล่มหนึ่งตัดผ่านลำคอของชิงถีไปด้วยความเร็วแสง นางตายลงในทันที

"คำพูดเพียงด้านเดียวของบ่าวรับใช้ไม่เพียงพอให้เชื่อถือได้ เรื่องในคืนนี้ ก็จบแค่นี้แหละ" เซียวเย่หลันพูดอย่างเฉยฉา "ข้าจะส่งคนมาปกป้องยาของเย่ซิ่นเอง นางเว่ยเจ้าไม่ต้องเป็นกังวล"

บนโลกนี้ทำไมถึงมีผู้ชายที่ทั้งตาบอดทั้งใจบอดแบบนี้อยู่ได้

แถมเขายังเป็นเทพแห่งสงครามที่ทุกคนให้การยอมรับอีกด้วย

จากที่นางดู แคว้นต้าเซี่ยนี้ก็น่าจะใกล้จบเห่แล้วล่ะ

บ่าวรับใช้ลากศพของชิงถีออกไปอย่างเงียบๆ เมื่อคนทยอยกับกลับไปแล้ว นางเว่ยถึงได้แอบพูดเสียงเบาๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ กับเซี่ยเชียนฮวัน "พระชายาเพคะ นิสัยของท่านเถรตรงเกินไป ผู้ชายอย่างท่านอ๋องชอบคนพูดจาไพเราะ แบบนี้ท่านไม่อาจเอาชนะแม่นางซูต่อหน้าเขาได้หรอก"

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มน้อยๆ "ไม่เป็นไร อย่างไรซะข้าก็ไม่คิดจะแข่งอะไรอยู่แล้ว"

"แต่ว่า..."

ไม่รอให้นางเว่ยพูดจบ จู่ๆ เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกคลื่นไส้ หันกลับไป ปิดปากอาเจียนสองที

นางเว่ยช่วยประคองตัวนาง ก่อนพูดขึ้นอย่างตกใจ "นี่ท่านตั้งครรภ์หรือ"