หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 160

"เมื่อครู่เจ้ายังสงสัยว่าข้าเป็นสายลับหรือไม่ เหตุใดจู่ๆ จึงบอกว่าข้าหลงทางเล่า ต้องการจะส่งข้าเท่านั้น?"

ดวงตาของเซี่ยเชียนฮวันหันกลับมามองไปยังเว่ยหย่งเซิ่งที่กำลังอยู่ในอาการสับสน

เว่ยหย่งเซิ่งแทบจะร่ำไห้ "ท่านพ่อ ท่านต้องเชื่อข้า ต่อให้ข้าใจกล้าหาญเพียงไร ข้าก็ไม่กล้าจะทำร้ายพระชายาจ้านอ๋องขอรับ!"

แน่นอน ตามปกติแล้วเขามักจะมาหาเรื่องที่ค่ายทหารอยู่เสมอ

แต่เขาเพียงใช้วิชาอันสกปรกเล็กน้อย

เขาจะกล้าหาเรื่องกับจ้านอ๋อง ซึ่งเป็นหนึ่งในสมาชิกราชวงศ์ได้อย่างไร?

อู่อันโหวถอนหายใจออกมา ใบหน้าดูลังเลเล็กน้อย

เมื่อเซี่ยเชียนฮวันสัมผัสได้ว่าอู่อันโหวรู้สึกลังเล จึงรู้ว่าชายชราผู้นี้กำลังชั่งใจ ถึงสองพี่น้องตระกูลเว่ยจะค่อนข้างบ้ากาม แต่ก็เป็นลูกชายของเขา

ตอนที่พวกเขาเดินทางมา เซี่ยเชียนฮวันเพียงแค่ถูกล้อมเอาไว้ ไม่มีหลักฐานว่าพวกเขาจงใจจะกระทำการมิดีมิร้าย

จึงเปิดโอกาสให้เว่ยหย่งเซิ่งแก้ตัวได้

นางเสียสละตนเองมากมายขนาดนี้ หากจะไม่ให้สองพี่น้องได้รับบทเรียนบ้าง นางจะยินยอมได้อย่างไร

เซี่ยเชียนฮวันกลอกตามองขมวดคิ้วขึ้น แสร้งทำท่าทีโมโหและน้อยเนื้อต่ำใจ นางดึงชายเสื้อของเซียวเย่หลันแล้วพึมพำว่า "พวกเขากำลังพูดปด! ข้าไม่สน แน่จริงเจ้าก็ตามข้าไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ตัดสินว่าใครถูกใครผิด!"

"ไปก็ไปสิ...พวกเราเพียงแค่เห็นสตรีแปลกหน้าปรากฏตัวในค่ายทหาร จึงคิดจะสืบสวนเพื่อให้เข้าใจ คาดไม่ถึงว่าจ้านอ๋องกลับใช้ธนูยิงที่ขาซ้ายของข้าโดยไม่ไตร่ถามถึงเหตุผล เรื่องนี้ควรให้ฮ่องเต้เป็นผู้ตัดสินความหยุดธรรม!"

เว่ยจงผิงกัดฟันแล้วก้าวขาที่บาดเจ็บออกมา

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ขาทำให้เขาดูสงบลง ไม่เหมือนกับพี่ชายเว่ยหย่งเซิ่งที่กำลังหวาดระแวง

เขาได้ยินมาว่าพระชายาจ้านอ๋องเป็นเพียงหญิงโง่เขลา

คาดว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าฮ่องเต้คงถูกมองว่านางหาเรื่องโดยไร้เหตุผล น้ำหนักคำพูดของนางจะสู้เขาได้อย่างไร

เขาจะได้ฉวยโอกาสนี้ทูลต่อฮ่องเต้ว่าเซียวเย่หลันทำร้ายผู้อื่นโดยไร้เหตุผลเช่นกัน

ดีไม่ดี อาจจะได้กองทหารชื่อเลี่ยนกลับมา

"ช่างเถิด! ท่านอ๋อง เรื่องนี้ควรจัดการเช่นไร ท่านจัดการเถิด" อู่อันโหวถอนหายใจออกมา

“......”

เซียวเย่หลันนิ่งเงียบไป

ผ่านไปไม่นาน

เซี่ยเชียนฮวันก็ปรากฏตัวด้วยท่าทางอันสง่างามอีกครั้ง

ทุกคนพากันโค้งคำนับ

ตอนที่ฮ่องเต้เดินตรงเข้าไป ได้เหลือบมองเซี่ยเชียนฮวันยกมือขึ้นสัมผัสไปที่ศีรษะของนาง พูดด้วยรอยยิ้มครึ่งๆ กลางๆ ว่า "ตอนเด็กๆ นั้นเจ้าว่าง่ายยิ่งนัก โตขึ้นกลับสร้างปัญหามากมาย"

"ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่เอ่ยชม "

ไม่ว่าคำพูดเมื่อครู่ของฮ่องเต้จะเป็นคำชมหรือเสียดสี แต่เซี่ยเชียนฮวันก็น้อมรับเอาไว้อย่างว่าง่าย

"ว่ามาเถิด" ฮ่องเต้ทรงประทับลงที่พระที่นั่งแล้วหันไปมองอู่อันโหว "เรื่องเกี่ยวกับกองทหารชื่อเลี่ยนอีกแล้วหรือ?"

"พ่ะย่ะค่ะ..."

อู่อันโหวยากที่จะเอ่ยปากพูด

เขาหันกลับไปจ้องมองบุตรชายทั้งสอง

เว่ยจงผิงลากเข้าข้างที่บาดเจ็บเข้ามาแล้วทูลฟ้องว่า "จ้านอ๋องยิงธนูใส่กระหม่อมโดยที่ไม่มีเหตุผล ได้โปรดฝ่าบาทคืนความยุติธรรมให้กระหม่อมด้วย!"