หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 165

บางทีอาจเพราะเหนื่อยมากจนเกินไป

เซี่ยเชียนฮวันพักผ่อนอยู่ในเรือนเป็นเวลาหลายวันทีเดียว นางมุ่งเน้นไปที่อาหารและบำรุงเลือด ไม่ได้ออกจากประตูจวนแม้แต่ก้าวเดียว

แต่พี่ชายของนางเซี่ยเหยียนเดินทางมาดูนาง

จากคำพูดของเซี่ยเหยียน เซี่ยเชียนฮวันจึงได้รู้ว่าอู่อันโหวได้ขึ้นเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนกองทหารชื่อเลี่ยนแล้ว และจากความช่วยเหลือของเขา ทำให้สามารถรวบรวมกองทหารชื่อเลี่ยนไปได้อย่างราบรื่น

แน่นอนว่าเป็นเพราะไม่มีสองพี่น้องตระกูลเว่ยคอยเข้ามาขัดขวาง จึงทำให้ทหารเหล่านั้นจงรักภักดีมากขึ้น

เมื่อไม่ต้องกังวลเรื่องใดแล้ว เซียวเย่หลันจึงได้จัดการกับทหารเหล่านั้นที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับสองพี่น้องตระกูลเว่ยส่งเสริมทหารผู้ซื่อสัตย์ต่อตนและเริ่มสร้างกองกำลังใหม่

หลังจากที่อู่อันโหวเห็นวิธีจัดการกับเหล่าทหารของเซียวเย่หลันแล้ว ในที่สุดเขาก็ยอมรับว่า การมอบกองทัพทหารให้แก่เซียวเย่หลันดูแลต่อเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดแล้ว และเนื่องจากมีชาวบ้านจำนวนมากเดินทางไปร้องขอบุตรสาวของตนกลับคืน ด้วยความโมโหเขาจึงได้ตัดสัมพันธ์กับลูกชายทั้งหลาย

และนี่คือปัญหา

เซี่ยเหยียนบ่นออกมาว่า "อู่อันโหวตาเฒ่านั่นเดินทางมาที่บ้านเราทุกวันทุกวี่ พูดเป็นนัยๆ อยากจะรับเจ้ามาเป็นหลานบุญธรรมของเขา ช่างอุกอาจเหลือเกิน! ล้วนเป็นโหวด้วยกัน หากเจ้าเป็นหลานสาวบุญธรรมของเขา เช่นนั้นพ่อของเราจะไม่กลายเป็น ลูกบุญธรรมของเขาหรอกหรือ?"

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะออกมา "แล้วท่านพ่อท่านแม่ว่าอย่างไร?"

"เหอะๆ พวกเขาไม่ยอมอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์เหล่านั้น แต่พวกเขามีเจ้าเป็นบุตรสาวอยู่คนเดียวจะยอมให้เจ้าไปนับญาติกับผู้ใดง่ายๆ ได้อย่างไร "

อีกอย่าง ยิ่งอันติ้งโหวและภรรยาปฏิเสธอย่างสุภาพ อู่อันโหวผู้มีนิสัยดื้อดึงดื้อรั้นก็ยิ่งเดินทางไปที่จวนอันติ้งโหวร่วมรับประทานอาหารอยู่บ่อยๆ

มากินข้าวอย่างเดียวก็ช่างเถิด อีกทั้งชอบวิจารณ์ว่า "ฝีมือไม่เท่าบุตรสาวของพวกเจ้าเลย" ช่างน่าโมโหยิ่งนัก

เซี่ยเหยียนไม่รู้ว่าน้องสาวของตนทำอาหารเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?

อีกอย่าง ตัวเขาเองก็ไม่เคยชิมอาหารฝีมือน้องสาวแท้ๆ สักครั้ง แต่ตาเฒ่านี่กลับได้ชิม!

ด้วยความโมโห เซี่ยเหยียนจึงเดินทางมาเยี่ยมเซี่ยเชียนฮวันที่จวนจ้านอ๋องในตอนบ่าย

เขาเบื่อที่จะกลับไปต้อนรับอู่อันโหวที่มักเดินทางมากินข้าวที่จวนเป็นประจำ

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มขึ้นว่า "ช่วงนี้ข้าสนใจศึกษาวิธีทำอาหาร หากพี่ยังไม่อยากกลับบ้านกินข้าวล่ะก็ ข้าจะทำอาหารให้ลองชิมดู"

"แหะๆ ข้าเองก็ต้องการเช่นนั้น!" เซี่ยเหยียนยิ้มกว้าง

น่าเสียดาย เขามีความสุขได้เพียงไม่นานเซียวเย่หลันก็เดินทางมา

"เข้าวังไปพร้อมกับข้า"

เซียวเย่หลันเหลือบมองดูเซี่ยเชียนฮวัน และกล่าวกับนางเป็นประโยคแรกในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

เซียวเย่หลันเอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นอีกครั้งว่า "ตอนที่เจ้าถูกเว่ยหย่งเซิ่งและพรรคพวกลากตัวไป บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?"

"ไม่"

เซี่ยเชียนฮวันเยาะเย้ยอยู่ในใจ

เรื่องราวผ่านไปตั้งนานแล้วเพิ่งมาถามเอาตอนนี้ ไม่สายไปหน่อยหรือ?

เซียวเย่หลันหลับตาลง ไม่ได้กล่าวสิ่งใดอีก

ม่านรถม้าถูกเปิดขึ้นเบาๆ แสงจากพระอาทิตย์สะท้อนไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา มันดูสว่างไสวแต่ก็มืดมน

"จากนี้ไปเจ้าอย่าได้เสี่ยงอันตรายเช่นนั้นอีก"

"นิสัยของเจ้ากระอักกระอ่วนจริงๆ ข้าช่วยเจ้าด้วยความหวังดี หากเจ้ารู้สึกเกรงอกเกรงใจข้าล่ะก็ เอ่ยขอโทษข้าก็สิ้นเรื่อง เหตุใดจึงต้องชักแม่น้ำทั้งห้ามาเล่า"

เซี่ยเชียนฮวันพึมพำออกมา

หลังจากผ่านไปเนิ่นนาน นางกำลังจะผล็อยหลับเพราะรถม้าที่โคลงเคลง ก็ได้ยินเสียงของชายหนุ่มดังขึ้นบางเบาว่า

"ขอบใจ”